violence

en nefret ettiğim insan tipi ya. yani bir insan beni kendinden soğutmak istiyorsa bunu yapsın. mutlaka amacına ulaşır.

lisenin başında başlayıp, dört sene aynı çocuğu sevdim. o üçüncü sınıftı, ben daha birinci sınıfa yeni başlamıştım. teneffüste arkadaşımla bahçede geziyorduk. o da bahçenin arkasında duvarın dibinde sigara içiyordu. arkadaşım geç fark etti ve biraz korktu. orada onunla göz göze geldiğimiz ilk andan itibaren hep sevdim onu. ara ara facebook'tan, instagram'dan mesaj atardım konuşurduk. yeri geldi hiç görmediğim oldu ama hep sevdim. sonra o mezun oldu zaten. öyle teneffüslerde bakışmak dışında, sosyal medya hariç hiç konuştuğumuz olmadı.

benim o çocuğu sevdiğimi çok kişi biliyordu ve sürekli uyarırlardı falan, dinlemedim hiç birini tabii ki. sonra bir gün ona mesaj attım instagramdan. konuştuk günlerce. bir gün sana araba sürmeyi öğreteyim mi dedi, olur dedim. akşam buluşma planı yaptık, numaraları aldık falan. o gün de bir işim çıktı buluşmaya gelemeyeceğim diye beni engellemekle tehdit etti. o an ona karşı hissettiğim her şey bir anda uçtu gitti sanki. yani amacının araba sürmeyi öğretmek olmadığını daha nasıl belli edebilirsin ki?

sonra o lisedeki arkadaşlarıma anlattığımda çok şaşırdılar mesela, senelerce devam eden sevgimin bir anda bitmiş olmasına. ben de şaşırmıştım.

ay başlığı @kendinitavuksanankartal açtı sandım. onun entry'i görünce aklıma geldi bu hikaye. şimdi yazı alakasız kalmış gibi oldu ama olsun dursun.

konu konuyu açıyor. tam sonuca bağlayacağım aklıma başka bir şey geliyor. yazıyorum, sonra ne alakası var konuyla deyip silmek istiyorum ama silersem de içimde kalacak diye silemiyorum. uzun oluyor ama amaç birilerine okutmaktan çok iç dökmek. o yüzden sıkıntı yok.

ben sevince toksik oluyorum galiba ya. ama benim toksikliğimi bile özlüyorlar, bence bu da bir başarı.

bazen ajanda falan tutayım, planlı hareket edeyim istiyorum ama yok, ben anlık işlerin insanıyım.

en basitinden yarın temizlik yapayım dersem onu yapamam. ama mesela film izlerken bir anda aa ev ne kadar pislenmiş deyip, temizliğe başlayabilirim.

ya da benimle günler öncesinden buluşma planı ayarlarsanız ben o buluşmaya geç kalırım. ama bir saat sonra şurada buluşalım derseniz tam zamanında orada olurum.

kurtulamıyorum şu özellikten valla lanet olsun ya.

ne konuda ama? mesela gelmeyecek birini beklerken sabretmek zaman kaybıdır ama olacağını bildiğin bir şeyi bekliyorsan evet sabretmek önemlidir.

şu şekil tam olarak

admin işin parasında değil neyse ki... yoksa herkesi banlata banlata bir sen yazar kalırdın.

17 yaşımdayken bir hesap açtım burada ki o zamanlar acayip popülerdi. işte bir gün kuzenimin çocuğunu parka götürmüştüm. o sırada uygulamadan bir mesaj geldi. selam, napıyorsun falan. iyiyim, yeğenimi parka getirdim yazdım ben de. bir süre mesaj gelmedi. aradan yarım saate yakın bir süre geçti. yanıma genç bir erkek oturdu. elinde telefon bir şeyler yazdı, sonra bana bildirim geldi. ben ona cevap yazıp gönderince de ona bildirim gitti. orada bir bakışmamız oldu ama ödüm koptu. yani kimse beklemez uygulamanın birinde mesajlaştığın kişiyle bir parkta karşılaşmayı falan. çocuk gerçi bilinçli gelmiş beni görünce.

bir de sürekli yolda kiminle göz göze gelsem uygulamada mı gördü diye panik oluyordum. alt tarafı sohbet uygulaması halbuki, sanki onlyfans açtık. öyle işte.

nasıl yaptığınız çok önemli. pijamayla yaparsanız köylü, taytın üzerine çorabı çekerseniz 'tarz' derler.

tüm sosyal medya hesaplarını kapatıp ortadan kaybolma isteği. evet tam şu an geldi.

ya siz neden tıraş makinesi kullanmıyorsunuz?

soyut şeylerle mutlu olamıyorum artık. önceden tek bir iltifat mesela tüm günü güzel geçirmeme yeterdi. artık yetmiyor. somut şeyler istiyorum, elle tutulur bir şeyler istiyorum. mesela bu gün mutluyum çünkü yarın gelecek kargolarım var. minimalist yaşayayım derken materyalist oldum ve gerçekten bu durumdan çok mutluyum maalesef.

şu devletin bir uygulama içinde yaşanan olayları engellemenin ilk yolunun uygulamaya erişim engeli getirilmesi olduğunu sanması beni delirtiyor. ya instagrama da getirdiniz erişim engeli, e girmedik mi? vpn ile girdik. yine girecekler, yine kız çocuklarını taciz edecekler, yine milli değerlere hakaret ettikleri yayınlar açacaklar, yine hayvanlara eziyet edecekler. bizim bu pisliklerden kurtulmamız için hepsinin yakalanıp ceza evine tıkılması gerekiyor. yahu twitter'da sıradan insanlar bu konuda devletten daha fazla çalışma yapıyor. nasıl bir ülke olduk gerçekten. halk kendi adaletini kendi mi uygulasın bu saatten sonra?

internetten bir ürün aldıktan sonra ara ara fiyatını kontrol ederim. fiyatı yükseldiyse daha uyguna aldığım için sevinir, düştüyse az daha bekleyemedin mi diye kızarım kendime.

gecenin bilmem kaçında uykumdan uyandıran ses. camları kapatayım diye kalktım yataktan, biraz oturup izleyeyim dedim sonra ama öyle dalmışım ki güneş doğana kadar izlemişim.

kullanmayı hiç sevmediğim ama çevremdekiler sağ olsun dilimden düşüremediğim cümle.

kendimi mi kandırıyorum yoksa gerçekten mi böyle bilmiyorum ama ne yapacağımı bilemediğim konular hakkında olacağına varır deyip rafa kaldırmak büyük rahatlık sağladı bana.

yorucu bir günün ardından iyi hissettirendir ama tercih olduğu sürece. bazen düşünmekten beynim duracakmış gibi hissediyorum o anlarda o kadar kalabalık olsun ki çevrem kafamın içindekileri duyamayayım istiyorum. o anlarda da hep yalnız oluyorum. bu da büyük ironi aslında.

bu da bakınca içimi ısıtan bir fotoğraf o yüzden kalsın burada.