20 Li yaşlarımın başındayım, bir üniversite hastanesinin radyasyon onkolojisi bölümünde radyoterapi yapıyorum. Akciğer kanseri bir amcamız var, şakacı da biraz. O zamanlar evliyim kocama gidip gelip, Succulent'i kaçırmışız ben yeğenime alacaktım gibi zevzeklikler yapıyor. Neyse diyorum hasta bu psikolojisi de bozuk, ama o adamdan öğrendiğim çok güzel bir hayat dersi vardır.
Kimsenin yeri doldurulamaz değildir, işinizde çok iyi olabilirsiniz ama asla kendinizi vazgeçilmez sanmayın, siz gidersiniz belki 5 kişiyle yeriniz doldurulur ama yine de doldurulur.
O dönemden bu güne kadar bu hayat felsefelerimin birisi haline gelmiştir. Kimse vazgeçilmez değildir, kibir insanın en büyük düşmanıdır. “Ben” kelimesini hayatımın hep en son kurulacak cümlesine attım. “Ben” yokum, “ben” hiçbir şeyim. Ben olmazsam da olur.
İnsan ilişkilerinin en büyük yara açan olgusudur egoistlik. Benliğinizin hangi aşamada önemli olduğunu fark ettiğinizde, insanlığın anahtarını da öğrenmiş oluyorsunuz.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?