anneyle babanın göz göre göre yaşlanması

Bunun daha kötüsü de var dostlarım. Babam son hastene yatışında 19 gün kaldı ve bunun 14-15 gününde ben kaldım yanında. Tabi bu sürede hasta ziyaretine onlarca eş, dost, akraba geldi.

Babamın vefatı sonrasında farkettim ki bu sürede bir defa dahi deklanşöre gitmemiş elim. Gelen akrabalar çekmişler ama. Ne acımasızca değil mi? Hasta ziyaretine gidiyorsun ve ağır hastanın fotoğrafını çekip saklıyorsun. Belkide öleceğini düşünerek üstelik.

Vefatından neredeyse bir ay sonra bile o hasta halinin video veya fotoğrafını ulaştırdılar bana. Bir tekini bile saklamadım. Gerek yok çünkü. Ben babamın sağlıklı halini hafızamda tutuyorum. O düşkün ve hasta halini hafızamdan silmek için çabalıyorum.

İşin ilginç yanı da babamın ölümünden sonra onu her rüyamda gördüğümde hatırladığım en genç halini gördüm hep.

Teşekkürler allahım. Bu ince jestin için gerçekten de teşekkür ederim. 🙏

daha kötüsü bunu onlara anlatmak durumunda kalmaktır fikrimce. geçen gün annemin mr sonuçları çıkmıştı. kendim direkt baktım kötü bir şey yoktu. kötü huylu tümör olasılığı olduğu için bi' arkadaşıma daha sordum çünkü böyle durumlarda insan bir umut olsun diye her şeyi iyi düşünüyor bilen bilir. gerçekten de sonuçlar temizdi. gel gelelim bu ağrıların sebebi neydi kısmına. göz göze gelmek istemedim bunu söylerken hatta basit bir şeymiş gibi “yaş sebebiyle çok karşılaştığımız vakalar bunlar annecim” dedim ama bilmiyorum yani bir zamanlar saçına kurdeleli tokalar bağlayıp okula gönderen kadına yaş almışsın bu hastalık hali ondan demek çok utanç verici bir şey.

anacığımla sürekli didiştiğimiz konu. o diyor “biz yaşlıyız siz gençsiniz”, ben diyorum sen şaka mı yapıyorsun “biz yaşlıyız, siz ihtiyar”… ortak paydada buluşamadık bir türlü. allah uzun ve sağlıklı ömür versin cümlesine.

nazarlarında hep çocuk kalıp hiç büyümediğimiz gerçeği ile çelişir.

Çok üzülüyorum sözlük, uzun süredir onlardan ayrıyım zaten.
Şimdi gidince daha da yaşlanmış göreceğim ve buna asla hazır değilim.

sürekli bunu kendime hatırlatıyorum , artık yasandıklarını zamanla daha yakınımda olmalarını gerektıgını, buna gore de planlar yapıyorum uzun omurlerı olsun

Zaman geçtikçe ebeveynlerimi kaybetme korkusu yaşamaya başlıyorum. Yokluklarını düşünmek acı veriyor. Yaşlanıp, kronik hastalıklarının artması tüm üzüntümü arttırıyor. Daha çok kıymetlerini bilmeye gönüllerini kırmamaya çalışıyorum. Genel de kaybedince anlıyoruz sevdiklerimizin kıymetini ama bir değeri yok. Yaşarken bilmek lazım.

bizler gibi onlarda yaş alıyor.belli bir yaştan sonra ikişer üçer yaş alınıyor.onları hep çocukluğumuzdaki gibi genç hatırlıyoruz ve öyle hatırlamaya devam edeceğiz. yaşlanmalarından ziyade sağlıklı olmaları iyi hissetmeleri ve bizlere yük olduklarını düşünmemeleri önemli.

Sonra göz göre göre gidiyorlar. Ve dur diyemiyorsun. Hayırlı evlat olduğunu bilmek acını dindiriyor biraz olsun.