sır saklamak

dünyanın en berbat şeyi.

ölesiye ağır bir sırrı taşıyorum, bu beni çok yoruyor.
olayın ne olduğundan bahsetmeyeceğim fakat akıl alabilir bir şey değil.

ağır travma geçmişi olan birisi olarak bu sırrı öğrenene kadar inanın hiçbir sorunum yoktu, ufacık bir ağrı dahi yaşamazdım. üç yıl önce öğrendim, o günden beri de hiçbir şey yolunda değil zaten. hatta durumun vehametini şöyle anlatayım, uyumak için bir avuç dolusu ilaç içiyorum. sabah uyanıyorum, gün içerisinde kafamdaki o karanlıkta kaybolmamak için yine bir avuç ilaç içiyorum.

bir ara bu sırrı taşımaktansa ölmeyi tercih ettiğim de oldu, bazen daha fazla mücadele edemeyeceğimi düşünüyorum.

önce devlet hastanesi ile başladı sürecim, sonrasında üniversite hastanesi, en son ise özel bir doktor ile devam.
pamuk gibi bir insandım ben, ensesine vur ekmeğini al insanıydım. şimdi... vahşi bir yaratıktan farkım yok.

birisine bir sırrı vermeden önce kişinin o sır ile nasıl mücadele edeceğini ya da o sırrın ağırlığını düşünün. ben bunu taşımaya mecburum, zorunda bırakıldım. hakkımı helal etmiyorum.