normal olmamak

Hayatım boyunca çektiğim içsel sancıdır. Zannederim ki tüm filozofların ortak hissidir.

Her zaman iyi olmaya çalıştığım, kendimi geliştirmek için ilginç şeylere sardığım, asla küfür etmediğim, yerdeki çöpleri topladığım, fiziksel bazı garipliklerim -eklem esnekliği, göz kapağı düşüklüğü, bazen hafif kekemelik- sebebiyle ilginç bulunduğum çok oldu. -Mirova da bu sebeple bana "deccal" diyor.- Kavgaya da karşıydım. Normal insanların ilgilendikleri benim asla ilgimi çekmiyordu. Sadece mahalle arkadaşlarımla, akrabalarımla iyiydim bazen. Ama onlar da beni anlayamıyordu. Benim ruhum yeniden doğmuş gibi, hakikatı bilmekteydi. Basit insanlarla asla arkadaşlık kurmazdım, kimseyi iplemezdim. Ailevi durumlarımız da çok berbat durumdaydı, tam bir karmaşa. Okulda kimseyle konuşmazdım. Hiçbir derneğe, cemaate, kursa, topluluğa da katılmadım. Toplum benim hep nefret ettiğim ve düşmanlık beslediğim bir oluşumdu. Kitaplara ilgim vardı. Kutsallığa, allah'a, meleklere... Sonuçta ben düşmandım bu hayata. Bu toplumu büyük bir devrimle yıkmak, parçalamak istiyordum... Arkamdan koşan, sevgililik teklif eden kızlara hayır dedim. Bazılarının abisinden tokat/dayak yedim. Belki de kızı kabul etmediğimdendi bilmiyorum... Süt çocuğu olarak görülürdüm, ruh adam gibiydim ya sonuçta. Sonra okulun en serseri çocuğunu mecburen dövdüm ve saygınlık kazandım. Uyumaya çalışırken evreni düşünürdüm, evrenin dışında neler olduğunu... Ama o siyah noktada takılırdı tüm o düşünceler. İşte o yüce tanrıydı. Her şeyin sebebini çocukken bulmuştum. Bu hayatın bir değeri yoktu. Tek olan yüceliğe itaat edilmeliydi. Hayatı yaratan o değil miydi, tüm bu avam insanlar neden allah dışında şeylerle ilgileniyorlardı?

İşte küçük edwird bu düşüncelerle yoğruldu. Büyüdükçe bu düşüncelerinin ne kadar haklı olduğunu anlıyordu. Kutsal kitaplarda da bu yazıyordu. Ne garipti. Lise zamanlarımda da benzer düşüncelerdeydim. Bazı arkadaşlarım beni ciddi anlamda peygamber sanıyordu. Evet, meleklerin bana inmesini, allah'ın benimle çok konuşmasını istedim. Olmadı. Duyar gibi oldum bazı parıltıları. Görecektim sanki. Ama o kaynak hep kesildi. Evet imtihandı bu. O yalnızlık hissi. Hep baki kalacaktı, ölene dek yalnızdı edwird...

Normalleştim lisede. Tabii bu ortaokul lise dönemlerimde forum/sözlük sitelerinde edwird olarak fenomen olmuştum. Yazdıkça rahatlıyordum. Yüceliğimi hissetmeyi seviyordum. Toplumdan ayrı, bağımsız bir varlık olmak. Özel hissetmek... Üniversitede daha normal bir insan olduğumu zannediyordum. Evet, beni tanıyan herkes bana "hayatımda gördüğüm en garip insan sensin" diyordu. Üniversite'de bunu aştığımı sanıyordum. Ta ki üniversitedeki arkadaşlarım da ne garip insansın demeye başlayana dek... Demek ki özümü kaybetmemiştim. Özüm buydu benim. Çocukken tespit ettiklerimin yetişkinliğimde de aktif olarak gerçek olması beni çok mutlu etmişti. Hayır, bu asla bir lanet değildi. Bu bir ödüldü. Bu süreçler bankada çalışırken ve yedek subaylığımda da devam etti. Sürekli garip görülmek, özel hissetmek... İşte edwird olmak budur dostlar. Edwird olmak çokça yüceliğin bir parçasıdır. Kutsal bir yolculuktur. Bu da böyle bir anımdır. Bu değerli entryi değerli hayat arkadaşım edwirdin menajeri'ne ithaf ediyorum. Sözlükspot yolculuğumun en büyük meyvesi kendisi olmuştur.