Ölümden korkuyorum.
Çünkü ölüm yaşamdan da daha anlamsız.
Keyif alabileceğin her şeyi kaybediyorsun.
Ama korkunun ecele faydası yok.
Hiç ölümden korkan birisi olmadım. Gelirse kucaklarım ne olacak ya.
Çok şükür ki ölüm var ve bu hikayenin bir anlamı var
Olaya nasıl yaklaşıldığına göre değişir. Örneğin ölümün varlığıyla, hayatın daha da bir anlamlı, değerli ve biricik olması ve bundan dolayı da ona daha ciddi yaklaşılması gerektiği düşünülebilir. Örneğin heidegger, insanların çoğunun sürekli olarak aynı şeyleri tekrarlayan, şimdilerin toplamından ibaret olan "hergünkülük" kavramı içerisinde debelenen canlılar olduğunu ancak ölüm denen şey sayesinde yaşamlarımızın daha değerli ve az sıkıcı olduğunu, tekrar yaşanamayacak olmasının esas onu değerli kıldığını söyler. Ona göre metafiziğin bizlere sunduğu en kötü haberin, ölümden sonra yaşamın olacağıdır. Bu haber yüzünden, yaşamı olumsuzlayan ve esas sonsuz olana, yani belli bile olmayan sonraki yaşamın düşleriyle, şu anların heba edildiğini düşünür.
Nietzsche'de bu son söylem daha da derinleşir ve sokrates'ten bu yana yaşamı olumsuzlayan ne kadar düşünce varsa hepsine saldırıda bulunulur.
Öte yandan bir nihilist bakış açısıyla, ölümün varlığı ve sonrasında sonsuz bir yaşamın olmadığı düşüncesi, bir anlamın da olmayacağını, anlam denilen şeyin belli bir anda ortaya çıkıp sonra kaybolan bir yapıda olmaması gerektiğini düşünürler. Anlamın sürekliliği için, hiç kaybolmayan, yüksek bir referans noktası gerekir. Genelde bu da Tanrı olur. Yapıp edilen her şeyin Tanrı tarafından bilinmesi, onun asla kaybolmayan bir yerde tutuluyor oluşu, anlamın da kendisini açığa çıkarır niteliktedir ancak böyle bir şeyin olmaması, anlamın da olmayacağı, ve ne yapılırsa yapılsın, bir şey ifade etmeyeceğini söyler. Bir kızılderili atasözü vardır, Bu Dünya'dan gerçekten gitmeniz için ölmeniz değil, sizin isminizi hatırlayan son kişinin de ölmesi gerekir diye. Bu anlam referansını da böyle düşünebiliriz.
Ölüm olmasaydı onu icat etmek zorunda kalırdık der voltaire.
Her şeyden öte, ölümün bilgisi çok keskin ve acı bir bilgidir, çok azımız bunu idrak noktasında anlayabiliriz ki, o anlayanlar da kendilerini zorlayanlardır ve kısa bir süreliğine dehşete düşerek bunu algılarlar. Sonrasında beyin, kendisini korumak adına tekrar "benim başıma gelmez" ," daha çoook var", "ben niye öleyim bu ölsün" tarzı söylemlerle yatıştırır kişiyi. Her ne kadar ölümü biliyoruz gibi görünse de, idrak etmedikten sonra, o bilginin de bir anlamı yok, kısaca şu an hepimiz öleceğimizin idrakinden uzak ancak sanki öyle bir durumdaymış gibi söz ediyoruz ölümden. Gerçekten böylesine bir bilginin idrakiyle dolsaydım, burada kimlerin okuyacağını bilmediğim, okuyup okumayacaklarını bile bilmeden, bunları yazarak vakit kaybeder miydim acaba?
korkutur.
yarın öleceğimi bilsem yerimden kıpırdayamam, bilmesem de kıpırdamam arkadaşlar. ben üşengecim :d
zamanına bağlı. evet bazen ölsem de kurtulsam falan diyoruz ama şu an öleceğimi bilsem korkarım mesela. çünkü yapmak istediğim tonla şey var. daha 24 yaşındayım. hayatın çok başındayım.
ama mesela yine şu an çok acı verici bir hastalığa sahip olsam ve yakında öleceksin deseler bu bir kurtuluş gibi gelir, mutlu olurum diye düşünüyorum. tabii o an ne tepki verileceği belli olmaz.
bir noktada oblomovluğa girer bu. sonunu bildiğin yolda yürümeme isteği, bilinçli bir isteksizlik, atalet. tabiri caizse yaşarken ölmek..
Ölümü kabullenirsen rahatlatır ölüm hakikatini görmezden gelirsen ızdırap olur
Ölüm iyi ki var zira bu saçma hayatta sonsuzluk çekilmezdi.
Rahatlatır. Güvende hissettirir. İnsanın içini huzurla doldurur.
Yazar cizer
