eskileri özlemek

Her 90'lar pop dinlediğim de kapıldığım his. Ne varsa eskilerde varmış derken buluyorum kendimi.

En çok sanırım 90 ların ve 80 lerin analogdan dijitale yavaş yavaş geçişteki arabaları özlüyorum bir madde olarak emisyon kaygısından nispeten uzak ve kendi ruhunu taşıyan arabalar

Kafamdan çıkmayan duygu. Lise zamanlarını özledim,sevdiğim kitapları okumayı, akşamları bilgisayar başına geçip sevdiğim oyunları oynamayı özledim. Şu an nedense eski tadı vermiyor. Demek ki küçükken dert tasa daha az olunca yaptığın şeyler zevk veriyormuş. Hayat sorunlarıyla uğraşmak insanı bezdiriyormuş.

ben de deli gibi var bu maalesef. maksimum son bir seneyi hatırlasam geri kalan her şey hafızamdan silinse ne güzel olurdu.

Her daim geçmişi özleriz ancak geçmişte de yaşayamayız. Eğer şimdiki aklım önceden olsa askeriyede en kötü uzman çavuş olarak kalırdım.

Biz eskide kalmıyoruz günümüze adapte oluyoruz

yaş, kişinin kendine bile kolayca zikredemeyeceği noktalara geldiğinde iş çevresinden eser kalmamıştır, sosyal çevre de oldukça daralır. tanıdık, eş, dost, akraba kendi hayat gailesine yoğunlaşalı yıllar olmuştur, irtibatlar azalır. enerji, merak ve tahammül den de eser kalmadığından sosyalleşme sıfıra yakındır. kişi kendi kabuğuna çekilmiştir. meşgale yokluğunda yapılabilecek belki de tek şey eski güzel günleri yad etmektir. eskiye özlem elbette her yaş dönemi için geçerlidir ama ileri yaşlarda tavan yapar. dedelerinizden aynı askerlik anısını 17.856 kere dinlemenizin nedeni belki de budur, elinde kalan tek şeydir adamcağızın. her seferinde ilk kez dinliyormuş gibi dinlemektir belki de onları hayata bağlayan.