Gezi zamanları, o zamanlar itaatsiz insanlar diye bir facebook sayfam var, 5000 kişi falan takip ediyor, bir de yine anarşik bir facebook grubum var, 2000 kişi falanız. Ben o yıllar sürekli eylemden eyleme koşturmaca. Sanıyorum ki bütün dünyayı ben kurtaracağım. Kurtarmasam da o uğurda kahramanca mücadele edeceğim!
Neyse ben eylemlerden sürekli görseller paylaşıyorum sayfa ve grupta. Gruptakilerin çoğu evinin konforundan yüksekten atan tipler. Gruba bir kız geldi, hayvan gibi paylaşımlar yapıyor, kafa süper, yazdıkları falan… her eylemde de var, ki hayıflanıyorum nasıl göremiyorum aynı eylemlerdeyiz hep diye.
Sonra bir hayvan hakları eyleminde istiklal'de toma içimden geçti resmen, yerlerde süründüm, üstüm başım su ve toprak. Toma beni bir güzel ısladıktan sonra arkadaşları kovalamaya devam etti, ben de soluklanayım diye kaldırıma oturdum.
Bir ekip geldi. Aaa o kız! Sanki film seti kurar gibi hızlıca bir lastik attılar istiklal'in ortasına. Hızlıca yaktılar, ve benim kız 6-7 kere lastiğin üstünden atladı ve o atlamaları fotoğraflayıp hızlıca gittiler. Gittiler dediğim polis geri gelir falan diye kaçtılar amk!
Akşam eve gittim, kız o fotoğrafları benim gruba atmış. Eylemdeydik falan yazmış. İçimde bir şeyler öldü. Hiç bir şey demeden grubu orada aktif birine devredip uzadım. Anarşiyi falan da bıraktım. Hala ayrıcalıklı zümrelerce yönetilerek insan gibi yaşamanın mümkün olmadığını düşünsem de kaderime razıyım artık.
Otorite karşıtı.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?