violence

geceleri, gündüz yaptığım planların sağlamasını yapıyorum. aslında kararlar geceleri alınır, sabah vazgeçersin ama ben de tam tersi ilerliyor işler. gündüz plan yaparım, gece iptal ederim.

gündüzleri her şeyi yakıp yıkıyorum. çekip gidesim geliyor ama geceleri konfor alanım hoşuma gitmeye başladı. ki ben konfor alanında kalmak istemenin korkaklık olduğunu düşünürdüm. ama şu aralar canım hiç aksiyon istemiyor.

son ses müzik + odaklanmayı gerektiren oyunlar. sakinleşmek için birebir.

bazen çok gözümüzde büyütüyoruz gibi geliyor. öyle veya böyle dünyadayız işte, yaşıyoruz bir şekilde. zaten hayat yeterince zor değilmiş gibi ona buna dertlenerek daha da zorlaştırmanın anlamı yok. bir anlam aramaya da gerek yok zaten. şu anlam arayışından, doğru yanlış takıntılarından kurtulursak her şey daha kolay olabilir.

bu gün hiç istemediğim kadar istedim bunu.

anlatmayı seviyorum. genelde kişilere anlatıp tavsiye almayı seviyorum daha çok. çünkü herkesin olayları görüş şekli farklı oluyor. hiç benim görmediğim detayları bana anlatıyorlar falan hoşuma gidiyor. ama aklımı aylardır karıştıran düşünceleri anlatacak kadar güvendiğim kimse yok. bu yüzden arada bir günlük tutmaya başlayıp o konu aklımdan çıkana kadar sürekli yazar, sonra o defteri yakarım.

bu sebeple aylar önce yazmaya başladığım defteri yakalı bir kaç ay oldu. o zamanlar artık bu konu benim için bitti deyip yakmıştım tüm defteri ama hâlâ kapanmamış o konu ve bu sefer deftere bile yazmak istemiyorum. çok sıkıldım.

o kişinin hayatının aşkı olduğunu düşünüyorsun. konuşmak zevk veriyor, her şey daha çok yeni ve bu durum heyecan verici. kafa yapın çok uyuyor gibi hissediyorsun ve ortada bir aşk var. sonra anlaşmazlıklar çıkmaya başlıyor, artık eski heyecanı bulamıyorsun. hatta bazen onunla konuşmak heyecan vermesi gerekirken germeye başlıyor. hayatının aşkı olmadığını ve aslında hayata çok farklı yerlerden baktığınızı keşfediyorsun. zaten bu evreden sonra ilişkiyi kurtaramaz kimse.

arada elektrikler gittiğinde şarj istasyonunda çıkıp şarj istasyonunu arıyor zavallım. geçen gün elektrikler gittiğinde balkona çıkmak için onun bulunduğu odadan geçmem gerekti ve birden karşımda görünce aklım gitti.

evim pek onluk değil sanırım. yatağımın ayaklarıyla ilgili sorunları var. bazı yerlerden geçebilmek için var gücüyle savaş veriyor resmen. asla yılmadan geçene kadar zorluyor. bu özelliğini kendime çok benzetiyorum... komodinin altına giremiyor mesela. evde süpürmesine izin verdiğim iki oda var. aynı anda evi süpürmeye başlıyoruz. ben dört odayı süpürüp bitirdikten sonra bakıyorum hâlâ ilk odayı süpürüyor oluyor. biraz yavaş ama olsun, ne acelemiz var ki?

ev taşımak inanılmaz zor bir şey. özellikle o bardakları tek tek paketlemek falan ölüm gibi. ama farklı farklı insanlar tanımak güzel yanı. aynı ortamda uzun süre bulunmakla ilgili sorunlarım var. sevmiyorum. orada ne kadar mutlu olursam olayım, bir süre sonra çevrem değişmek zorunda. sıkılıyorum, daralıyorum. değiştiremezsem mutsuz oluyorum. ama bir yandan da ev taşımayı sevmiyorum. insan aidiyet hissedemiyor. ben ev taşıyamıyorum mesela çünkü kirada değilim. o yüzden ara ara evden uzaklaşıp onda bunda kalmak cazip geliyor.

reklamsız olması, donma yapmaması, indirip çevrimdışı izleme imkanı sunması bakımından güzel. aynı zamanda diğer benzer uygulamalara bakarak içerik bakımından da oldukça zengin bir platform. her diziden, filmden illa bir şeyler öğrenmek zorunda değiliz sonuç olarak, bazen hayatın karmaşasından, durağanlığından uzaklaşıp kafa dağıtmak istiyoruz ve bence o anların kurtarıcısı kendisi.

normalde severim. kulaklığı takacaksın, son sesi vereceksin, sevdiğin şarkılarla dolu bir playlist çalarken arka fonda, yapacaksın temizliğini mis gibi. amaaa gel gör ki bu sıcak aylardan illallah ettiğim için sürekli ertelemek istiyorum. bu gün mutfağı topladıktan sonra sadece mutfağı süpüreyim diye süpürgeyi elime aldım sonra dur salonu süpüreyim, dur odamı da halledeyim diye diye tüm evi süpürmüşüm.

ben seviyorum galiba böyle plansız, anlık takılmayı.