etkisinden uzun süre kurtulamadığım bir filmdir. ilk sahnesinden sonuna kadar nefesimi tutarak izledim oysa ki buna bir neden yoktu, korku yok, heyecan yok, ağlatmadı, güldürmedi, sadece tuhaf bir şekilde aşırı sardı ve hafızamda anlamlandıramadığım biçimde kalıcı yer edindi. sanırım biraz sarsıcı, biraz kasvetli, buna rağmen ruhu ele geçiren.
acaba baş rolde çok sevdiğim andy garcia oynadığı için miydi, ya da modigliani'nin eserlerini hep tuhaf bulduğum için miydi, yoksa sadece bütün dönem filmlerine aşık olduğum için miydi bilmiyorum aramızdaki bu etkileşimin sebebini.
sanırım liberta şarkısı ile bunda al bano ve romina power'in kesinlikle büyük rolü var.