aşık veysel şatıroğlu

türk müziği ve edebiyatında ölümsülüğü yakalayan ozanımızdır. çiçek hastalığı nedeniyle küçük yaşta bir gözünü, akabinde bir kaza nedeniyle diğer gözünü kaybetmiştir (imtihan). belki de onu aşık veysel yapan budur.

saz çalmayı öğrenmiş ve köy köy dolaşarak her türlü güzel duyguyu (vatanseverlik, doğa, insan sevgisi) anadolu insanıyla paylaşmıştır.

benim için aşık veysel, ansiklopedik bilgiden daha öte bir şeydir. zira zihnimdeki en eski ve en önemli karelerden biri, kendisi daha hayattayken, öğretmen babamla birlikte diğer bir öğretmen arkadaşına yaptığımız aile ziyaretinde, duvarda asılı olan ve saz çalarken çekilmiş olan siyah beyaz koskocaman bir fotoğrafıdır. nur içinde yatsın.

(succulent ukdesi)

"Çiçeğe yatmadan evvel anam güzel bir entari dikmişti. Onu giyerek beni çok seven Muhsine kadına göstermeye gitmiştim. Beni sevdi. O gün çamurlu bir gündü, eve dönerken ayağım kaydı ve düştüm. Bir daha kalkamadım. Çiçeğe yakalanmıştım.

Çiçek zorlu geldi. Sol gözümde çiçek beyi çıktı. Sağ gözüme de solun zorundan olacak, perde indi. O gün bugündür dünya başıma zindan…"