bütün gelinlerini çok sever, hiçbirini öz kızlarından ayırt etmezdi. bir araya geldiklerinde saçlarını tarar, su israf olmasın diye yalnızca tükürüğünü kullanırdı. annesinden yadigar antika tarağını saç diplerine tüküre tüküre savururdu.
tabi bu kadar geline can mı dayanır... bir süre sonra tükürük bezleri işlevini hepten yitirdiği için ömrünün son demleri kupkuru bir ağızla geçti.
babaannem çok arzu etse de torunlarına o sıcacık ve yumuşacık tarafını hiç gösteremedi. haliyle kendisinden hep çekindik ve uzak durduk. utanacağımızı bilse saçlarımıza tükürmek isterdi belki ama ondan da anlamazdık ki biz.