dünyanın en berbat şeyi.
ölesiye ağır bir sırrı taşıyorum, bu beni çok yoruyor.
olayın ne olduğundan bahsetmeyeceğim fakat akıl alabilir bir şey değil.
ağır travma geçmişi olan birisi olarak bu sırrı öğrenene kadar inanın hiçbir sorunum yoktu, ufacık bir ağrı dahi yaşamazdım. üç yıl önce öğrendim, o günden beri de hiçbir şey yolunda değil zaten. hatta durumun vehametini şöyle anlatayım, uyumak için bir avuç dolusu ilaç içiyorum. sabah uyanıyorum, gün içerisinde kafamdaki o karanlıkta kaybolmamak için yine bir avuç ilaç içiyorum.
bir ara bu sırrı taşımaktansa ölmeyi tercih ettiğim de oldu, bazen daha fazla mücadele edemeyeceğimi düşünüyorum.
önce devlet hastanesi ile başladı sürecim, sonrasında üniversite hastanesi, en son ise özel bir doktor ile devam.
pamuk gibi bir insandım ben, ensesine vur ekmeğini al insanıydım. şimdi... vahşi bir yaratıktan farkım yok.
birisine bir sırrı vermeden önce kişinin o sır ile nasıl mücadele edeceğini ya da o sırrın ağırlığını düşünün. ben bunu taşımaya mecburum, zorunda bırakıldım. hakkımı helal etmiyorum.
sır saklamak
Muhafaza ettiğin her (sır) senin esirindir. İfşa edersen, sen, onun esiri olursun.
Bazı sırlar aşırı insanı yorsa da genel olarak bunu yapmaya iradeniz varsa bir şekilde üstesinden gelebildiğiniz eylem. karakterim gereği insanlar benim yanımda çok rahat hissediyorlar ve bu da sırlarını paylaşma isteği uyandırıyor. Etik açıdan zamanında çok fazla düşündürmüş olsa da beni, bu sırların iyi ya da kötü nelere sebep olacağından bağımsız, hiçbir şekilde kimseye açıklamıyorum çünkü en baştaki güven hususunu zedelemek, çok daha kötü geliyor. Bazen bir ortamda iki tarafın da söylediği yalanları bildiğin bir tartışmayı dinlerken, ister istemez konunun her alanına hakim olduğumdan dolayı, Tanrı perspektifine sahipmiş hissiyatı oluyor çoğu zaman bunu sevsem de, sürpriz unsurunu ortadan kaldırdığı için götürüsü daha fazlaymış gibi geliyor bana.
iyi veya kötü olsun, doğru veya yanlış. sır saklamak insanın içinden bir parçayı değiştiriyor sanki. ne kadar ağırsa, vicdani perspektif o kadar keskinleşip kanatıyor insanı.
Kesinlikle, her şeyi düzeltme gibi bir dürtü varsa, bu bilgilerle bir şeyleri düzeltebilme gücüne sahipken yapamamak insanı daha da yıpratıyor. Etik dilemmalar hep yorucu olmuştur zaten, bu sırlar sürekli bu tarz ikilemler yaratıyor.
kesinlikle hakkınız var, mutlak adalet anlayışı da bu noktada s-kiyor insanın belasını. mükemmel olacak, her şey düzelecekmiş gibi. fakat bazen hayatımızaki olaylar sadece daha kötüye gitmek için meydana gelirler....
o nedenle uzun zamandır sadece sırları taşıyorum, hiçbir olaya karışmadan, salağa yatarak, sonucuyla ilgilenmeden.
peki sence bu kimin iyiliği için? aralarında sevdiğin/değer verdiğin biri de varsa, bu salağa yatma durumunu vicdanına nasıl açıklıyorsun...?
Kendi iyiliğim için açıkcası, çünkü zamanında bu tarz şeylere karışmış ve sonucunun faturasının tamamen bana kesildiğini görmüşlüğüm var. Bir de bir insanı tanırken pek çok süzgecim vardır, o kişinin nasıl biri olduğunu anlayabileceğim. Örneğin başkaları hakkında konuşurken aşırı sivri ve kesinlikle karşının en ufak bir hakkını dahi savunmadan olayları ele alıyorsa, büyük ihtimalle yakın zamanda benim hakkımda da konuşurken böyle olacağını düşünürüm. Mesela kavga esnasında nasıl bir karakteri olduğunu görmeden, kimseyle aşırı sıkı fıkı olamam vs vs. Diğer insanların böyle filtreleri yoksa ve hayatlarına aldıkları kişinin pek çok yönden onu aldatan davranışları varsa, bunun esas sorumlusunun o kişi olduğunu söyleyip kendimi rahatlatıyorum. O kişinin bana verdiği sır üzerinden, bak aşırı güvendiğin kişi bunu yapıyor demem, o anlık kurtarsa da işi, bir prensip sahibi olmadığı için bir sonraki kişide yine aynı hatalara düşecek diyorum. Ayrıca o kurtarma esnasında da kötü ben olduğum için, böyle bir akıl yürütmeyle kendimi ak kaşık ilan ediyorum :D.
(bkz: ney)
Ciddi sırları saklarım da çoğu şeyi saklayamama huyum var. Maalesef sevmediğim bir huy.
Sanırım aileden gelen bir özellik, annem de aynı. Sürekli eleştiriyorum o huyunu.
Sanırım aileden gelen bir özellik, annem de aynı. Sürekli eleştiriyorum o huyunu.
iki kişinin bildiği şey sır değildir.
Yapmadığım ve benim için kimsenin yapmasını istemediğim şey.zaten yakın arkadaşım yok denecek kadar az,ki yakın arkadaşıma bile sır vermem,kimse benim sıkıntılarımı dinlemek zorunda değil,herkesin kendi derdi var.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?