iman

17 yaşımda bıraktığım şey. Boş olduğunun farkına vardım. Kırılma noktasıysa kur'anı Türkçe okumuş olmamdı, okumasam büyük ihtimalle hala inanmaya devam ederdim.

Aslında yürekten inanmak cidden çok özendiğim şeylerden birisi arkadaşlar imanı kuvvetli birisi olmak isterdim bir noktada.

Ben yapım gereği bir ölü kadar rahat insanım hayat bana ne sunarsa okey der geçerim ne mutluyumdur ne mutsuz dümdüz ağaç gibi bir insanım bir noktada.

Ancak ben ruh gibi yaşayan bir ruhsuz olduğumdan ötürü mutlu olamıyorum hep içimde anlamsız bir boşluk. Benim gibi çakma müslümanlar değilde cidden hakikatle inanlara bakıyorum belki adamın benden daha zor bir yaşantısı var belki benden daha büyük travmaları var ama adam mutlu yüzünde kader kavramını kabullenmenin getirdiği bir tebessüm var.

Ben ise sözde müslümanım. Elhamdülillah müslümanız diyip geçiyoruz ama neye göre müslümanım? Alkolüm kumarım yok ama namazım niyazım da yok bakıyorum içimden namaz kılmak bile gelmiyor haşa bence ben kafirden de beterim allah'ın varlığını kabullenip ibadet etmemek ibadetten geri kalmak.

Hayatımda sadece bir kaç kez namaz kılmışımdır bayramlar hariç onda da en zorda en darda sıkıştığım beni kurtaracak gücü kendimde bulamadığım zamanlardır. Merhamet sahibi yüce rabbim o zamanlarda da benim ruhumu ferahlattı maddi desteği bulamasamda o dönemlerde en zor şartlarda tarif edilemez bir maddi huzura sahiptim.

Şimdi ise sıkıntılarım yok diye ibadetten de uzaklaştım nankör bir it gibi.

Hayat ve yaşam tarzı öyle boktan bir şey ki insanı kendi dininden soğutuyor çakma hocalar sahte müslümanlar hayat yoğunluğu vesaire vesaire.

Demem o ki iman ruhun gıdasıdır insan bir şeylere inanmaya yaradılış gereği muhtaçtır iman yoksa hep kalbinizde bir delikle yaşarsınız

buda böyle bir itirafımdır

"yum gözünü, kalbine her an yokluğu üfür.
Kendinden geçmek imân, kendinde olmak küfür."
(Çile 1974)