her fırsatta iki buçuk yaşındaki kızını ne pahasına olursa olsun cep telefonundan uzak tutmasıyla övünen ve etraftan etraflıca övülmeyi bekleyen bir kuzene sahibim. bu özelliğinden öyle çok bahseder ki bazen ciddi manada gına getirir. "ne ebeveynler var yahu, allahtan ben onlardan değilim." diye diye beynimi kemirir.
karı koca, günün birinde yaşadıkları şehre çağırdılar beni. "cep telefonu olmadan da çocuk büyütülebiliyormuş" temalı kısa bir tatil geçirmek üzere kolları sıvadım.
daha ilk akşam sabrım taştı. çünkü minik kızı ne vakit görsem ya annesinin ya da babasının telefonuyla oynuyordu. hatta küçükhanım ekrana karşısında hipnotize olmadan yemek bile yemiyordu. şaşkınlık ve kızgınlıkla karışık bir üzüntüyle annesi sıfatındaki kadına dönüp:
-hani sen kızının eline hiç telefon melefon vermiyordun dedim.
+yemin ederim vermiyorum abi dedi.
hep kendisi alıyor.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?