teselli etmek

her babayiğidin harcı değildir. mutsuz bir insan evladının üzerindeki kara bulutları uygun sözcükler ve mimiklerle dağıtabilen kimselerin elini ayağını öpmek lazım.

teselli etme hususunda babamın üstüne tanımam. konuşurken öyle şeyler dökülür ki dudaklarından, dinleyici kişisi küllerinden doğup hayata yeniden tutunur.

yirmi dört yaşına dek hiç sevgilisi olmadığı için kendisi dahil herkese küsen bir arkadaşıma kafayı takmıştım. inzivaya çekilen, evini neredeyse manastıra çeviren çocuğun hali hiç hoşuma gitmiyordu. durgunluğum bir akşam peder beyin dikkatini çekti. Ve babam, babacan bir tavırla neler olup bittiğini sordu.

Her şeyi tane tane anlattım. Biraz laflamak bana da iyi gelmişti.

-üzülme artık. çok yakında arkadaşının bir sevgilisi olacak.

oturduğum yerde sevinçle kıpırdadım.

+gerçekten mi? iyi ama nasıl bu kadar emin konuşuyorsun?

hayretle yüzüme baktı.

-sen bile sevgili yapabilmiş adamsın oğlum, o neden yapamasın dedi.

-anne bugün sabah servisten düşüp dizimi kanattım.
-öpeyim de geçsin (dize bir muck)

-anne bugün arkadaşımla kavga ettim herkes beni kötü biri sanacak.
-yarın herkes bunu unutmuş olacak(unuttular)

-anne bizim öğretmen biraz kızgın gibi soru soramıyorum.
-neden
-hata yapmaktan korkuyorum.
-hata yapmaktan korkma. Ben de çok hata yaptım. O zaman doğruyu öğreneceksin.

ölsem beceremediğim eylemdir. otistik gibiyim ve duyguları anlayabilmek ve bunun hakkında teselli vermek bana göre değil. yapacak bir şey yok maalesef.