violence

lütfen burası bari sakin kalsın. kaos sever bir insan olsamda biraz tartışmalardan uzak, huzurlu bir ortam arayışındayım şu aralar, lütfen...

güvende hissediyorum. bazen içim sıkılıyor ve içimi dökmek istiyorum. sonra kendime geliyorum ve entryleri okuyunca ya ben ne saçmalamışım deyip silmek istiyorum ve böyle anlarda entry silme sınırlamasına takılmadan her yazdığımı, istediğim an silebilecek olmak özgür hissettiriyor.

yengemle dayım daha nişanlı olduğu dönemde beni dışarıya çıkartmışlardı. 6-7 yaşlarında falanım, barbieli bir sırt çantası aldılar. o kadar mutlu olmuştum ki, hala o an hissettiklerim aklımda.

ben küçük bir çocukken mahallenin abileri bardakta buz ısmarlamıştı tüm çocuklara. sonra benimki yere düşmüştü. çok üzülmüştüm. mahallede bir tane emlakçı vardı oraya gidip çeşmede yıkayıp getirmişlerdi. tadı falan da hep gitmişti. sonra attım tabii. annemlere söylesem onlarda alırdı ama başkasının düşünüp ısmarlaması çok tatlıydı ya.

ya kim yapıyor bunu ayıp ya gerçekten

tamamen hafızadan silinmese bile sana hissettirdikleri unutuluyor. mesela şu an sevgilinden ayrısın, aklına güzel anılarınız geliyor ve bunlar şu an için acı veriyor. çünkü hâlâ seviyorsun onu. ama bir gün geliyor ona karşı ne sevgi, ne öfke hissediyorsun, yine günün birinde bir anda aklına geliyor, anıları hatırlıyorsun ama bu anılar artık acı vermiyor. ufak bir tebessüm ediyorsun, güzel günlerdi deyip geçiyorsun. başka bir şey düşünmüyorsun bile. geldiği gibi gidiyor. önemli olan da bu bence.

boş triplere girmez.
dengesiz, bir öyle, bir böyle davranmaz. net olur.
taktik yapmaz.
seni umursamıyorum havalarında dolaşıp, gizli gizli stalk yapmaz.
her önüne gelene bel altı şakalar yapmaz

zamanına bağlı. evet bazen ölsem de kurtulsam falan diyoruz ama şu an öleceğimi bilsem korkarım mesela. çünkü yapmak istediğim tonla şey var. daha 24 yaşındayım. hayatın çok başındayım.

ama mesela yine şu an çok acı verici bir hastalığa sahip olsam ve yakında öleceksin deseler bu bir kurtuluş gibi gelir, mutlu olurum diye düşünüyorum. tabii o an ne tepki verileceği belli olmaz.

saatlerdir baş ağrısı çekiyorum. acaba neden diye düşünüp dururken aklıma bu gün hiç kahve içmediğim geldi az önce. bir aydınlanma yaşadım. sonra da hemen teşhisi koydum. evet ben iflah olmaz bir kafein bağımlısıyım. zaten benim bağımlılık eşiğim çok düşük. önüme gelene bağımlı oluyorum. bağımlılıklarımı elimden alsanız hiçbir şeyim kalmaz. işte öyle.

sigarayı bırakmak için irade lazım. ama iradeli insanlar asla ben sigarayı bırakacağım demiyor. çünkü bağımlılık hiç oluşmuyor onlarda. ben mesela sigarayı bıraktım ama ara ara bir tane içiyorum, öyle can sıkıntısına, kızlarla kahve yanında falan ve 3 gün kendimle savaşıyorum içmeyeceğim diye. içersem başlarım çünkü ve tam sigara içmelik dönemdeyim.

bağımlılık eşiğim çok düşük demiş miydim?

burayı çok seviyorum ama bu da tabii yazarlardan ve adminin sözlüğe bağlılığından kaynaklı. ileride büyüdükçe sözlük, troll görünümlü saçma sapan paylaşımlar yapan yazarlar gelirse kalite düşer maalesef. o zaman da diğer sözlüklerden hiçbir farkı kalmaz. o yönden biraz korkularım var.

arkadaşlar neredesiniz yahu? cenaze evine döndü buralar kimseden çıt çıkmıyor.

ben bunu çok yaşadım yani tam olarak öyle bir dönüşmek değil ama kimin kararlarını eleştirdiysem, asla yapmam dediysem, hayatımın bir döneminde mutlaka o kararı vermek zorunda kaldım ve bunu yaparken de o karar asla yanlış hissettirmedi.

yani oturduğun yerden eleştirmekle, o karar aşamasyla sınanmak çok fark ediyormuş. o yüzden asla yapmam dediğim hiçbir şey kalmadı.

takım olmayı bilmeyen takım arkadaşları. herkes farklı yerlere dağılıp tek başına savaşmaya başlarsa bu bir takım oyunu olur mu? olmaz. e tek başına oynamak istiyorsan neden tek kişilik açmıyorsun oyunu?

ben de deli gibi var bu maalesef. maksimum son bir seneyi hatırlasam geri kalan her şey hafızamdan silinse ne güzel olurdu.

hâlâ okuyor olabilir, 3 4 gün müsaade etmek lazım.

hep ölüme hazırlıklıyım sanıyorsun ama sevdiğin birinin ölümünü beklediğin an anlıyorsun hiç hazırlıklı olmadığını. hangisi daha zor bilmiyorum, bir anda kaybetmek mi, kanser gibi bir hastalıktan kaybetmek mi?

daha küçüktüm mesela o zamanlar, hastalığın ciddiyetini fark edemediğim için mi yoksa ölüp beni yalnız bırakacağına olan öfkemden mi bilmiyorum, (sanki bu onun elinde olan bir şeymiş gibi) yine onunla kavga etmeye devam ediyordum.

15 yaşındaydım, lisenin ikinci senesi, okulda ingilizce sınavım var, eve geldiler apar topar hastaneye gideceğiz diye, okulda ingilizce sınavım var bu gün dedim, o kadar farkında değilim ki hiçbir şeyin. inat etmedim yine de, gittim. iyiki de gitmişim, onu son görüşümmüş meğerse.

üzüldüğümü bile belli edemedim o an, sanki hayat durmuş gibi bir şey. o günden sonra bir ağladım, iki güldüm. yok sayarak süreci atlatmaya çalıştım beceremedim. ağlaya ağlaya uyuya kaldığım bir gün rüyamda gördüm, ağlama diyordu. o gün anneme rüyamı anlatırken son kez ağladım. hâlâ ara ara yokluğunu hissedince ağlamak istiyorum ama direniyorum işte.

benim karmaları şunlara dağıtabilir miyiz lütfen? sussunlar. çok bir şey yok ama idare edin lütfen.

günaydın sözlükçüm. bana pek gün aymadı gerçi. çok geç uyudum ama sabahın köründe uyandık yine. bir süredir böyle. uyku düzenim yerle bir oldu anlayacağınız. uyanma saatim 6 falandı ama anca enerji topladım. yoksa saat 10'a geliyor ne sabahın körü demeyin. neyse evet günaydın tekrar.

ay bir de hava yağmurlu olduğu için burada gerçekten gün aymadı. hava çok karanlık ama olsun severiz kasvetli havaları.

konu konuyu açıyor. tam sonuca bağlayacağım aklıma başka bir şey geliyor. yazıyorum, sonra ne alakası var konuyla deyip silmek istiyorum ama silersem de içimde kalacak diye silemiyorum. uzun oluyor ama amaç birilerine okutmaktan çok iç dökmek. o yüzden sıkıntı yok.