Kendi psikolojik sorunlarını ve yetersizliklerini çözmeye çalışmak yerine internette ağlanan ve saçma sapan mizojinist yaklaşımlarını sıçan sünepe erkek topluluğu idi. Birbirlerini gazlaya gazlaya şimdilerde sadist, manyak ve katil olmaya başladılar galiba.
Buradan tüm incellere seslenmek istiyorum:
Bak canım kardeşim, ben rahatlıkla "kezban" diye yaftalanabilecek, ortalama güzellikte bir türk kadınıyım. 10 senedir sevgilim yok. Ve 100 tane kukum olsa birini bile sana vermem.
Bunun sebepleri de hiç senin sandığın gibi değil. Hayatımda hiç zengin erkek arkadaşım olmadı. Her yere metro ve otobüsle gittik. Araba, para hikaye. Hayatımda hiç kaslı ve baklavalı ve adonisli sevgilim de olmadı. Yani o da hikaye. Hayatımda hiç "çok yakışıklı, aman allahım, herkes ona hayran" bir sevgilim de olmadı, hatta genelde bu oğlanlar çirkin de bulunurdu. Ama yine de ortalama bir türk kızı ile ilişki yaşamayı başarabiliyorlardı. Bir düşün bakalım acaba niye?
Sen öz bakımdan bihaber, götünden çıkardığı parmağını 3 saniye sonra burnuna sokabilen bir embesilsen ve hayattaki en aktif eylemin bilgisayar oyunu oynarken işaret ve orta parmaklarını kıpraştırmak ve sağ elinle mouseu sağa sola sürüklemekse bir kadın seni tam olarak ne yapsın? Bütün bunlara ek olarak iki kelimeyi bir araya getiremiyorsun. Bir de üstüne "insel" diye bir şey öğrenip, kendine 15 yaşında ergenler gibi onun üzerinden kimlik devşirip bunu da yüzümüze sıvama peşine düşüyorsun. Tabii ki de bilgisayar başında 31 çekeceksin, buna eşeysel seçilim denir arkadaşım. Sen sanıyosun ki mağara zamanında saçından tuttuğunu s.kebiliyodun, şimdi niye öyle değil diye ağlanıyosun. Ama yok doğada bile yoktur bu. Çiftleşmek isteyen erkek dişiyi etkiler. Nokta. Şu anlattığım profilin nesi etkileyici peki?
Yahu hadi paran pulun yoktu terapiste gidemedin. Kitap da mı okuyamadın be çapsız sığır? Hangi mağarada yaşıyorsun? Pdf de mi indiremedin? Sik sik orda burda "cum bucket" esprileri yapacağına iki gıdım psikoloji iki gıdım felsefe okusaydın bu halde olmazdın belki?
Ya bu arada ben burda yaşça büyük incellere kin kusuyorum. Yemin ederim lise çağlarında bunlara inanan oğlanlara çok üzülüyorum ya.
Yavru incellere de şunu söylemek isterim, dünyada her şeyin alıcısı vardır çocuklar. Yemin ediyorum bok satmaya kalksanız onu bile satacak birilerini bulursunuz. Ama şu profilin bir alıcısı olamaz...
2 saniye düşünün, bu anlattıklarımı bir kadına uyarlayın ve kendinize sorun: böyle bir kadınla birlikte olmak ister miydim? İstemezsiniz. Zaten sizin derdiniz de hiçbir kadınla birlikte olamamak değil, beğendiğiniz kadınlarla birlikte olamamak. Yoksa ne yazık ki fiziksel veya psikolojik anlamda çok çaresiz, çok yıkık ve ilgiye, sevgiye hasret kadınlar da var. Ama şansınızı onlarla denemezsiniz. Çünkü sizin bile standartlarınız vardır. Dolayısıyla kadınlara standartları var diye düşmanlık beslerken, insanoğlunda sık görülen bir ikiyüzlülük ile kendinizi hemen ayırıverirsiniz. Çünkü sizin her şeye hakkınız var çünkü çükünüz var, öyle mi?
Yol yakınken bu sevdadan dönün ve kendinizi geliştirmenin yollarını arayın. Ablanızdan size taktik, iyi bir müzik zevki bile kız tavlamak için yeterlidir. Çapsız dallama abilerinizin kendi yetersizliklerine, sığlıklarına ve salaklıklarına uydurmaya çalıştıkları gerçekliği olmayan abidik gubidik kılıfa da destek ve malzeme olmayın.
Teşekkürler.
Kısa metin okumak isteyen yallah tivitıra arkadaşlar, şimdiki ismi ile x'e yani.
Karakter sınırlamam yok.
Yazabildiğin kadar yaz bacım denmiş bana, yürü ya kulum denmiş.
Kimseler için, yazısız kurallar ve toplum baskısı ile kendimi sınırlayamam. Çok da şeyimizdeydi zaten senin okuyup okumaman...
İ ching'i yani nam-ı diğer "değişimler kitabı"nı 1490 liraya satmaya kalkışmaktır...
![]()
Çok garip bir dönemde yaşıyoruz. Garibim niçe, şimdiki kullanımıyla da çok alakalı olmayarak "tanrı öldü, onu biz öldürdük" diyo ya filmde havalı havalı. Cidden bi noktada/ bi bağlamda öldürdük. Yerine de doğru dürüst bi bok bulamadık koyacak.
Tanrının yerine koyduklarımız:
-sığ spritüellik
-sığ kişisel gelişim
-sığ estetik algısı
-sığ entelektüelite
-sığ elitizm
Neticede fanatizm aslında yani. Garip garip konularda bize hızlıca dopamin salgılatacak fanatizmler.
Birileri de bunu mükemmel kullanıyor. Zaten fanatiği olunan her şeyi kullanacak birileri her zaman çıkmıştır. Acımıyorum da artık... Yoga kampından çıkıp ukala ukala detoks suyu tarifi veren doğal ve sağlıklı yaşam fetişistlerinden, karmik yaraları sarma atölyesi falan tarzı sikindirik bi şeyden çıkıp ahlak öğreten bağnazlardan, 5 kez otostop çekti diye "hayat yolda ağbii 5 günde 9278747374 km yol yaptım ve gerçekten yaşadığımı hissettim" diyip otostopta şoförle muhabbet etmek yerine osura osura uyuyan hobolardan, "her şey boş, hayat çok boş, yaşamak için neden göremiyorum" diye kafa siken ama bi türlü de ölemeyen nihilistlerden ikrah ettim artık. Çokça karşılaştığımı da anlamışsınızdır...
Neyi avaz avaz bağırıyosa bu salaklar, onu o kadar yüzeyde yaşıyo ya. Derinleşemedikçe konuşuyorlar... Gerçekten ağızlarına yemek kaşığı ile bi tane vurmak istiyorum... Bazen suratları kayboluyor dev bir kıpırdayan ağıza dönüşüyorlar...
Astroloji eğitimleri, abidik gubidik aydınlanma kampları, çakra dengeleme seminerleri ve 1490 liraya satılan i ching bu yöntemlere örnek verilebilir evet...
Yemin ederim alış veriş bağımlısı olup 760 tane ayakkabı biriktiren insana şu kendini aydın sanan dallamalardan daha çok saygı duyuyorum... Tüketimin bu türlüsü de anasının şeyi artık yani...
tamtam ukdesidir.
Açlık normal koşullarda fizyolojik bir süreçtir. Yavaşça artar ve başat koşul giderilmesidir, ne ile giderildiği değil. Midenin boşalması, enerjinin tüketilmesi ile hissedilir. Doyma durumu da pek çok canlı için en önemli haz mekanizmalarından biridir.
Haz alma durumu enteresan. Farkındaysanız yaşamı mızı sürdürmemizi sağlayan eylemlerden inanılmaz haz alırız. Boşaltım gibi, seks gibi, yemek yeme gibi.
Dopamin salınımı ile ilişkilendirilmiştir. Modern dünyada
dopamin bağımlılığı gibi bir kavramdan bahsedildiğini duymuşsunuzdur. Bu dopamin salınımını başka pek çok şey uyabilir: oyun oynamak, bir şeyler izlemek, öğrenmek, sanatla uğraşmak ve hatta ilgi görmek.
Ancak en önemli olanlardan biri temel ihtiyacımız da olan yemek yemektir. Bu sayede, açlık hissi psikolojimizden de etkilenmeye başlar. Kişiler yemek yemenin veya yeme menin verdiği hazzı keşfedince işler biraz değişir.
Duygusal açlık, fizyolojik olarak aç olmamızı gerektiren bir durum olmasa bile dopamin ihtiyacının da etkisi ile açmış gibi hissetme halidir. Obezite gibi kilo alımı getiren şeyler söz konusu olduğunda bu durumun üzerinde çokça durulur. Ama bence bunun tersi de mümkün, duygusal tokluk yani. Ya da aynı şekilde "duygusal açlık." Çünkü bazı insanlar da hazzı yeme dürtüsüne karşı çıkmakta bulurlar.
Kısacası açlık halinin duygulara göre düzenlenmesidir. Aşerme benzeri bir davranış görülebilir: kişinin spesifik bir marka çikolatayı inanılmaz derecede istemesi ve başka bir yiyeceği kabul etmemesi gibi. Bu durumlarda yediğimiz yiyeceklere bakarak duygu durumumuz ve hislerimiz hakkında çıkarım yapılabileceğini düşünen uzmanlar vardır. Yoğurt yemek istemek başka bir ihtiyacı dışa vurur iken, patates kızartması yemek istemek belki bambaşka bir hissi ifade eder.
Bu konuda bazı kitaplar var, birisi şu:
![]()
Ben okumuş ve yararlı bulmuştum.
Bakmak isteyebilirisiniz.
Hiçbir zaman ısınamadığımdır.
Ne kadar hayat konusunda tatminsiz dalyarak varsa toplanmış bir şeyler zırvalıyor oralarda gibi geldi hep. Ekşi personası ile gerçek kendiliği azıcık da olsa örtüşen 1 kişi tanımadım.
Doğrudur, çocuktur yapar gerçekten. Ama neyi mesela?
Çocuğum bakkaldan çikolata çalarsa gider adama parasını öderim. Çocuktur yapar da derin. Ama kendime derim. Çocuğuma demem. Yaptığının yanlış olduğunu anlayana kadar da yılmam.
Çocuğunun "her yaptığı" için çocuktur yapar diyen ve bunu çocuğa da diyen / hissettiren ebeveynler yüzünden biz bu gün "ay narsist bu allah kahretmesin hayatımın içine sıçtı" falan diyoruz. Tabii ki hepsi narsist değil bir kısmı sadece bencil. Ama narsisizm de biraz buna da bağlı, her şeye hakkı olduğunu sanarak büyümekte. İnce bi ayar var ebeveynlikte. Onu tutturmak lazım.
Koruyucudur.
Hayatta sahip olduğumuz şeylere sahip olmamızın bir nedeni var. Muhtemelen evrimsel süreçte çokça işimize yaradı o düşünce kalıpları. Şu an biz onları "kötü" diye etiketlesek de. Şüphe gibi, yalan gibi, manipülasyon yeteneği gibi. Kimisi biyolojik kimisi sosyal evrimimizde avantaj sağladı bize.
Birisi hakkında önyargılı olmamak imkansızdır. Ya da bir şey hakkında. Daha onu gördüğümüz anda zihnimizde bir fikir oluşur, henüz denemeden. Bu fikir olumsuz ise buna "önyargı" der ve kötülerler. Ama bu fikir olumluysa? Hakkında pek de bir fikrimiz olmayan bir şeye duyduğumuz sempati de spektrumun öteki ucu değil mi? "Olumlu ön yargı" yani.
Ön yargılarımı severim. Ön yargılarımla mutluyum. Ayrıca her zaman "gerçek fikirlerimi" edinmek ve toparlamak için de kendime zaman veririm.
Kötü olan ön yargılar değil, onlara saplanarak olabilecek en objektif değerlendirmeyi yapmaktan aciz kalmak. Onları mutlak gerçek olarak kabul etmek.
1 bucuk mezar acili tako ukdesidir.
Pokerde, rakip oyunculara elin hakkında yanıltıcı bir inanç aşılamaktır.
Hayatta da aslında aşağı yukarı budur. Karşıdakini bir şey yapmaya ikna etme veya bir şeyden vazgeçirme niyeti ile gerçek olmayan bir durum ortaya koymaktır söz veya davranışlarla. Bi tür manipülasyondur.
Anlayamadığınız noktalarda sorabilirsiniz aslında.
Genel olarak insanlarla anlaşmanın yolu bu olabilir.
Ben de erkekleri anlamıyorum. Söylenenler de doğru. Bazen kendimi de anlamıyorum. Bu olur, bazen insanlar kendilerini de anlayamayabilir. O zaman da kendileri ile iletişim kurmaları gerekir.
Artık ormanda bizon avlamadığımız için iletişimi şu amaçla kullanıyoruz: birbirimizi anlamak. O zaman da bu amaçla kullanıyorduk tabii ama dertler daha somuttu. Şimdi daha soyut yerlerde geziniyoruz.
Bir psikiyatrist bana her türlü mental rahatsızlığın bir noktada düşünmeyi reddetmekle ilgili olduğunu söylemişti ve çok haklıydı.
İnsanları anlamak da anlamayı reddetmekle alakalı. O insan üzerine düşünmemekle. Ve bazen karşımızdaki insan anlaşılmak istemez. Anlaşılmamak onun kendisini korumasının ya da biricikliğini kendine ispatının bir yolu olabilir. Nedeni çok da mühim değil. Onu ilgilendirir. Bizim anlamamız gereken onun anlaşılmak istemeyişidir. Bunu anlamak ve kabullenmek çok temel sorunları çözer.
Otu boku çokça düşünme durumu.
Aslında çocukluk çağı travması karşısında bir savunma mekanizması olduğu düşünülür. Kaotik ve tutarsız bir evde büyüyen çocuk, kendini güvende tutabilmek adına olabilecek senaryoları düşünüp önlem almaya çalışır denir.
Benim de muzdarip olduğumu bu sabah farkettiğim durumdur. Kafam hep böyle çalıştığından 30 yaşına kadar normal dışı bir şey olduğunu düşünememiş hatta kendimde de görememişim. Hiç de anlamazdım bunu yaşayanları, ay neyi bu kadar düşünüyor olabilir ki derdim. Meğerse yaşama dair olasılıkları düşünüyormuş, kendim de düşünüyormuşum gkndlfjd.
Tabii çocukluk döneminde bir nebze işe yarar dursa da yetişkinlikte ve gerçek ve geniş yaşam karşısında ciddi bir ayakbağıdır. Yaşamın olasılıkları sonsuz, hepsini ön görüp önlem almak imkansızdır. Dolayısıyla özellikle belirsizliğin yoğun olduğu durumlarda kişiyi anksiyete nöbetlerine sürükler. Başka da bi işe yaramaz.
Kişiler bazen bunu çok yönlü düşünmekle karıştırıyor veya derin ve anlamlı düşünmekle. Değil kardeşim. Tam anlamı ile manyakça düşünmek, anı yaşayamamakla alakalı.
Meditasyon öneriyorum kendime ve tüm ovırtinkırlara. Meditasyonun olayı ommmm diyip oturmak değil. Telkinlerle zihninizi sürekli bedeninizde tutmaya çalıştığınız egzersizler önemli ve faydalı. Nefesine veya kalp atışlarına odaklanmaya çalışırken düşünceler arka planda aksa bile onlara kapılmamayı ve sadece izlemeyi başararak en azından anksiyete nöbetinden yırtabiliyosun.
Ben bir estetik faşistiyim, özellikle kadınlarda...
Yüze yapılan estetik değil.
Yaşadığım ilde öyle kötü giyiniyorlar ki...
Ay kendim de harika giyiniyor değilim bu arada ama bu kadar da başarısız olduğumu düşünmüyorum.
Her şeye anlayış gösterebiliyorum. Gerçekten. Bi noktaya dek glsjlfkd.
Ama bu moda katline tahammül edemiyorum.
Abla sen o leopar desenli pantolonla parlak gümüş topuklu sandaleti nası birleştirip aynı zamanda ayak tırnaklarını cavlak pembeye boyarsın ve kafanda platin sarısı dibi gelmiş saçların var iken bunu yaparsın ya?
Bacım giydiğin neredeyse iç giyim kategorisinde yer alacak dantelli büstiyerin altına o deri mini eteği giyip ağır bir göz makyajı ve kıpkırmızı dudaklar ile ortada salınıp da nası havalı olduğunu düşünebiliyosun? Üşenmeyip maşa da yapmışsın ve pavyonda da değiliz anasını satim ya canlı müzik adı altında bize işkence eden boktan bi bardayız...
Böyle dramlarım var benim. En son tırnaklarımı yapan kadına kendi içimden gri leopar desenli jeanini hiçbir risk almaksızın gri fitilli atletle inanılmaz sıradanlaştırdı diye bilendim mesela. Çünkü çok güzel pantolondu... Tırnaklarımı bok gibi yapması bile o pantolonu katletmesi kadar koymadı...
Benimle dertleşmeyin arkadaşlar.
Ben olmuşum dert.
Herkesin derdini dinlemekten ikrah ettim. "Seni yakın görüyorum" diye diye, hayır da diyemediğim için gelen geçen dert boşalttı üstüme.
Bundan sonra dert dinlemek ücrete tâbi. Nedir bu ücret? Belirli bir yakınlık samimiyet, anlayış, ortak bir paydada buluşma vs. Herkesin derdini dinleme devri bitti.
Başlığa niye yazıyorsun o zaman hıyar derseniz, ben de kriter siparişi vermek isterim:
-yalnızlıkla alakalı felsefi buhranlar
-varoluş krizleri
-anlam yitimi ile hayatta kalma (rehberi gısjkf)
-edebiyatla alakalı paylaşımlar/ sohbetler
-filmbuddylik (film izleyemiyorum teşvik edici olur belki) gibi şeyler için ulaşabilirsiniz bana.
Gerçekten tanıdığım insanların bile aşk hayatlarındaki problemlerle ilgilenmiyorum, tanımadıklarımla hiç ilgilenmiyorum.
Çocukken kazanılırsa tadından yenmez olandır.
Gözlemlediğim kadarıyla çocukluğunda bu alışkanlığı edinmiş insanlar istikrarlı bir şekilde okumaya devam ediyor. Tabii ki bir duraklama dönemi falan olabilir. Tüm yaşam boyu sürmeyebilir. Ama bıraksalar da dönüyorlar bir şekilde.
Bu alışkanlığı büyüdükten sonra kazanmaya çalışan insanlar biraz zorlanıyor sanki. Sıkılıyor bunalıyorlar, çabalasalar da adapte olamayabiliyolar. Bir kitap okuyup çok sevdikten sonra ona paralel başka kitapları keşfedemeyebiliyorlar vs.
Çeşit çeşit olandır, her bir çeşidi başka bir dert olandır ama neticede insan olandır.
Hayatımda narsist olduğunu düşündüğüm insanlar oldu. O insanlar: patronum, annem, kendim. Ama son günlerde yaşadıklarım bana gösterdi ki esas narsisizm bu değil.
Şimdi burada bir özel hayat deşifresi söz konusu olmayacak ama nasıl bu kimseler derseniz, şöyle:
-manipülatif (olmazsa olmaz)
-empati kurma becerisi gelişmemiş
-yalancı (en çok kendine)
-bencil
-çıkarcı
Bunlar hepimizin bildiği negatif özellikler. Aslında o kadar basit değil. Kendisini değerli hissetmeyen, ihmal edilmiş, ihtiyaçları karşılanmamış ufak çocuklar narsistler. Büyümeyi reddeden çocuklar. Tabi bunu söylerken romantize etmek derdinde değilim, şirinleştirmek de. Hiç bir narsisti sinirlendirdiniz mi? Sinirlendirin. Çarpık algısı, çarpık mantığı, ayaklarını yere vurarak ter ter tepinişi nasıl oluyor bir görün. Orada bir çocuk görmezseniz de yüzüme tükürün.
O haklı olma ihtiyacı, bu ihtiyaçla gerçekleri çarpıtıp kendini bu çarpık realitenin kesin ve net doğru oluşuna ikna ediş. Karşıdakini de buna ikna etmek için sıralanan akıl dışı gerekçeler. Bu başarılamadıysa iyice deliriş ve kapanış.
Dağılan dikkatlerimiz, yok olan özgüvenimiz, karar veremeyiş.
İhtimallerin sonsuz oluşundan bahsedilir. İhtimallerin ulaşılabilir oluşundan bahsedilir. Sorun ihtimaller değil, her çağda vardı ihtimaller. Sorun "ben bu adamı/kadını seviyorum. Burada iyiyim, burada durmak istiyorum, buna emek vermek istiyorum. Ötekilere de gidebilirim ama burada kalmayı seçiyorum." diyemeyiş.
Herkes aldatılmaktan, aptal yerine konmaktan, tüm çabasının boşa gitmesinden korkuyor. O yüzden gemiyi ilk ben terk edeyim diyor.
İlişki bir yolda yürürken kendine yol arkadaşı bulmaktır aslında. Ne zaman sağdaki sapağa girecek kaygısıyla yürünüyor yol. Halbuki yürüyüşün kendisi işte ilişki. Yürüyüşten keyif almak gerekiyor. Manzaraya bakmak gerekiyor. Bir köşeye çadır atıp sevişmek gerekiyor. Patates közlemek falan gerekiyor. Sapaklara aldırmadan yürünen yollarda insanlar sapakları unutuyor aslında. Yol o kadar keyifli oluyor ki, bunu kaçırdım ötekinden dönerim diye diye bir bakıyor aslında artık yolun başındaki kişi değil. Artık sapaklardan dönmek istemiyor. Artık yol arkadaşının yanında, elini tutup devam etmek istiyor, böyle biri olmuş yolculuk sırasında. Yeni biri. İşte ilişki bu.
Sapakları saya saya gidilen bir yoldan nasıl keyif alsın insan? Sürekli biteceğini varsayarak neye başlasın, neyi sürdürsün? Anda kalamayış bi süre sonra ilk kim o sapağı görecek de koşup oradan dönecek yarışına dönüyor.
Değildir aslında.
Kavramları hep karıştırıyoruz. Birey olmakla bencil olmak aynı şey değildir. "Önce kendini düşünmek" ile "sadece kendini düşünmek" aynı şey de değildir.
Her canlının temel güdüsü hayatta kalmaktır. Dolayısıyla canlı kendisini korumayı / doyurmayı gözetir her zaman. (Tek istisnası annelik olabilir. Orada da gelecek nesil, dolayısıyla aktarılan gen korunuyordur.) Sonra ailesini korur, yavrularını. Sonra içinde bulunduğu sürüyü. Yani "ay çok masum ya, melek. İnsandan daha çok seviyorum" dediğiniz kedi, köpek, muhabbet kuşu falan da insan kadar bencildir bu temel yaklaşımla. Tabii bu bencillikse.
Biliyor musunuz ben bu "başkalarını da düşünme" tırıvırısını sadece gerçek bencillerden duyuyorum. Nerede bir narsist var, canhıraş bir şekilde özgeciliği savunuyor mesela. E savunur tabii. O sayede insanları sömürecek, o sayede sıkışınca kendini kurban konumuna sokup ağlanabilecek ve kendisine mendil uzatan yeni kurbanlar bulacak. Dikkat edin. Bencilliği kötüleyen insanlara bir iyi bakın ya. Evet hepsi narsist değil belki ama hepsi toksik ve manipülatif. Bu zırvalık çok iyi çalışıyor çünkü.
Bu kitleleri yönetme hususunda da iyidir. Bencillik kötülenir, özgecilik yüceltilir. Böyle böyle insanlar açlığa fakirliğe tahammül gösterir -devletimiz sağolsun!
Böyle böyle kitleler savaşa götürülür - milletimiz sağolsun!
Her türlü çalışır özgeciliği yüceltmek. Bencil olmak yalnızca ama yalnızca bunu başka insanlara, canlılara zarar vererek yaşadığınızda kötüdür.
Bireysin sen.
İstersen çırpın bundan kurtulmak için, nafile. Elbette ki kendi ihtiyaçlarını gözetmelisin, kendi konforunu düşünmelisin. Ona hayır denmez, buna ayıp olur diye diye hem kendilerini hem en yakınlarını yıpratıyor bu özgeciler. Mesela hiç kimsenin sevmediği bir hala evde neden ağırlanır? Herkesi düşünmekten. Ayıp olur diye. Elalem ne der diye. Anne kendi benliğine sahip çıkamaz ve sınır çizemez. Bu esnada da evdeki herkesin o hala ile görüşmek istememe hakkına saygısızlık eder, ihlal eder. Çok yüceltilir bu tipler. Bakın bunlsr saygılı, fedakar görünürler ama orada da "hakkımda konuşulmasın" bencilliği vardır aslında ve en yakınlarının o akşamki huzurunun önüne geçmiştir.
Tam tersine de çok şahit oldum. Nerede bir "bencil" diye yaftalanan insan varsa, karşısındakinin de "bencil" olma hakkına saygılıydı hep. Sınır hudut biliyordu.
Dolayısıyla nefret ederim bencilliği yerden yere çarpanlardan.
Ya ne olacaydı sefil ergenler?
Burda hayat hakkında her şeyi çözdük havalarınıza taş koyuyoruz diye taktınız bize di mi? Hadi söyleyin, itiraf edin. Valla bi bok da çözemediniz, akne probleminiz dahil, evet.
30+ erkeklerin de tek şikayeti 20lik çıtır bulamamak. E sonra ağlanıcaksınız ama kadınlar bizi sömürüyo, herkesin derdi paramız da arabamız da cart da curt da diye? Of sorarım size 20lik çıtır sizi naapsın 30+ beyler ya, kıçınızdaki kıllar ağarmış.
Yaşlıyız, teyzeyiz.
Varız, var olacağız.
(bkz:
pms)
Ay uyandığımdan beri iç sıkıntısı, huysuzluk, asabiyet. Hayır bir şey de olmadı, diyorum ne oluyoruz? Sonra fark ettim. Basbayağı pms bu başka bir şey değil.
Apple'dan sonra "ay tövbeler olsun ya" diyerek geçtiğim marka. Sabit kalmadım ama olsun.
Telefoncuya girip "fotoğraf çeksin, mesaj göndersin, konuşsun, bi de internete girsin yeter, öyle kamera özelliğiymiş, ekran genişliğiymiş anlamam ben. Bu koşulları sağlayan en makul telefonu istiyorum." Demiştim de bu markanın bi modelini vermişti.
O ki ne mübarek bi telefondu. Artık ekranı falan çatladı kırıldı düşmekten, yoooo dedim, başka telefon istemem 🖐️. Tuttuk ekranı değiştirttik. Telefon artık ölmeyi seçti benden kurtulmak için ölmeyi.
marla
ragazzo solo ragazza sola
