acımak

acımak çok ahlaki bir tavır gibi görünse de arkasında büyük kötülükler taşır. Her şeyden önce acınan kişiyi, kendinden çok daha düşük bir seviyeye koyarsın başka türlü bu duygu hissedilmez. Sonrasında o kişinin sırf senden daha düşük bir seviyede olmasından dolayı ona iyilik atfedersin. Üstü başı parçalanmış ve ihtiyaç sahibi olduğu bariz birini gördüğümüzde, hemen iyi bir insan intibası uyanır. Tam tersi, iyi olabilmek için, iyilik ya da kötülük yapabilecek kapasiteye sahip olmak gerekir ki bu da güçlü olanın tanımıdır. İyilik güçlü olanda varolur, çünkü seçim yapacak gücü barındırır. Nietzsche'ye göre hristiyan ahlakı iyi olanı, aciz ve acınası olanla birleştirdiği için, güçlülerin kendilerini kötü hissetmesine ve köleler tarafından eleştirilecek bir koz geçmesine neden olmuştur. Acımak ahlaksızlıktır.

Engelli biriyle en son ne zaman konuştunuz? içten içe vicdan azabı duyarak ve ne derse desin onu alttan alıp, hiç tasvip etmeyeceğiniz bir konuda atıp tutsa dahi görmezden geldiğiniz mutlaka olmuştur. İşte acıma bize bunları yaptırır.