Tamtam

sözlükten uzaklaşmış gibi görünse de ara sıra sözlüğe bakıp hasret gideren uzaktan da olsa paylaşımları okuyan bir yazar.
ne kadar siteye giriş yapmasam da burayı tamamen bıraktığım düşünülmesin lütfen, buna bir süreliğine ara vermek diyelim. ama dönüşüm muhteşem olacak (gülücük)

sevgili @marla ve @succulent canlarım benim nickaltıma yazdıklarınızı görünce çok mutlu oldum, çok teşekkür ederim. bende yeri ayrı ve özel olan yazar arkadaşlarımla özelden iletişim kursam da burada da bir şeyler yazmam gerektiğini hissettim.
beni merak eden etmeyen tüm yazarlara sevgilerimi sunuyorum.

kuruluş tarihini, ilk başlığını merak ettiğim sözlük.
sitenin yıl dönümünde havai fişek patlatılacak mı? ( yeni yılda da havai fişek görebilecek miyiz?)

genellikle mutfakta yaptığım çalışmadır.
öyle hevesli öyle harika fikirler geliyor ki adeta coşuyorum.
özellikle bulaşık yıkarken zihnimin en çalıştığı zaman dilimi, o kadar güzel kararlara imza atıyorum ki...

mutfakta işim bitip de odama döndüğümdeyse adeta hafızamı kaybetmiş bir insana dönüşüyorum, bütün planlar yok oluyor, aldığım kararların kırıntısı bile kalmıyor. daha sonra dönüp baktığımda kendimi oyalayacak sıradan şeylerle günlük rutinlerle meşgul olurken buluyorum.
keramet mutfakta bence.
acaba odamı mutfağa taşısam mı diye de düşünmüyor değilim.

bu duyguyu tarif etmem için empat olmak konusundan girip bunun daha ilerisi olan başkasının yaşadığını yaşamak konulu uzun bir yazı yazmam gerekiyor.
şu an bunu yazacak ne isteğim ne de enerjim var.

umarım duygularımı biraz da olsa ifade edebilmişimdir.

bir kedim bile yok anlıyor musun hadi gülümse şarkısını dert etmenize sebep olacak bir durum.

kedisi olmayan ender kişilerden biriyim. , bir tane robot kedi almayı düşünüyorum. umarım pahalı bir şey değildir.

bebekken böyle turuncu kedimiz varmış, beşiğime gelip uyuyormuş. öyle anlatıyorlar.
şimdi kedi görsem ben ondan kaçarım o da benden. o kadar korkuyorum.
sadece kedilerden değil, kuşlardan, kelebeklerden...dokunamıyorum sanki çok hassaslar gibi geliyor.

bu konuda çok muzdaribim. yıllar önce bilmem kaç senesi bir gün arkadaşımın babaannesine gittim bir kedi var, bana yaklaşıyor ben kaçıyorum, artık nasıl sesler çıkarıyorsam, kedi bana dokunmak istiyor, ben de ürktüğüm için kaçıyorum. arkadaşım bana bir tuhaf bakışı vardı, hiç unutmam, o günden sonra korktuğumu çaktırmamaya çalışıyorum.

ama ben olsaydım arkadaşım korktuğunda o kediyi uzaklaştırırdım.

roci bir gün beğeni yağmuruna tutmuştu beni; tam o zaman görecektim ki bu kadar sayıyı maalesef
sözlük dondu, sözlüğe giremiyorum. site o kadar beğeniyi kaldıramamış da olabilir tabii.
bu kadar şansızım işte. bu bildirimleri bir arada görmek hayal oldu,
işte böyle acı dolu bir anım da var.

onlardan biri de benim.
diğer sitelerde bu tür başlıklara çok yazmıştım buraya yazmamam çok kötü olmuş.
benim yaşımın küçük olduğunu sananlar olabilir, değilim.
şu an çok sinirlendin bu başlığı görünce, çoook kızgınım,
istemiyorsanız giderim bu siteden.

çok yorgun hissediyorum.
enerjim çekilmiş gibi.

ablam bana ara sıra kibarcık der, bir ara bana hanım kız diye hitap edenler oluyordu, annem keşke senin adını nazlı koysaydım derdi, artık nasıl bir izlenim veriyorum bilemiyorum.

heyecanla okuduğum başlıklardan biri.
aşk acıları, göndermeler, ilan-ı aşklar, sitemler, haykırışlar her şey bu başlıkta oluyor.
yok yok...

çok güzel bir şey olmalı, hiç yaşamadığım için nasıl bir şey olduğunu bilmediğim durum.

pardon pardon bundan önceki evimizde çok fazla karga vardı, bazen biri pencereme konar öyle bir cıvıldardı ki cıvıldamak da olmadı şimdi, bir bağrışı vardı ki ürperirdim.

not: konuyu biraz abartmış olabilir, olayları dramatize etmekte üstüme yok gibi.
ama karga ile anlattıklarım doğru.

biraz önce fak ettim ki bana mesaj gelmiş; ancak bildirim görünmüyordu. şans eseri tıkladığımda fark ettim.

bir hata olabilir mi? yoksa mesaj kutusundayken gelen mesaj olduğu için bildirim otomatik olarak ortadan kalkıyor mu?
derdimi anlatabildim mi emin değilim.

nobel ödülü almış yazar Rabindranath Tagore'nın yazdığı eser.
hint dizileri başlığına yazarken oradan kitaplarına bir geçiş yapayım dedim.
1910 yılında yayımlanmış bu kitap dönemin Hindistan kültürünü, gelenek ve göreneklerini ve kast sisteminin etkilerini görmemiz açısından oldukça değerli bir kitap.

Jane Austen, charlotte bronte kitaplarındaki o atmosferi, ana karakterleri bu kitapta da bulabiliyorsunuz. tabii hindistan yaşamına göre uyarlanmış şekilde.
ben bu kitabı çok sevmiştim.

bu konuda tez bile yazabilirim.
o kadar hakimim. bir dönem annemle izliyorduk. o zamanlar daha kaliteli hint dizileri yayımlanıyordu televizyonda.
kaliteli dediysem de burada hint dizilerinin en iyisi kastedilmekte. tabii annem vefat ettikten sonra artık izleyemiyorum.

en son birkaç yıl önce zapping yaparken karşıma çıkan bir hint dizisi felaketti. bu dizi nasıl yayımlanıyor demiştim, kadının başına gelmedik şey kalmıyordu. çok fazla şiddet içerikli olduğu için pek değinemiyorum. sonra sanırım kaldırılmıştı dizi. birkaç saniye bakmam bile konuya hakim olmama yetiyordu.

şimdilerde de yayımlanıyor, biraz bakayım dedim bu dizi nasılmış diye... sorun sanırım dizinin işleniş biçiminde. tavandaki kocaman avize sallanmaktadır, aralarında hararetli şekilde konuşan bir grup erkeğin tam üzerinde avize düşecek gibidir.
dışlanan öz güvenli gelinimiz sallanan avizenin ipini tutmaya çalışır, kaçın diye seslenmek yerine tek başına gücü yettiğince tutmaya çalışır, arkasına bir bakar ki diğer kadınlar da ipin ucunu tutmuş kıza yardım ediyorlardır. hintlilerin kahramanlık olgusu bir başka.
tabii bu kahramanlık gösterisine erkekler nasıl tepki gösterdikleri daha ilginçtir, her şeyde suçu olduğu gibi bu avizeyi erkeklerin üzerine düşürmek isteyen yine o gelindir.

bir toplumu anlamak için diziler çok fazla şey anlatıyor size.
türk dizileri, hint dizileri, kore dizileri derken başka ülke dizisi arayışındayım. çin dizilerini izleyemiyorum, konuşmaları çok farklı. belki japon dizilerine yönelebilirim. izlediğim birkaç dizi fena değildi.

bir tcl programı.
doğum yapana kadar hamile olduklarının farkında olmayan kadınların hikayesini konu alıyor.
çok ütopik görünebilir; ama gerçek. kadınların sancıları başlamasıyla kimi yolda kimi evde kimi hastanede doğum yaptıklarında gerçeği öğreniyorlar. beni en çok etkileyen bölüm yolda sancısı tutan ve nedenini bilmeyen kadının bir yol kenarındaki tuvalette kendi kendine doğum yaparken görüntüleriydi.

bu nasıl olabilir diyebilirsiniz?
bazı kadınların hamilelik dönemleri; kaza, hastalık vs. sorunları yaşadıkları zamana denk geldiği için belirtileri rahatsızlıklarına yoruyorlar genelde, tabii bazılarında ise hiçbir belirti olmayabiliyor.

ay savaşçısı.
eskiden çizgi film olarak ifade etsek de aslında o bir anime.
şuraya müziğini de bırakayım:
https://www.youtube.com/watch?v=ZcCXGFiZRMU

buraya üye olduğumdaki ilk kullanıcı adım daha önce başka sitede kullandığım bir nickti.
ismimin sessiz harflerinden oluşuyordu.
çok benzer bir nick daha bu sözlükte olduğunu fark edince karışıklık olmasını istemediğim için ben de yeni bir nickle buraya yeniden üye oldum. yalnız ilk nickle bu sözlükte devam etseydim sanki benzer nickler türeyecek gibi geldi bana.

bu kez henüz 24 saat dolmamıştı ki ikinci nickimi görünce bir hata yaptığımı fark ettim, aceleyle değiştirmek zorunda kaldığım için aklıma gelen ilk kullanıcı ismini admine söyledim.

şimdi bunu da değiştirmek istiyorum; ancak kendime koyacağım isim konusunda bir fikrim yok.:))
biraz da üşeniyorum. belki de değiştirmem.

genelde kullanıcı isimlerimi b ya da m harfiyle başlamasını tercih ediyordum, bu siteye üye olurken bu takıntıyı bırakmaya karar vermiştim. maalesef kendi ismimin sessiz harflerinden oluşan nicki kullanmayı sevsem de burada mümkün olmadı.

üye olduğum diğer tüm sitelerde ilk kullandığım nick neyse hep onunla devam etmişimdir. ilginçtir ki bu sözlükte sürekli nick değiştirirken buluyorum kendimi.

insanın kendisini değiştirmesi ne kadar zor bir şeymiş.
değişmek için bazen içinizde sakladığınız o hüznü, yalnızlığı, acıyı görünür kılmanız gerekiyordur, işte bunu yapmaya başladığınızda maalesef başka bir sorun daha ortaya çıkıyor.

çevrenizdekiler kendinizdeki bu değişikliği üzerine alınıyor; onlardan vazgeçtiğinizi, onları önemsemediğinizi düşünüyor. aslında sadece yapmak istediğiniz iç dünyanızdaki olan bitenleri görüp değiştirmektir. o an sadece kendinize yönelmek istemişsinizdir. içinizdeki duygular bir adım geri çekilmeyi, yalnız kalmayı gerektirmiştir. o duyguları tüm bütünlüğüyle yaşayıp sonra da üzerinden atmak istiyorsunuzdur.

biraz tepkisizliğe biraz yalnızlığa biraz sadece izlemeye ihtiyacınız vardır.

neyse bu yol pek başarılı olmadı, başka bir yöntem deneme zamanı.

biraz öncesine kadar üzgündüm.
bugün göz ağrısı geçmesi için yaptıklarım işe yarasa da bir süre sonra gözümü kapattığımda belli ufak bir yerde ağrı hissetmeye başladım bu kez, arpacık çıkacağının sinyallerini alınca hemen ikinci adım olarak mümkün olduğunca gözümü dinlendirmeye çalıştım.
şu an bu saatlerde neyse ki o da geçti.
ama nedense hüzün vardı içimde.

sağlık gibisi yok. şu an oh be demem gerekirken üzgünümdüm.
nedenini de bilmiyorum.
adminin bir başlığına sarmamla şu an kendime gülüyorum. admin gerçekten çok kibar bir insan, bir daha paylaşımlarına karışmayacağım. söz.