Bu olayı anlatınca büyük ihtimal linç yiyeceğim ama her başlığı gördüğümde o gün aklıma geliyor.
Sağlık sektöründeyim. Sabahları yatağından kalkıp gelemeyen hastalara biz mobil röntgen cihazı ile gideriz. Yine böyle bir nöbet gününün bitiş saatlerine yakın servisten çağırdılar, gittim. Yardımcı personel ile girdik odaya o hastayı kaldıracak ben kaseti koyacağım. Amca zaten belki 100 yaşında öldü ölmek üzere. Nöbetinde bitmesine dakikalar kaldı. Hepimiz pert haldeyiz.
Arkadaş hastayı tuttu kaldırdı amca hık dedi öldü. Yakınlarını da dışarı çıkardık. Şimdi dışarı çıksam çıkamıyorum. Hemşireyi aradık oda telefonundan, geldi.
Bir kızıyor bize( çünkü ex toplamak en az 1 saat ve tam nöbet bitimi) sabaha kadar ben amcayı yaşatmak için neler yaptım, şimdi sırası mıydı? Sanki amcayı biz öldürdük. Onun o halleri ben de sinirden sanırım gülme krizi başlattı. Hayır durduramıyorum. Dışarı çıkamıyorum. İnsanların cenazesi oldu. Gerçekten gülerken ızdırap çekmek ne kadar zor bir şeymiş o gün anlamıştım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?