varoluş sancısı

Çoğu insanın pek anlam veremeyip dalga geçtiği duygudur. Aslında insana hastır ve her insan aşağı yukarı bu duyguyu yaşar. Kimisi derinden hisseder, kimisine bir ürperti olarak gelir, sonra dine sığınılarak geçer. Hayatımın büyük bir bölümünde bunu içten yaşamış biri olarak, her insanın derinden yaşaması gerektiğine inandığım bir yerdedir. Şimdilerde hayatım yoğun ve düzenli olmasından dolayı derinden hissedemediğim durum. Cioran bunu, insanın hayatının bayağılığa gömülmesi olarak görür. Evet normal ve düzenli yaşamak, aslında yaşamın illüzyonuna kapılıp, gerçek olanı unutmak ya da ertelemek anlamına geliyor. Heideggerde hergünkülük kavramı da bu bayağılığa eş değer sayılabilir.

Eskiden bu duygunun tırmandığı zamanlarda yazdığım bir yazı aklıma geldi, buldum yazıyı, buraya da koyuyorum.

"insan kendinden korkar mı? ben korkuyorum. Bir gün aydınlanma adı altında kafayı yiyip, her şeyi bırakıp siktir olup gitmekten korkuyorum. Aslında temel korkum bu değil. Korkumun temeli böyle bir delilik geçirdikten sonra zamanla tekrar akıllanmak. Delirdikten sonra akıllanmazsanız eğer bunu bilemezsiniz ve acı da bilinçsiz olduğu için ruhsal çöküntüler çok daha az hissettirir kendisini. Buradan çıkan sonuç, varlığımızı en derinlerde hissettiren şeyler acılardır. Sevmek gibi şeyler de ileri sürülebilir elbette ancak sevmenin temelinde de bir acı gizlidir. Malum zıtlıklarla ve kıyasla anlıyoruz, öyle bir düşünce yapımız var.

Benim yaşamak adına diğer insanlar gibi motivasyonum yok diye çırpınıyorum ama belki de bana gecenin dördünde uykumun kaçmasına ve tekrar sartre'da bulantı, kierkegaard'ta endişe, Heidegger'de kaygı, Jaspers'da acı olan bu duyguyu yaşatan şeyin bizatihi yaşama isteğim ve motivasyonum olması oldukça ironik. Belki de ölüm üzerine bu kadar düşünmenin temeli, herkesten çok yaşamı sevmemdir. Yaşamın anlamsız olmasından dem vurmamın sebebi, herkesten çok anlamı sevmemdir. Ölümün gizemi karşısında yaşamın kötü bile olsa bilinebilirliğini tercih etmemden çok daha öte anlamlar yüklememdir belki de hayata.

Sebep her ne olursa olsun, bu şeyleri derinlemesine yaşamam ve bu sıkıntılarımı diğer insanlarda görememem beni yalnızlaştırdı. Görüştüğüm, konuştuğum, mesajlaştığım, okuduğum, dinlediğim her şeyde bu kaygıya sahip zihinler aradım. Bu zihinlerde bu kaygı bulamaz isem eğer bu kaygıyı ben yerleştirmeye kalktım. Etrafıma mutluluk yerine zehir saçtım kısaca. Yalnızlığımın dindiği zamanlar olmadı değil tabi.

bu kaygılar üzerine küçük bir sohbet, geçmişte bu kaygıları taşımız bir düşünürün kitabında geçen hüzünlü cümleler hep bu yalnızlığı dindirmeme yardımcı oldu. Şu an bana buraya bunları yazdıran şey de gene yalnızlığım.

Yazmak cioran'a göre Yalnızların da yalnızı olan Tanrı'ya bir yakarış ve Tanrıyla bir konuşma çeşididir. inançlı biri değildi kendisi ama inançsız olduğu da söylenemez. Bu eylem bir yalnızın başka ve daha yüce bir yalnız karşısında çırpınmasıdır."

liseli yıllarımda başlayan ve bitmesi üniversite yıllarımın bitimine tekabül eden sorunsaldır.

insanı insan yapan şey varoluşsal sancılarıdır esasında ve öyle sorular vardır ki yaradılış gereği bu tür sorulardan muaf tutulmasaydık düşünsel evrenden çıkamazdık.

Bir (yazar: fashion0034) ukdesidir.

Varoluş yada varoluşsal sanncılar tarihin ilk filozoflarından bu yana insanın kendisine sorduğu yegane sorudur neden varız sorusuna hem dinler cevap aramış hem filozoflar hemde bilim adamları bir cevap aramıştır.

Bilim adamlarına göre var olma sebepimiz evrimdir bir şekilde insana evrildik ve ölüp yok olup gidecek basit bir türden ibaretiz temelde bir amacımız yok.

Albert camus varoluş konusunda şöyle diyor: İntihar felsefenin tek ciddi sorusudur. Camus'a göre varoluş tartışmaya bile değmeyecek bir şeydir tek gerçek ölümdür.

Bir diğer filozof nietzsche ise varoluş konusunda sadece tanrı öldü der. Bu konuda kastettiği ise insanların günümüzde dini veya tanrı inancına ihtiyaç duymadığını bunun sonucunda içindeki tanrı inancını öldürdüğünü ve bunun vicdan azabını yani varoluşsal sancılarını çektiğini belirtmek ister. Bir nevi tanrıyı red edenler arafta kalmıştır demek istiyor ne varlığını red edebilen nede kabullenebilen nietzsche.

Gelelim dinler varaloş konusuna nasıl bakıyor.

Yahudilik ve tevrata göre yahudiler armegeddon günü için yaşar yahudiler hariç tüm insanlar yahudilere köle olarak yaratılmıştır ve yahudilerin varoluş amacı dünyayı yönetmektir.

Hristiyanlığa gelirsek katolik mezhebine hakim olduğumdan ondan bahsedeceğim; hristiyanlığa göre insanlık hz adem den hz isaya kadar günahlar işlemiş ve hz isa insanlık için kendisini kurban etmiştir bu yüzden tanrı kuzusu isa olarak da geçer. İnsanlar günahlarının bedelini ödemek için dünyadadır.

Gelelim islam dinine: islam dinine göre hz. Adem den hz. İsaya kadar tüm insanlar bir test bir ilahi sınav için dünyaya gelmiştir bu dünyadaki amacı bir sınavdan ibarettir ya kötü birisi olarak ölüp cehenneme gitmeyi yada islama göre yaşayıp cenneti seçecektir.

Gelelim satanizm inancına orada konular daha karmaşık satanizme göre birden çok tanrı vardır ve insanlar ruhlarıyla tanrı pilinden başka bir şey değildir. İnanlar tanrıları yaşatmak için vardır bir nevi. Bu yahveye inanların sonu.

Ancak satana yani şeytana inanlar ise tekrar tekrar dünyaya gelip şeytana hizmet edecektir ta ki insanlar uzaya gidip dünyayı terk edene kadar.