milk

kendimde son zamanlarda fark ettiğim bir şey.
çocukken çocuksu hareketlerde bulunmaktan kaçındığım içindir belki de, yaşım ilerledikçe daha da çocuklaşmış bir şekilde buluyorum kendimi.
o zamanlarda yapmaktan çekindiğim her şeyi şu an yapabilmek için can atıyorum. utanmasam parktaki çocukların salıncak sırasını kapacağım.

bir kere yaşayayım o zorbalığın verdiği hazzı, çocukken yaşayamadım şu kazık kadar olmuş halimle yaşayayım. çok mu şey istiyorum.
bir iki sallandıktan sonra salıncakta ayağa kalkmaya çalışırken dengemi kaybedip yere düştükten sonra geri vereceğim sıranızı, söz.

her ne kadar avuntu cümlesi olduğunu düşünsem de var böyle bir olay.
ama her kül olmayı becerebilmiş yiğidin harcı değil sanırım, küllerin bile dibini görmek gerektiğini düşünüyorum.
işte tam olarak bu yüzden kendimi avutmam ve çevremdeki insanların beni avutması daha kolay oluyor. daha o dibi görmedim, sadece yaşantımın küçük kırıklıklarını çok büyüttüm gözümde. bu yüzdendir ki ne kül olabilmeye ne de küllerimden doğmaya cesaretim var.

sırf küllerimden doğabilme olayını gerçekleştirebilmek için de başıma gelebilecek tüm acı verici hadiselere açığım. gel beni al yiğidim, gel beni al ( gelecek acılara sesleniş).

gelecek acılara not: ironi yapıyorum, gelmesen de olur.

ankara'da esintili havada bomboş bir şekilde yürürken Ankara'nın bendeki önemini daha da fazla anlamıştım.
çok önemli bir gün olsaydı anlamazdım belki, orada büyüsem anlamazdım, ekstrem olayları Ankara'da yaşasam yine de bir önemi olmazdı benim için.
ama benim için o şehri önemli yapan detay da o zaten. o şehrin griliğini, o şehirde dinlediğim şarkıların o anki duygularımla bağlantısını, kasvetini, o anki hallerimi seviyorum. hiç beklemediğim bir şekilde kendimi orada bulamamış olmayı seviyorum.
bulabilmiş olsam sevmezdim mesela.

sevdiğim ve benim için önemi olan bir şehir. ayda yılda bir kere gidip o anıları ve o yürüyüşleri tazelemem gerekiyor.