türkiye eskiden daha mı güzeldi

Türkiye kuruluşundan bu yana her zaman bombok bir ülkeydi ve hala öyle olmaya devam ediyor.
(bkz: kapitalizm)
(bkz: burjuva rejimi)

öyleydi tabii. özellikle kadınlar için daha güvenliydi. şimdi hiç tanımadığımız adamlar tarafından öldürülme ihtimalimiz varken bu soruyu sormak bile mantıksız geliyor bana. şu istanbul'da işlenen cinayetten sonra 2 gündür twitter'dan çıkamıyorum. altından neler neler çıkıyor. discord sunucularında 12-13 yaşındaki kızları tehdit, şantaj ile korkutup neler neler yaptırılıyormuş aklınız durur. kedilere edilen işkenceler, bebeklere yapılanlar... ve bunu yapanlar da en fazla 20 yaşında. dışarı çıkıyorum kimi görsem aklımdan bin farklı düşünce geçiyor. acaba diyorum bu da o discord sunucularında takılanlardan olabilir mi diye düşünmekten kendimi alamıyorum. ister istemez içimde bir öfke var. kızgınım bu konuyu çözmek için hiçbir şey yapmayanlara.

yarın ne olacağının garantisi varmış gibi bazı şeyleri gözümüzde çok büyütüyoruz. ex mevzuları mesela. yaşadığımız ülkede neredeyse her gün bir kadın cinayeti işlenirken, ex peşinde koşmak falan da çok anlamsızmış. zaten seven erkek gururu falan bırakıp sevdiği kadının yanından bir an olsun ayrılmaz. aynı şekilde sevgilisine kızıp, trip atan erkeklerde, kendine erkek demesin mesela. çünkü her an çok sevdiğimiz birilerinin ölüm haberini alma ihtimalimiz varken hala gurur yapmak saçmalıktan başka bir şey değil.

yani diyecek daha çok şey var ama konuşmanın ne anlamı var? zaten bunlar yüzlerce kez anlatılmış konular. yerimizde sayıyoruz anca. hiçbir ilerleme yok.

belli yönlerden evet. sayıları az olsa da en azından bir şeyleri kaliteli, düzgün ve güzel yapmaya çalışan insanlar olurdu. az da olsa bazı şeylere özen gösterilirdi. batı özentiliği had safhada olduğundan ilginç kopyalara rastlamak mümkündü. genelde insanların bir arayışı, bir ideali ve hedefleri olurdu. bu derece bir umutsuzluk, iç kararması ve depresyon hali yoktu veya bunların olduğu zamanlar kısa sürer sahte bir mutluluk evresi falan olurdu.

şu andaki durum ise çok farklı. artık kimse hiçbir iş için uğraşmak istemiyor. bu insanlara bomboş bir çaba olarak geliyor. hiçbir işte bir özen ve fiyaka yok ayrıca herhangi bir konuda özene karşı büyük bir istemezük deme durumu mevcut. insanların hedefleri tamamen tanıdık, network edinme ve bir yere kapağı atıp, taksit ödeme ve yer kapma üzerine kurulu, idealizm tam bir dalga konusu olmuş durumda. umutsuzluk konusunu ise uzun uzun anlatmaya gerek yok.

insanların 90'ları sevme konusu o yıllarda karışılmayan pop kültürle alakalıdır. karışılmadı çünkü o yıllarda islami hareketler ve islamcılık çok yükseliyordu. sırf bu yüzden her türlü pop kültüre ve gırgır makaraya izin verildi, tvlere karışılmadı. biz de fırsattan istifade yıldoları, yılbaşında meme açan kadınları, dansözleri, okan bayülgeni, mehmet ali erbilin absürt programlarını ve daha nicelerini görebildik.

Eskiyi bilemem ama günden güne kötüye gittiğini söyleyebilirim insanlarımızdan tutun ekonomiye kadar geriye doğru gidiyoruz. Yeni nesilden de umudumu kestim ne olur ülkenin sonu diye düşünmekten uyuyamıyorum.

Benim için evlilik, çocuk yapmak artık hayal oldu böyle bir ülkede çocuk büyütmek istemem açıkçası.

Hayır, ekonomik kriz döngüleri, devlet içindeki mafyalaşma, cinsel suçlar, cinayetler, 60 darbesi, 80 darbesi, 80 darbesi öncesi sokaklarda şiddetli siyasi çatışmalar, fakirlik gibi şeyler hep vardı. İnternet olmadığı için herkesin her şeyden haberi olmazdı veya üstü çabucak kapatılırdı, sadece belli dönemlerde bir tık iyileşip sonra tekrar eski haline dönüyordu. Bir ülke kolay kolay batmaz, ülkelerin batışı uzun zaman alır.
Ayrıca Türkiye nüfusunun rahat yüzde doksanının kötü insanlardan oluştuğunu düşünüyorum. Kötü derken sadece ağır suç işlemiş insanlar değil, hiç suça bulaşmamış olup kötü olanlar da var, hiçbir şeyden şikayet etmeyen, devletimiz yaptıysa bir bildiği vardır diyen, her şeye kutsallık atfeden, işini doğru düzgün yapmayan, kâr hırsı yüzünden ahlaksızlık yapan "kötü" kesimden bahsediyorum.

Türkiye'nin kötüye gitmesindeki en büyük faktör, geçmişte dayanışma ve yardımlaşma durumlarında hemen seferber olmalarıydı. Gittikçe ahlaki değerlerimiz dejenere olduğu için herhangi bir zorluğun üstünden gelme seviyemiz azaldı. Duyarsızlaştık. Bu da gittikçe bizi daha kötüye götürüyor.