yazarların ameliyat anıları

İlk anesteziyi sezeryanda almıştım. Buz gibi ameliyathane odası(birde ameliyathane tecrübesi var ordan da hafif anksiyete) tepende ışıklar üstünde sadece bir yeşil hasta kıyafeti. En son anestezi doktoruna beni entübe edecek misiniz diye sorarken içimden allahım beni kurtar diye dua ediyorum. Uyanırken tüm yoğun bakımda çınlayan kendi sesimi duyarak uyandım. Kurtarın beni diye bağırıyordum ve inanılmaz bir bel ağrısı. Bilincim yerine geldiğinde de ilk sorduğum soru “bebeğim sağlıklı mı?” olmuştu.

İkinci ameliyat tecrüben troid ameliyatı idi. Karar verildikten 2 hafta sonraya gün verdi doktor. İlk tecrübemden dolayı baya stresli geçen 2 haftalık bir süreç. Ameliyathaneye gidene kadar da devam etti. Ama oradaki yardımcı personellerin ortamı yumuşatması ile biraz rahatladım. Espri yapıyorlar bu diz ameliyatı mıydı falan diye. Ameliyatta da doktor ve sağlık personelleri uyumadan önce muhabbet falan edince o gün ameliyat korkum geçti. Ama hala ameliyet olmaya can atan biri değilim.

6 tane var hangi birini anlatayım?

birkaç ay süren sıkıntılı tetkik süreci, sonrasında teşhis konulması. daha sonrasında kötü haberi aileye şeker komasına sokmadan ya da kalp krizi geçirtmeden nasıl veririz planlaması. ameliyat, sonrasında bir kaç ay toparlama süreci, daha da sonrasında tekrarlamasın diye üç ayda bir tekrarlı kontrol. anılık pek bir şey yok yani, süreç dümdüz böyle.