hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

ben küçük bir çocukken mahallenin abileri bardakta buz ısmarlamıştı tüm çocuklara. sonra benimki yere düşmüştü. çok üzülmüştüm. mahallede bir tane emlakçı vardı oraya gidip çeşmede yıkayıp getirmişlerdi. tadı falan da hep gitmişti. sonra attım tabii. annemlere söylesem onlarda alırdı ama başkasının düşünüp ısmarlaması çok tatlıydı ya.

evimizde televizyonun karşısına geçmiş oturuyorum, karşımda reklamlara çıkan çocukların elinde çikolatalar, püskevitler. aklımdan geçiyor, benim de bir çikolatam, bir püskevitim olsa diyorum. anne, niye bana almıyorsunuz diyorum. öyle işte..

üniversiteyi bitirince hayallerimi süsleyen Bugatti La Voiture Noire'yi satın almak için söz verdiği üzere babamla beraber oto galeriye gittik. gerek cüzdanındaki gerek banka hesaplarındaki meblağın yetersiz kalması sonucu boynumuzu büküp bizi kederli gözlerle izleyen insanların yanından altımıza bir adet Rolls-Royce Sweptail çekerek ayrıldık. ne zaman aklıma gelse boğazımda bir şeyler düğümlenir. allah kimseyi fukaralıkla sınamasın.

üniversitedeyken, ailelerden gönderilen aylık harçlıkları iki hafta gibi çok kısa bir zaman diliminde tüketip meteliğe füze attığımız allak bullak bir dönem olmuştu. karnımızı zar zor doyuruyor, okula gitmek dışında evden dışarı neredeyse hiç çıkmıyorduk. halimiz içler acısıydı.

ev arkadaşım bir gün "bu böyle olmayacak, karar verdim ünlülerden birine twitterdan mesaj atıp para isteyeceğim" dedi. dileneceğim diyemedi, çünkü çok gururlu çocuktu. hoş sayfalar dolusu okkalı bir mektup yazsa ne durumda olduğumuzu anca anlatırdı ya neyse. peki kime atacaksın dedim. kafasında henüz tam olarak netleşmeyen bir iki isim varmış. birinden birine er ya da geç mesaj gönderecekmiş. hiç ümitli değildim.

ertesi gün okul dönüşü evde suratı bir karış vaziyette karşıladı beni. ne olduğunu sordum. telefonunu elime tutuşturup odayı terk etti.

başka kimse kalmamış gibi gidip fedon'a yazmış. ya sabır çekerek neler saçmaladığına göz atmak üzere koltuğa kuruldum.

upuzun bir mesajdı. okudukça içim daralıyor, kalbim sıkışıyordu. aslında gayet iyi iş çıkarmıştı. beklediğimden daha etkileyici, azıcık vicdan sahibi herhangi bir ademoğlunun kayıtsız kalamayacağı cümlelerdi bunlar. gözlerim doldu, ağladım ağlayacaktım. fakat sözcüklerin ardı arkası kesilmiyor ve onları okumak artık katlanılmaz bir hal almaya başlıyordu. sabırsızlıkla en alta inince karşı taraftan gönderilen kahkahalara boğulmuş bir maymun capsi gördüm. bizim gerzek acaba ne dedi de adamın böyle bir tepki vermesine yol açtı düşüncesiyle derin bir nefes alıp son paragraga yoğunlaştım.

-işte öyle başkan, inşallah kafanı şişirmemişimdir. diyeceğim o ki bu kardeşine acilinden bi beş bin tl fişekler misin?