benim adım kırmızı'yı ve devamında diğer romanlarını okuduktan sonra, orhan pamuk'un, bu eserini mola niyetine yazdığı hissine kapıldım.
diğeri benim için çok zengin ve ilginç bilgilerle doluydu ve okunması da biraz zordu bana göre. aynısı öbür kitapları için de geçerli.
masumiyet müzesi ise su gibi akıp gitti, rahat, sıkmayan, hatta yer yer monoton hissettirdi ama güzeldi. koleksiyonculuk ilgimi çekti bir süredir. sonrasında unutuldu.
ardından gelen diğer romanlarını okumaktan vazgeçtim ta ki veba geceleri yayımlanana kadar. şimdi sırada o var ve okunmayı bekliyor.
masumiyet müzesi benim için orhan pamuk'un en hafif romanı olarak kalıyor şimdilik.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?