şehrin en işlek caddesinde bir banka çöküp insanları izlemek

Fırsat buldukça bunu yapıyorum.

İnsanları seyretmek, onlardan habersiz konuşmalarını dinlemek en sevdiğim eylemlerden biri. Ama artık yapamıyorum. İnsanları seyredebilecek bir yerde bile değilim artık. Sahilim bile bomboş. Sokaklar bomboş. Banklar ise hiç yok.

Bunu bulunduğum şehirde yapınca lan acaba ben türkiyede miyim? Yoksa başka ülkede mi? Diye sorgulatan eylem yoldan geçen suriyeli, arap, çinli her türlü insan var zaten her yer suriyeli dükkanı

Eskiden nereye baksam seni görürdüm şimdi nereye baksam suriyeli.

Esad garibim de suriyede tek kaldı oda gelsin bari eksik kalmasın.

cadde olmasa da gayet canlı bir yürüyüş yoludur. fırsat buldukça gider, bankalardan birine oturur ve izlerim. Ama sadece insanları değil. Kuşları, kedileri, belki yerde sıra sıra yürüyen karıncaları. arkamda yükselen ağaçların yapraklarının hafif rüzgarda çıkardığı sesleri dinlerim. ve bunu hiç kalkmadan bir kaç saat yapabilirim. sanki bir sahnedir çevremdeki manzara ve ben oraya ait değilimdir.

el ele yürüyen genç aşıkları, telefonda sinirli sinirli konuşarak geçen insanları, ihtiyar delikanlıları, babasına şeker al diye tutturan çocukları, pusuya yatıp yerdeki kuşa haince yaklaşan kediyi sükunetle izlemek benim için mükemmel bir terapidir. çünkü hayatımda olmamalarına rağmen her birini locadan izliyorumdur.

ama her güzel şey gibi bunun da sonu vardır. bazen biri gelir oturur yanıma. ve bazısı ne yazık ki konuşkandır. iletişim kurmak ister. iletişim güzel şeydir ama başkalarıyla kursundur. beni yormasındır.

kendini kötü hissetmemesi için bir kaç dakika keyif alıyormuşçasına nezaketle dinler ve açtığı konulara uygun geri bildirimlerde bulunurum. ama artık büyü bozulmuş, huzurum kaçmış ve gitme vaktim gelmiştir. çok güzel sohbetti der, teşekkür ederek müsaade ister ve kalkarım. olay mahallinden ayrılırken tek dileğim, bir sonraki terapimde başka bir iletişim meraklısına denk gelmemektir.

mümkünse güzel bir havada, karınca misali oradan oraya ışınlanan mutlu, sinirli, telaşlı, şaşkın, hüzünlü, tedirgin kalabalığı seyrederek kısa bir süreliğine de olsa herkese ve her şeye boşverip kendi sıkıntılarını rafa kaldırma eylemi.