çocuk büyütmek

Çok zor meşakkatli bir yol hele ben gibi çocuğun küçük yaştayken boşanıp tek başına üstlenmek o ebeveyn sorumluluğunu.
Emek emek, ilmek ilmek…
İlk doğduklarındaki o emme, ağlama krizleri, hastalıkları, yürümeye ilk başladıklarındaki düşmeleri, tuvalet eğitimleri gibi gibi
Tabi bu sadece fiziksel ihtiyaçları bir de ruhsal ve zeka gelişimi adına da sürekli peşinde takipte oluşlarımız…
Ama sistem öyle bir düzenle kurulmuş ki, insanı adeta daha zorluklara hazırlıyor gibi. Hiçbir şey bilmezken birden her şeyi öğretir gibi.
Yavaş yavaş ağırlaşıyor tüm sorumluluklar. Büyüdükçe, senden bağımsız biri oldukça daha da artıyor zorlukları.
Ama bir yandan da mucize gibi. Yeni doğmuş dünyayla ilgili hiçbir şeyden haberi olmayan bir cana rehber oluyorsun. Hayatı keşfetmesinde hem seyirci hem örnek oluyorsun. Ne büyük sorumluluk bakınca…
Tüm bu zorluklarla beraber ilmek ilmek her anında yanında olduğun o varlığın başarılarını, özgüvenini, bilgisini gördükçe sanki kendi baş yapıtına bakar gibi hayran hayran bakıyorsun.
Geçen gün bir panayır alanı gezerken doğal taş satan bir tezgaha rastladık ve kızımın doğal taş merakı olduğunu orda öğrendim mesela, tezgahtaki tüm taşların isimlerini biliyor olması satıcı ile diologu çok hoşuma gitti.
Dün akşam arkadaşlarımla oturduğum masada sohbet ediyor oluşu kendini ifade edişi, hoşlandığı şeylerden bahsedişi bu kadar zorluğu çekmenin haklı gururunu yaşatıyor.
Bir alışveriş esnasında mantıklı kararlar vermesi, bütçe sınırlamasından anlaması, kendi zevklerini ve ihtiyaçlarını tespit edebilmesi. Hiçbir şey bilmeden geldiği bu dünyada aldığı şekil gururumu okşamıyor değil.
Velhasıl anne olmak da baba olmak da zor azizim. Ama bir o kadar da güzel.