yazarların hayat felsefesi

Hayatta insan her ne yapıyorsa kendine yapıyor. Hani bir söz var; “insanın kendine yaptığını tüm dünya birleşse yapamaz” diye. Bu kavrayış anlayışım oldu. İnsanlarla uğraşmak zor, insanın kendisiyle uğraşması daha da zor. İnsanların anlamak yerine anlaşılmaya düçar olduğu hengamda bu anlayışı kendime vird edindim. Hınçları hırsları kusurları eleştirecek ağzımı kendim için açıp kapatıyorum, bu sayede. Çünkü önce kendimden mesulum.

İyilikle hem halim. Bu yüzden beni az da olsa iyi olduğumu söylerler ancak bunu duymak adına değil vicdanımın telkini için iyi olmaya çalışıyorum. Kendime kötülüğüm çok dokundu. Yani kendi hakkıma çok girdim. İyiliği tercih edişim kendi iyiliğim için. Bi de zaten iyi olmak iyidir. Kötülükler arenasına dönüştürülmüş dünyanın iyiliğine nefer olmak da kıymetli benim için.

Yargılamayı, yadırgamayı, hor ve hakir görmeyi çok uzun zaman önce bıraktım. Çünkü bu tutum da bir insan için çok da akıllıca bir tercih değil. Bu minval üzre insanın tercihlerinden oluşan yaklaşımlarını bumeranga benzetirim, hep. Senden ne çıkıyorsa illaki sana geri gelecektir…

Sevmeyi severim. Sevilmek de güzeldir ama ondan emin olamıyoruz maalesef. O yüzden tercihim koşulsuz sevgiden yana. Koşulsuz sevginin karşıladığı tüm argümanlar elimden geliyorsa, dilimden dönüyorsa hiç çekinmeden kullanmaya çalışırım. Maddiyat amaç değil araçtır benim için. O aracı hep sevdiklerim için kullanırım. Bundan da gocunmam hatta aksi beni, vicdanımı çok rahatsız eder. Benim için vicdan uyumayan devdir ve sahip olduğum vicdan ruhumun biyonik saatidir ve ruhumu güzelliklere uyandır.

Bir de insanın kendini haddini hududunu bilmesinin çok kıymetli olduğunu düşünüyorum. İnsanlık diplomasının geçer notunu bu anlayışı benimsemiş insana layık görürüm. Ve ben de buna layık olmaya çalışırım…

Günün döngüsündeki karanlık neyse benim tekamülümdeki karanlıkları da öyle kabul ederim. Güneş te büyür, karanlıkta dinlenirim. Ve hakeza…