hayatım boyunca arkadaşım olmamıştı 25 yaşıma kadar. sonra yavaş yavaş arkadaşım oldu ama hiçbiriyle çok yakın, kendimiz olabildiğimiz bir arkadaşlığımız olmadı. hayatım boyunca hep birkaç arkadaşımla sosyalleşebileceğim ve bir şeyler yaşayabileceğim bir hayat hayalini kurdum. ne yazık ki olmadı. dost edindiğimi sandım ama olmadı işte. sonra tüm gemileri yaktım 3 sene önce. bir daha hayatıma arkadaş olarak dahi kimseyi almayacaktım. dünyada beni anlayan bir kişinin bile olamayacağını anladım. bunu kabul etmek zor olsa da dünyada kendim gibi düşünen bir kişi bile bulamamak hala canımı yakıyor. yavaşça kabullenmeye başladım bunu.
dünyanın kabullenemediği bir insanken benim bir şeyleri kabullenmek zorunda olmam da ayrı ironi. hayat yaşamaya değmez derim hep. herkes de bu düşünceme karşı gelir. gerek kendi yaşadıklarıyla gerekse bana yardımcı olmak için uğraşırlar. bunlar beni aşırı bunaltan bir şey. intihar bir haktır. bu hakkımızı kullanıp kullanmamaya biz karar verebilmeliyiz. neyse ne de olsa kimse anlamaz. daha da bir şey demek gereksiz.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?