slavoj zizek

marksist bir akademisyen, çevrelerce filozof olarak değerlendiriliyor. Kendisinin öyle bir iddası yok. Zaten varoluşçu filozofların çoğu da, biz başka bir şey diyoruz, o kulvarda değerlendirmeyin bizi demiş olsalar da, pedagoji gereği, yüksek oranda onları andırdıkları için, o çerçevede değerlendirilmişlerdir.

hali hazırda yitip gitmiş düşünürleri okumanın güzelliği, onları hiç görmemiş olmamızdan dolayı, tarihe geçecek bir aptallık yapmamışlarsa eğer, çoğu zaman bu aptallıkları bilmeden okumamız, ulvi birinin zihninde geziniyormuşuz hissiyatı veriyor. Oysa kanlı canlı, yaşayan bir düşünürle olan münasebet, böylesine bir zemin içerisinde değil, adam şu an bir yerlerde, dikkatini çekecek bir şekilde e-mail atsanız, okuyacak, hatta yeterince kızdırabilirseniz size cevap bile yazabilecek bir konumda, bu çok garip. Üstelik söylediği sözlerin, zamanla nasıl değiştiğine de şahit olabiliyorsunuz. henüz ölmeyen ve fikirleri sabitlenip, ilahileştirilmeyen düşünürlere karşı çok acımasız olabiliyoruz. Zizek'de böyle bir filozof, pek çok dalga konusu olmuş, lacan'ın zaten çok derin sunduğu söylemleri, bir de bu abinin ağzından, marksist terminilojiyle, başka bir şekilde dinliyorsunuz. Neyse, her ne kadar fikirlerine pek katılmasam da, güzel tespitleri olan birisi. Yaşıyor olması, söylediklerinin değerini nedense düşürse de, ileride çalışılacak bir konumda duruyor.


Örneğin buradaki söylemi, esasında marx'ın genişletilmiş bencillik savıyla, lacan'cı benlik anlayışının ve kaos'un hakim olduğu varlık anlayışının bir sentezi.

"benim için sevgi aşırı derecede şiddet içeren bir eylem. sevgi ”hepinizi seviyorum” demek değil. sevgi, bir şeyi seçiyorum anlamına geliyor ki burada yine o dengesiz yapı var. bu şey küçük bir ayrıntıdan, kırılgan bir bireyden ibaret dahi olsa, diyorum ki “seni her şeyden çok seviyorum”. bunu gayet resmî manada kullanıyorum, sevgi fenalıktır."

ayrıca bu tarz, farklı yaklaşımları da var.

(bkz: #15371)