mehmet pişkin

her şeye rağmen kendin olamamak... işte bütün mesele bu...

gariptir ki bu aralar intiharı düşünürken bir reels videosunda çıktı karşıma ve bugün intihar videosunu, yeni izledim. 10 yıl olmasına şaşırdım. zaman çok çabuk geçiyor. o dönemde bende bu evrenin başlarındaydım henüz. merak ediyorum da acaba karşılaşmış olsaydık ne konuşurduk? gerçekten farklı dünyalardan insanlar olarak anlaşabilir miydik?

ben videoda artık bazı şeyleri kabullenmiş ve ölüme kucak açan bir insan gördüm. bu insan aslında bazı şeyleri kabullenmekle birlikte bazı şeylerin olmayacağını da bilerek zorlamamayı ve vazgeçmeyi bilmiş bir insan. bu adamın intiharının bu kadar yankı uyandırmasının sebebi sanırım zengin biri olması ve hayatı gerçekten yaşayabilmiş olmasıydı ama bu yaşantıda hep kafasının arkasındaki bir ses de onu uyarıyormuş.

derin bağlar kurduğun insanlar da olsa aşkları da çok güzel şekilde yaşasan insanın en büyük arzusu aslında kendini bir yerde olduğu gibi gösterebilmektir. hayatın koşuşturmacasında aklınız başka şeylerle meşgulken akşam yalnız kaldığınızda aklınızda tek soru oluyor ve o soru bir yığın düşünceyi de beraberinde getiriyor.

evet zengin insanlar da bu problemi yaşayabiliyor ve belki de bu yüzden bunca yıla rağmen asla unutulamadı. dostluklar, arkadaşlıklar, aşklar yetmiyor bir yerden sonra yaşamak için. tek bir şey var insanda aslında yaşamaya devam etmesi ve anlamlı bir hayata kollarını açabilmesini mümkün kılan.

kabul edilebilmek... tam anlamıyla kendi kimliğinle, hatanla doğrunla, gerçeklerinle, düşüncelerinle, duygularınla, kısacası tam benliğinle kabul edilebilmek. bu birçok insanın aslında taşıdığı bir yük bu hayatta. zordur ve bu zorluğu aşabilen nadir insanlar var mıdır bilemem ama onu çok iyi anlıyorum.

insanın kendisi olurken kabul edilememesi durumu ve bu durumun yarattığı tahribat ne paraya bakar ne de çevreye...

tüm benliğinle kabul edilebilmek... işte bütün mesele bu...