İçinde felsefi yaklaşımlar veya derin varoluşsal sancılar falan olmayan ve düpedüz böyle olan gerçeklik. En ufak bir şey için bile yoğun bir çaba içinde olmam gerekiyor. Yine de sonunda hissettiğim yenilmişlik hissinden kurtulamadığım oluyor. Olmuyor işte, yine başaramadım.
Yılmaz gibi düşünüyorum ben de.
Bunun nedeni, söylenilen gibi biz insanların öyle mükemmel ve bizim için tasarlanmış bir evrende yaşamıyor oluşumuz. Varoluşçuluğun temel söylemlerinden biri olan ve Heidegger'e ait, "insanın Dünya'ya fırlatılmış olması" gerçeği yüzünden, en ufak istediğimiz şey dahi, uğraşlarla gerçekleşmesi gereken bir noktada oluyor. İnsana dair hiçbir şey doğal gelmiyor, Doğduğumuz andan itibaren giyinemek zorundayız, Dünya üzerinde tüketebileceğimiz şeylere bakıldığında, çok azı işlem görmeden anında tüketilebilecek yiyecekler, öyle sandığımız gibi mükemmel değiliz sürekli bir saç kesimi, tırnak kesimi, koku kullanımı dahil pek çok şeyle kendimizi hizada tutmak durumundayız. Adeta yaşadığımız evrene zorla uyum sağlıyor, istenmediğimiz halde inatla tutunuyor gibiyiz. Ayrıca insan tüm bunların yanı sıra nietzsche'ye göre bir de tarihle zehirlenmiş durumda. Bellek denilen şey, ve onun getirisi olarak dayatılanlar, bizleri kendi istediğimiz noktaya taşımaktan ziyade, daha da batırır nitelikte oluyor. Zihin sahibi olmak tamamen bir hata olmalı, hayvanların tarihi olmadan, olduğu gibi yaşamaları aslında en uygun yaşam bu gördüğümüz evren için. İnsan olmak zor.
