Bu başlığa yeniden yazmak istiyorum çünkü son zamanlarda fark ettiğim bazı şeyler oldu.
Öncelikle şunu söylemeliyim ki biz kardeşimle neredeyse yalnız büyüdük. Aç kaldık yeri geldiği zaman 7 8 yaşında yemek yapmayı öğrendim. Evde ekmek olmaz komşudan isterdik misal. Böyle olsun asla istemem çocuğuma karşı. Ama bugün elimde hiçbir meslek olmasa yine bir şey bulur bu hayata tutunur yaşar giderim. O günlerin bana öğrettiği bir öğreti bu.
Geçelim kendi anneliğime, kendimle çok mücadele edip kötü bir anne olduğumu düşündüğüm çok zaman oldu. Ama aslında kötü değildim. Bunlar neler? Birincisi hiç bir zaman çocuğumun Peşinde gezip yemek ye diye zorlamadım ve alternatif yemek sunmadım. Şimdi her türlü yemeği yiyen bir çocuğa sahibim.
İkincisi kaç senedir okula gider asla ödevleri konusunda baskı yapmadım sadece hatırlattım. Şimdi kendisi bunun bilincinde ve oturup kendi yapıyor.
Üçüncüsü bebekliğinden bu yana zaruri durumlar dışında her gece uyurken kitap okudum ona şimdi kendi kitap okuyor hem uyurken hem okula giderken serviste bile.
Dördüncüsü hiçbir zaman çantasını ben hazırlamadım.bu seneye kadar hep eksik giderdi okula illa çantasında bir kitap bi araç gereç muhakkak eksik olurdu. Az önce spordan almaya gittim soyunma dolabına tarak bile koymuş. Şu an çantasında hiçbir eksik olmadan gidiyor.
Proje ödevlerinin hiç birini ben yapmadım. O çirkin eğri büğrü yazısı ile hep iğrenç ödevler yaptı bu sene yaptığı resimlerde projelerde panoya asılacak kadar güzel oluyor.
Gözlemleyerek ve o durumda eksiği olduğu durumda kendi düşeceği durumu bilmeden hiç kimse sorumluluk sahibi olmaz. Dayatma ile çocuk yetiştirilmez. Onlar için yaptığınız tüm bu tarz sorumluluk gerekleri aslında onlara bir kötülük.
Sizin yapabileceğiniz tüm şey, sabah kahvaltısını hazırlamak akşam yemeğini hazırlamak, sevmek, konuşmak, dinlemek, kişisel hijyenine yardımcı olmak. Diğer her şey kendiliğinden olur.
Bir anne olarak herkes gibi ben de acemi olarak başladım bu işe,
Ama çocuk yetiştirmek zaten profesyonellik de istemiyor. Sadece kendinde gördüğün değerlendirdiğin şeyleri doğrusuyla yanlışını ayırt edip tamamen de içgüsel bir şekilde ebeveyn olunuyor.
Ama bazı maddeler de koymak gerekirse;
Bol sevgi
Dinleme ve anlama (çocuklar dinlenmek ve anlaşıldığını bilinmek ister)
Kurallar (kesinlikle disiplin sağlayacağınız ve yavaş dozunu arttıracağınız şeyler olmalı en temeli de uyku düzeni)
Kızacağın yerin doğru yer olduğunu tespit etmek ( her şeye kızmak çocuk da artık yalama gibi bir hal oluşturuyor)
Hayırı evete çevirmemek( çocuklar ağladığında istediklerini istemediğiniz halde yapmak onun eline koz vermeniz anlamına gelir)
Mahrum bırakmamak ve yalnız bırakmamak(her ne kadar Avrupa'da katı kurallar olsa da ((beşiğinde ağlamaya terk etmek vs)) aslında temelden ilişkileri sarsan bir durumdur)
Çocuklar sadece sevilmek ve anlaşılmak ister bunun dışında yapacağınız her şey onların gelecek yatırımı olur ve bunları ancak büyüdüğünde anlar.
Bir anne olarak söylüyorum. Boşuna planlar yapmayın. Her birey gibi çocuklarda kendi şahıslarına münhasırdır. Siz şöyle böyle yapacağım derken farklı farklı şeyler yaptırır.
Diğer insanların çoğundan daha iyi büyüteceğim kesin.çok basit maddeler var, bunu yaparsan dört dörtlük çocuk yetiştirirsin.
-sevgini eksik etme.
-küçük meselelerden ötürü kızma.
-çocuğunla arkadaş olma,anne-baba rolünü bırakma,senin üstünlüğünü hissedecek,arkadaş gibi yaklaşıyorsan sıçtın.
-her istediğini yapma,bırak ağlasın,hatta sümüğünü yesin.hayatı öğrensin.her ağladığında istediğini yapıyorsan sıçtın.Hayat boyu şımarık olacak.
-tablet,telefon verip başından savma,büyüyene kadar her gün birkaç saat vakit geçir.
Bol bol kitapla mümkünse şehirden uzak 20 yaşına kadar da arkadaş çevresini bilmek isterim.
Her kahramanın ve her kötünün bir korkusu vardır benimki de çocuk yetiştirmek... sadece çocuk yapmakla olmuyor o kolay iş asıl mesele çocuğu topluma hayırlı bir insan olarak yetiştirebilmekte asıl mesele büyütmekte ki bu devirde çocuk yetiştirmek de zor 1 kötü arkadas hayatını kaydırabilir sonra sizinde hayatınız kayar.
duygusal yaklaşacak olsam yorgos lanthimos'un
köpek dişi isimli filmindeki gibi dünya işleyişinden bi' haber, yaşamları boyunca evden çıkmayan kontrolün ebeveynlerde olduğu çocuklar büyütmek isterdim aslında. ülke gündemindeki korkutucu gelişmeler de zaten şu aralar malumunuz… ama kesinlikle sağlıklı bir durum değil tabii ki de. o yüzden kontrollü özgürlük ile büyütebilirim ve sunabileceğim en önemli şey ise koşulsuz sevgi olur sanırım.
Kaostan kavgadan uzak. Neşe içinde.
Fikirlerini beyan eden ve edecek herkese teşekkür ederim. İnsan bazen bunlari kanusabilecegi insanlar bulamıyor. O zaman iyi ki perva sözlük ✨️.
Özgür bırakarak. Elbette tamamen değil. Baskılarla büyüyen çocuklar genellikle baskılanan düşünceden uzaklaşırlar. Özgür bırakılan çocuklarsa doğru şeylere yönlendirilerek eğitilmelidirler. Bol bol kitap okuyan biri olduğum için çocuklarımı da kitaplara, özellikle kutsal kitaplara yönlendireceğim. Benim inancım şudur ki her insan kendi kendisini eğitip düzeltebilir. Başkalarının dedikleriyle yol yürüyenler taklitçi olmaya mahkumdur. O yüzden benim çocuğum her şeyi kaynağından, kendi kendine keşfederek öğrenecektir inşallah. Çünkü ben böyle yaptım. 🤗
İlerde bir çocuğum olacaksa benim yetiştiğim şehirde yetişsin istemem bende pek iyi etki göstermedi. Farklı bir şehire taşınırdık.
Eğitim konusunda ise istediĝi okula gitmesini sağlar okumasına kesinlikle izin verirdim saygı sevgi ve dini eğitimi öğreten öğretmeni de ben olurdum. Beraber camii'ye giderdik. Kuran-ı kerim'i ise tecevitli olmasa da öğretirdim daha unutmadıysam.
Sahi ben kuran okumuyordum bayadır hatırlatmanız iyi oldu.
Bir çocuk büyütüyorum.
Ve öğrendim ki önceden yaptığın hiçbir plan program çocuk büyütürken sökmüyor. Mükemmel annelik diye de bir şey yok. Çocuğa verebileceğiniz en güzel şey sevgi.
Bu konuda en çok sahip olduğunuz bir din, inanç var ise bunu ona nasıl ifade edeceğiniz? Nasıl bir yaşam biçimi oluşturmak istediğinizi merak ediyorum. Bu konular hakkında düşünceniz nedir?
Bu yaşıtlarım ile uzun uzun konuştuğum bir konu. Bizim tercihimiz dini kurallarimizı önceliğe alarak yetiştirmemek. İnancı olan her anne baba inançlarına göre evlatlarını yetiştirmek ister fakat bunun avantajlarindan daha çok dezavantajları olduğunu düşünüyorum. O kadar hassas bir konu ki doğru eğitimi ve ilerlemeyi sağlamak oldukça zor. Birçok muhafazkar uzun yıllar boyunca çocuğunu kuran kursuna göndererek güzel bir ilerleme kaydetememistir. Ben bir insanın ömrünün en güzel yaşlarının 5 - 10 senesini sadece buna ayırmasın doğru bulmuyorum. Ayrıca din derslerinin okullarda ancak degersizlestirildigini düşünüyorum. Saygılı farklı görüşlere açığım. Bugün böyle düşünüyorum.
mischief
succulent
zihnimdekisesler
