Bu sırada üniversite okuduğum şehirdeydim. Bir önce ki gün oda arkadaşımla tüm gün gezmiş, karlarda dans ede ede yurda gitmistik ve yarını yeni hayatımızın ilk günü ilan etmiştik. Öyle de oldu ama hiçbir şey beklediğimiz gibi değildi. Sabah 10.39 civarında uyandım ve telefonuma bir baktım ki sabah 05.00 gibi ailemden 3 arama var. O an şok olup son dakika haberlerine bakıp deprem olduğunu öğrendim. Koridora çıkıp aradım ama kimseye ulaşamıyorum. Aynı zamanda benim gibi bir sürü kişinin ağlama sesi geliyordu. Öğlen civarı abime ulaştım ve iyi olduklarını söyledi ama inanmadım. Çünkü babam daha önce kalp krizi geçirdiğinde bana 2 gün boyunca soylememişlerdi... akşam civarı hepsi ile konuştum bazı akrabalar harici iyi herkes ama bu seferde ömrümde bir kez olsun gördüğüm insanlar nasıl diye merak ediyordum. Bu acıyı hiç kimse yaşamasın. Ailenin erkekleri yardımıyla kuzenim ve eşi enkazdan akşam civarı çıktı. Bebeklerini kaybettiler. Bu süre zarfında da bol bol tweet atıyorum, e devletten ihbar ediyorum. Günler sonra öğrendim ki herkes çok yalnizmis. Ailem anlatıyor kuzenimin evinin oraya gittiklerinde herkes bizden yardım istedi ama bizimde onlardan farkımız yoktu diyorlar. Sık sık deprem hala konuşuluyor. Depremde ne yaşandiysa artık sevmiyorlar. Aileme yük olmamak için onlardan uzakta olmak çok zordu. Sanki beynim işlevini yitirmiş gibi yaşıyordum. Tweet atmayı hic bırakmadım. Oda arkadaşım lütfen biraz uyu diye yalvarıyordu ama bakmadan duramiyordum. Uzun süre ailem hep benimle konuşsun istedim. Sürekli aramak istiyordum. Mekanları cennet olsun. Başımız sağ olsun.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?