yazarların kendilerine en çok acıdıkları zaman

Deli gibi aşık olduğum adamın beni terk ettiği gündü. O içimde yaşadığım acıya sebep verdiğim için kendime acımıştım.
Sonuç mu? Bir daha tövbe aşık olamam.

Öyle bir zaman dilimi yok.

iki seçenek arasında kaldığım zamanlar. yani şu aralar sürekli.

Geçmişte insanlara karşı gereğinden fazla kibar olmaya çalıştığım zaman. Anlamıyorlar söveceksin itin götüne sokacaksın bazılarını.

Her işe gittiğimde kendime acırım kapitalizm ve her düzene karşı olan ben ben ve işe giden kapitalizm dişlisi ben.

Hayır sözlük çalışmak zoruma giden şey değil benden seviye olarak kat ve kat alt insanlarla muhattap olmak ben ki ışıklar prensi yazar cizer onlar ki cahilliği ile mutlu yaşayan sıradan insanlar ben ki gerçeklerle yüzleşip yalnızlık acı ve mutsuzluğu iliklerime kadar işleyip kabullenen.

a- berberde beyhude geçen zaman,
b- allahın arsasına bıraktığım araç için otopark ücreti öderken.

geri kalanlarla bir şekilde başa çıkabiliyorum.

Hani çok ciddi anlamda hem bedenen hem ruhen çok kötü olduğum bir dönem hiç kimse anlamamisti. Bu süreçte destek olmak için ailem zerre çaba göstermedi. Oysa fotoğraflar ölmek üzere olduğumu söylüyor. Var her zaman var değil. Ailen vardır ama sadece kan bağın vardır. Kalp başka ya. Gönül bağı başka ya.