çok eskiden yapardım. biriktirirdim, biriktirirdim ve ya patlardım ya da üzülürdüm. sonra anladım ki bu çok faydasız bir yönelimmiş. önce etrafımda olan şeyleri umursamamaya başladım, derken keyfime bakmaya başladım. niye saçma sapan şeyler için kendimi yıpratayım ki? büyük olaylar haricindeki günlük olaylar ve küçük hacimli hiçbir sıkıntı biriktirilmeyi ve kafaya takılmayı haketmiyor.
hesapsahibi
arkadaş ayıp ama. direkt beni anlatmışsın, bana yazacak bir şey kalmamış. kınıyorum.
vicente
bilseydim eksik yazardım :(