rocinante

Bak kanki 2009 eylülde ne yazmışım;


Gocu cumhuriyeti'nde darbe girişimi;

Bugün kendime çok kızdım bebek, az kalsın sıkıntılı duygusal yazılar yazacaktım. Bunlar yönetimdeki eksiklikler kaynaklı sıkıntılar olmalıydı. Gocu Cumhuriyeti kurukduğu gün kendine eğlenmeyi gaye biçmiş, hüzne kedere ve kendisine asla yer vermeyeceğine dair yeminler etmiş bir oluşumdu. Ben bugün neredeyse kendimi, sıkıntımı, hüznümü yazacaktım bebek! İşbu hale çözüm netti, darbe!

Evet Cumhuriyet olmayı becerememiş ve kendi başıma darbeyle gelme kararı almıştım. Bu girişimi tek başıma gerçekleştiremeyeceğimden hemen kendimi arama kararı aldım. Sıkıntı şuydu ki, telefonum bozulmuştu ve cumhuriyetim iletişimsizlikten yıkılıyordu! Hemen bir ateş yakayım ve kendime dumanla mesaj yollayayım dedim. Bunda da ufak bir sıkıntı vardı, ben kızılderililerin duman mesajını okumayı bilmezdim, ama muhtemelen evden duman tütünce evin yandığını düşünecek, ve koşa koşa eve gelecektim.

Salonun ortasına bulduğum tüm eski paçavrayı doldurdum. Masanın üzerinde birikmiş ekmek poşetlerini de atacaktım, ama naylon kötü kokardı. Şenlik ateşini yakar yakmaz hemen kapıdan içeri girdim. Ateşi eski bir halıyı üzerine atarak boğdum. Sonra kendime, "Nabıyorsun oğlum evi mi yakacaksın?" dedim. "Seni buraya getirmenin en hızlı yolu buydu." dedi kendim bana cevap olarak.

Oturduk uzun uzun konuştuk, kendime darbe planımdan, yapacağı getirilerden, diktanın bazen en iyi yönetim biçimi olduğundan falan bahsettim. İkna olmuş gibi duruyordum, ama lanet olası insanlcıl sosyalist tarafım da, kendime karşı yapacağım bu darbe girişimine karşıydı! Ne yapmalıydı? Belli ki, bıçak kemiğe dayanmıştı!

Hemen koştum banyoya, yüzüme bir su vurdum. "Nabıyorum lan ben deli gibi?" dedim, aynadaki yansımam, "Hacım sen kırmışın iyice, git bir apranax falan iç uyu." dedi. Darbe yapmamı isteyen kendimi değil de, sakinleşmemi isteyen aynadaki yansımamı dinledim. İyi mi ettim? Ben bilmem beynim bilir.