zamanla hissizleşmek

lisenin başında başlayıp, dört sene aynı çocuğu sevdim. o üçüncü sınıftı, ben daha birinci sınıfa yeni başlamıştım. teneffüste arkadaşımla bahçede geziyorduk. o da bahçenin arkasında duvarın dibinde sigara içiyordu. arkadaşım geç fark etti ve biraz korktu. orada onunla göz göze geldiğimiz ilk andan itibaren hep sevdim onu. ara ara facebook'tan, instagram'dan mesaj atardım konuşurduk. yeri geldi hiç görmediğim oldu ama hep sevdim. sonra o mezun oldu zaten. öyle teneffüslerde bakışmak dışında, sosyal medya hariç hiç konuştuğumuz olmadı.

benim o çocuğu sevdiğimi çok kişi biliyordu ve sürekli uyarırlardı falan, dinlemedim hiç birini tabii ki. sonra bir gün ona mesaj attım instagramdan. konuştuk günlerce. bir gün sana araba sürmeyi öğreteyim mi dedi, olur dedim. akşam buluşma planı yaptık, numaraları aldık falan. o gün de bir işim çıktı buluşmaya gelemeyeceğim diye beni engellemekle tehdit etti. o an ona karşı hissettiğim her şey bir anda uçtu gitti sanki. yani amacının araba sürmeyi öğretmek olmadığını daha nasıl belli edebilirsin ki?

sonra o lisedeki arkadaşlarıma anlattığımda çok şaşırdılar mesela, senelerce devam eden sevgimin bir anda bitmiş olmasına. ben de şaşırmıştım.

ay başlığı @kendinitavuksanankartal açtı sandım. onun entry'i görünce aklıma geldi bu hikaye. şimdi yazı alakasız kalmış gibi oldu ama olsun dursun.

Kardeşim Lost izlemeye başladı. Bölüm sonlarında analiz ediyoruz. İlk defa izlediği için de aklında bir sürü soru işareti ve komplo teorileri oluyor. Ben diziyi bitirdiğim için senaryoya hakimim.

(bkz: Lost)
Geçen gün muhabbet ederken bana Penny'nin 6 yıl boyunca nasıl Desmond'ı beklediğini sordu. Bir insan başka bir insana olan aşkını nasıl bu kadar muhafaza eder diye. Nasıl bu kadar sadık kalabilir ?

Soru zor ama cevap basitti. Eskiden insanlar duygularını daha derin yaşardı. Birisinin birisine aşık olması ve sadık olması beklenirdi. Eğer uzun sürüyorsa takdir edilir örnek gösterilirdi. Bu tür şeyler hayatımızda daha fazla yer edinirdi.

(bkz: manyaklığın normalleşmesi)
(bkz: #20162)

İnsan yaşadıkça çok şey görür ve çok insan tanır. Zaman içinde insanı şaşırtan, hayrete düşüren şeyler yine insan bağlantılıdır. beş para etmez deyip yakınına sokmadığın adamın aslında senin yargılarından ne kadar uzak olduğunu nice sonra anlarsın, ya da yücelttiğin paye verdiğin insanın aslında ne kadar buna değmeyeceğini Öğreten yine zamandır.

gençken çok kolay yaptığın iyi insan kötü insan sınıflandırmasının aslında ne kadar yanlış olduğu geçeği şekillenmeye başlar kafanda. Uygun koşullar gerçekleşince iyilik yapabilecek kötü insanlar, yine koşullara göre kötülük yapabilecek iyi insanlar gelir geçer hayatından. Sonra anlamaya başlarsın ki insan özünde iyi veya kötü değildir, sadece hangi koşulda olursa olsun önce kendi çıkarını düşünmektedir. bunun için de onlara kızmak yerine, sadece gereğinden fazla değer vermemeli ya da gereğinden fazla hor görmemelisindir.

İşte zamanla hissizleşme dediğimiz konunun temeli budur. aslında hissizleşme değildir tam olarak, tabii ki oldukça törpülemiştir o hisler ama yine vardır. Özünde yaptığımız şey yaş aldıkça kendi duvarlarımızı örmek, kendi kalelerimize çekilmek, ve o kaleye mümkün olduğunca az ve öz insan sokmaktır. Yaş alan insanların daha az sosyalleşmeye başlaması hatta sosyalleşmemesinin özünde azalan enerji ve maddi nedenlerin dışında bu duvar örme mekanizması da önemli rol oynamaktadır.

Son tahlilde, yaş alan insanları üzmeyelim. göründükleri gibi çok katı insanlar değillerdi aslında, onları zaman bu hale getirdi ve kendi kalesine çekti. yani onlar zaman yorgunu ve Geri kalan kısa zamanlarında da daha fazla insan tanıyıp onlara tahammül etmek zorunda hissetmiyorlar sadece.

alıştıkça hissizleşmek ve güçlendikçe hissizleşmek. ikisi de bambaşka sonuçlara götürür kişiyi.

Grubuna dahil olduğumdur son 20 senedir. Saldım artık her şeyi. Onu kafaya tak, şuna canını sık, buna ağla, diğerine takıl bu ne len. Bana ne. Kim ne yapıyorsa yapsın.

Bireyselleşen toplumlarda görülen hadise. Sadece kendisini düşünen insan çevresinden kopmaya başlar. Çevresinden koptukça da kendisine yabancılaşır. Sonuçta hissizleşmiş olur. Bunu onarmak için sürekli ruhu, kalbi, beyni beslemek gerekir. İnsan kendisini kontrol etmesi gereken bir varlıktır, rastgele yaşayamaz. O allah'ın ruhunu içerisinde taşıyan yüce bir varlıktır.

Artan sosyal medya kullanımıyla duyarsizlaşma arttı. Eskiden TV ve radyolar vardı sadece çünkü...

Her insanın başına yaş aldıkça gelen olaydır. Yada belki de günümüz modern toplumu bunu gerektiriyordur. Ufak bir örnek vermek gerekirse eskiden televizyonda şehit haberi oldu mu tüm ülke yas durumuna girerdi resmen insanlar bunun üzüntüsünü yaşardı şimdi ise her türlü cinayet hatta çocuk katliamı insanlar için önemsiz birşey haline geldi. Artık insanlar için herşey kaydırmalık videolar gibi