insanı yerle bir eder.
ben ilk hayal kırıklığımı annemi anlamaya başlayınca yaşamıştım.
hayatımdaki birçok sorun için annemi suçluyordum kendi içimde, nadir tartışmalarımızda yüzüne vuruyordum bunu da. sonra bir gün bir uyandım... hiçbir şey eskisi gibi değildi. annemi anlıyordum ve artık onu suçlayamıyordum. suçlayacak bir şey yoktu çünkü, çoğu şey için mecbur ve zorunda bırakılmıştı. mücadele ediyordu aslında, değişmeye ve iyileşmeye çalışıyordu. onun suçu yoktu, masumdu. sadece çok zorluk yaşamıştı ve benim de aynılarını yaşamamı istemiyordu. beni onca zorlamaları, evden uzak tutmaları yaşamamdan korktuğu şeyleri yaşadığı içindi.
özür dilerim anne... çok pişmanım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?