Hepimiz kendi dünyasına dalıp gitmiş varlıklarız. Hepimiz ayrı bir yere savrulmuş. Ama toplumsal bir acı yaşadığımız zaman hepimiz kenetlenir bir oluruz. Son depremde olduğu gibi, içimizdeki tüm nefret, öfke, kin birden dağılır düşman gördüğüne bile merhamet beslersin. Sanki bütün kötülüklerin baş kahramanı insanlar değil gibi birden iyilik meleğine dönüşürsün. Bunun sebebi derinlerde kendi yaşadığımız acılara sanki şifa olacakmış hissi de olabilir. Sanki birine dokunduğumuzda kendi yaralarımızı da iyileştiririz gibi gelir. Bu iki insan içinde geçerlidir, acının benzerini bulduğunda onu sahiplenirsin, eminim @alaskan crab buna felsefi bir yaklaşım ile bize izah edecektir. Benim söylediklerim felsefeden uzak içimde takılı kalan kelimelerin bir türlü düzgün bir ifadeye dönüşemediği bir ifadedir.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?