8 yasindaki sevisbey

Gözlerim olmuş kan çanağı, atari oynamaktan. İnsanlarla diyalog kurmaya iğrendiğimden mütevellit odamın kapısını kitlemiş, annemle babamın dırdırından uzakta sakin bir gece geçiriyorum.

Neden sonra vildan geldi; kendisi annem olur, kapıyı tıklıyor.

Ses etmedim önce, bu sefer hem tıklayıp hem seslenmeye başladı sevişbeeeey diye.

İçimden söylene söylene salladığım baba koltuğundan kalkarak kilidi çevirip kapıyı açtım; ne var dercesine baktım yüzüne vildan'ın.

Kapıyı açmışım; niye açmıyorsun diye soruyor. Bunun için mi geldin be kadın, söylesene bir an önce derdini; dedim susarak.

Yemeğe gelmiyor musun diye sordu; bir tepsi hazırlatıp gönderirsin dedim, çaaat, kapattım kapıyı suratına.

Bence insanların çocuklar üzerindeki beklentilerinden ziyade çocukların ebeveyn üzerindeki beklentileri daha önemli ve kıymetli; oyuncak robot değiliz neticede. Büyüklerin yatakta üç beş dakikada şuursuzca bitirdiği işin bir bedeli olmalı.

Çünkü neden olmasın.

Bir sağa devrilmek, bir sola devrilmek; ortaya ortaya siftinmek.

En güzeli.

8 yaşında bigün tv'nin karşısında oturuyorum.

Temel reis seyredip, ketçabını ağzıma burnuma bulaştıra bulaştıra moron ilk okul öğrencileri gibi hamburger yiyorum.

Hamburgerden ısırık aldıkça mayonez ekmeğin altından taşıp tişörtüme dökülüyor falan... Öyle moronistik bir haldeyim.

Sonra birden, gözümün önünde bir film çaktı. Böyle isimler, sesler, adresler falan uçup gidiyor beynimin içinde.

Aniden trilyarlarca gigabyte bilgi bombadanına uğramışım gibi, müthiş bir film dönüverdi beynimin içinde.

Bir kaç saniye içinde, zihnim açıldı, kim olduğumu hatırladım.

Hamburgeri attım yere, ayağa kalktım. Yaz sıcağında kanepe don taşak uyuyakalmış babamın götüne bi tekme attım, annemi yanıma çağırdım. Bunlar şaşırmış bir şekilde yüzüme baka baka geldiler.

"Oturun hele şuraya, size anlatacaklarım var," dedim.

Şaşkın şaşkın oturdular kanepeye bana bakıyorlar, gözleri kocaman kocaman açılmış. Gözünüzün önünde canlandırmaya çalışın.

Bu ekürilere "canlarım," diyerek söz başladım:

"Beni doğurdunuz, büyüttünüz, emek verdiniz annıyorum ama ben aslında sizin oğlunuz değilim. sadece dünyaya yeniden gelmek için bu etten kemikten vücuda hapsolmuş eski ve ünlü bir filozofum. Reenkarne oldum."

Bu ikisi önce bana, sonra birbirlerine baktılar. sonra da osura osura gülmeye başladılar.

Hatta babam yeni yemek yiyip yatmıştı, gaz da yapmış pezevenk, gülerken hakikaten osurdu.

Geçtim bunun karşısına, gözlerinin içine dik dik baktım.

"Ulan yavşak," dedim. "Senin karşında bütün dünya düzenin değiştirmiş, modern dünyanın temellerini atmış, insanlık tarihinin en karizmatik filozofu duruyor, sen kimsin ki benim karşımda osuruyorsun, moron", diye bunun suratına sağ elimin tersiyle tokatı çaktım.

Abondene oldu, beyin amcıklaması geçirdi maymun.

"Ama cek cük," bişiler gevelemeye kalkıyordu ki, bu sefer de sağ elimin içiyle diğer yanağına tokatı çaktım: ŞAK!

Annem de "oğlum sana ne oluyor böyle yavruum," diyordu ki, bunun endişeleriyle alay etmeden duramadım: "öğlüüm süna nü olüüyüür büüyleeee yavrüüüüüm." Kadıncağız orada şok olup ağlamaya başladı, neyse onun kafa sikmesinden kurtuldum.

Babama döndüm.

"Bana bak yavşak," dedim. "Aklımda adresler ve isimler var. Şimdi oralara gideceğiz, gerçek kimliğimin peşinde koşacağız, hala eksik bazı noktalar var, onları açıklağa kavuşturmam lazım. "

"Madem bütün dünyayı değiştiren bi filozofsun, kendin de gidebili...." diyecek oldu bu, lafını bitrmeden elimin tersiyle bi tokat daha çaktım.

"Mal mısın lan sen, ayağım otomobilin pedalına yetişiyor mu, zerzevat! 8 yaşındayım olm ben, sekiz! Sekiz! Nasıl araba kullanayım, geri zekalı?" suspus oldu. sindi.

"Kaldır o koca götünü, şoförüm olacaksın," dedim ve konu kapandı.

Bu denyo kalktı giyindi, söylene söylene aşağı indi. Arabaya bindik, verdiğim adrese gittik.

Büyük, kocaman, eski bir yalı.. girdik bahçeden kapı açıldı. Karşımızda yaşlıca bi kadın. Hemen söze girdim:

"Merhaba kızım, ben senin babanım, reenkarne oldum, nassın, iyi misin?" dedim.

Kadın "aaaaay pis üçkağıtçılar polis ça..." diyecek oldu, bunun da suratına tokadı bastım.

"O sürtük anan seni böyle kafa siken bi çeçeron karı yaptı. o kadar azarladım, dövdüm, sövdüm, adam edemedim seni. Şu haline bak, yaş gelmiş seksene hala cik cik cik kafa sikiyorsun. Ben sana böyle mi öğrettim? Hayatta her olasılığın bir değeri vardır, hiçbir şeyi yok saymayacaksın demedim mi? Gir içeri, gir, düş önüme, zevzek." diye ittim bunu içeri. Babam arkada, bu salak kızım önümde gidik yalıya. Şaşkın şaşkın bakıyorlar bana.

Babam, "kusura bakmayın, birden aklını yitirdi" deyince, döndüm, bunun hayalarına tekmeyi koydum, iki büklüm oldu.

"Ulan maymun, senin üç kuruş zekanla seyrettiğin maça, futbola ben laf ediyor muyum, bi de kalkmış boş beyninle, beni mi yargılıyorsun?"

"Ben futbol seyretmem," dedi taşaklarını tutup acııdan kıvranarak. "arada bi milli maçlara bakarım sadece. Yedi tane de yabancı dil biliyorum, zekam sıradışıdır," diye inledi, yerde sürünürken.

"E bi de olmasaydı istersen," dedim. "Benim gibi ünlü, karizmatik bi filozofu bi de futbol hastası geri zekalı bi babanın çocuğu olarak reenkarne edecek değiller ya, naapim, çok mu şaşırayim zeki olduğuna, geometrisi kaymış dübür."

"Hayır ne bilim, farkında değilmişsin gibi konuşuyorsun..." diye cevap verecek oldu, hiç siklemedim.

Girdim çalışma odama... Duvarlara dikkatlice baktım. zihnimde eksik olan o detaylar da tamamlanıyordu.

Duvardaki tahta kaplamaların üstünde elimi gezdirdim, parmaklrıın ucunda tahta kaplamanın dokusunu hissede hissede duvarda gezinirken, birden durdum. yumruğumun alt kısmıyla duvara hızlıca vurdum.

Tahta çatladı. bir iki daha vurdum. iyice kırıldı. Duvarın içindeki mink bölme ortaya çıktı.

elimi soktum, kalın bir kumaşa sarılmış bir paket çıkardım.

Annesine çekmiş geri zekalı kızımla, maymun gibi şaşırmış babam şok olmuş şekilde bana bakıyorlar.

Kumaşı açarken bunlara, "neoldu, çok mu şaşırdınız, maymunlar! Size reenakarne oldum diyorum, götünüzden mi dinliyosunuz lan beni?"

Bunlar gık mık ederken, zulayı açtım. İçinden el yazımla doldurduğum siyah bir defter çıktı.

Açtım defteri. İlk sayfada, çok çarpıcı bir başlık var. Defterdeki notlarımın özeti gibi: "Evrenin İnsanlığa Açıklanmayan Sırları."

"Vay amına koim!" diye mırıldandım. Zihnimeki karanlık noktalar tamamen aydınlanmştı.

Bu yazdığım varoluş sırlarının hiçbir insanın eline geçmemesi gerekiyordu.

Belki de bu yüzden geri dönmeye karar verip, kadının birini vajinasında dokuz ay geçirip, sonra beyinsiz bir maymun gibi sekiz sene götümde bokla dolaşmıştım.

Defteri karıştırmama bile gerek yoktu. içinde neler olduğunu çoook iyi bliyordum. hiçbir insanın eline geçmemesi gereken bir defterdi o.

Oracıkta masanın üstündeki çakmağı aldım, defteri yakıp şöminein içine attım.

Sonra babama baktım: "gidelim" dedim.

Arabaya bindik, eve geri geldik. Bir puro yaktım, kristal bardağıma viski doldurdum, bahçeye inip iskeledeki şezlonga uzandım ve denizin uçsuz bucaksız mavisini seyre dalmışken yine kendi kendime mırıldanmadan duramadım:

"Vay amına koim ya, olaya bak lan?"

Çoğunuz 8 yaşınızı zar zor hatırlıyor olabilir ancak size anlatayım, belki hatırlarsınız.

8 yaşında olmak insanın minicik, çelimsiz bir bir bedena hapsolup yetişkinlerin dev dünyasındaki tüm o ağırlığın altında ezilmesi demektir.

8 yaşında olmak, aşık olup da aşkınızın ciddiye alınmadığı yaşta olmaktır. Sanki yüreğiniz, duygularınız yokmuş gibi, bir maymunla eşdeğer görüldüğünüz bir hayat yaşamaktır.

8 yaşında olmak, düşüncelerinizin değer görmediği, herkesin başınızı okşadığı ama sözlerinizi kimsenin dinlemediği bir şaklaban olarak yaşamayı kabullenmektir.

8 yaşında olmak, yaşama binlerce, milyonlarca soru sormak ama cevap alamamaktır. "Sen daha küçüksün," önyargısıyla tüm sorularınızın cevapsız bırakılmasıdır.

8 yaşında olmak, rezil bir duygudur. Dünyanın gerçek ezilen, hor görülen, dışlanan, itilen, ötelenen insanları, 8 yaşındakilerdir.

Dolayısıyla 8 yaşında olmak, savaşçı bir ruha sahip olmayı gerektirir. En çetin, en acımasız, en sert savaşlar 8 yaşında verilir. En ağır yenilgiler 8 yaşında yaşanır, en iyileşmez, en iz bırakan büyük yaralar hep 8 yaşında alınır.

8 yaşında olmak küçücük kırılgan bir bedene mahkum edilmiş dev bir ruhun acımasız yetişkinler için dizayn edilmiş vicdansız dünyasıyla hayatta kalma, var olma savaşı vermesi demektir.

Hayat 8 yaşındayken daha zor, sizi temin ederim.

Öğretmen çat diye sözlü yapmaya karar vermiş, aynı sırada oturduğumuz hatun çok bilmiş ya, gönüllü fırladı tahtaya.

Öğretmen iki soru sordu buna ki sorduğu sorular o kızceğize fazla; gözleri doldu bunun tahtada. Morardı. Çaresiz gözlerle bana bakıyor, bir tüyo, bir kopya bekliyor. Yüzümü çevirdim.

Tenefüste, limonatamı almış, banka uzanıp bacak bacak üstüne atmış keyif yaparken geldi yanıma bir hırsla.

Neden sevişbey, neden! diye çıkıştı.

Hiç oralı olmadım, cebimden puromu çıkardım, nazlı nazlı yaktım, ilk dumanı yüzüne üfledikten sonra yalnızlık mahrumiyet değil lükstür bebeğim diyip gözlerimle kovdum onu yanımdan.

Az bile yaptım.

-Yaşayan pek çok kişi ölümü hak eder. Ölülerden bazıları da yaşamı. Yaşamı onlara verebilir misin? Ölüm hakkında karar vermekte aceleci olma. En bilgeler bile her sonucu bilemez.

(bkz: lotr)

Hazır millet yaz tatilini bitirmiş, güneyden dönmüş, tatilde çektikleri fotoları karıştırıp karıştırıp sağdan soldan deniz havuz fotoğrafları yolluyorken ben de ambiyansa uygun bir anımı, ilk yaz aşkımı anlatmak isterim.

Henüz 8 yaşındayım.

Mevsimlerden yaz, aylardan Ağustos sonu. Hava da ülke de çok sıcak.

Ama tabi ne hava, ne ülke umurumda değil, ağzımda purom, elimde viski şişesi, Yeşilköy'de bizim yalının iskelesinde şezlonga uzanmış, güneş gözlüğümü takmış, 8 yaşında olmanın bilinçsel ağırlığını üstümden atmaya, hafiflemeye çalışıyorum.

İşte böyle bir ruh hali içinde günlerimi deniz kenarında, yakıcı bir güneşin acımasız sıcağı ile arama ince bir bez parçasından ibaret küçük bir şemsiye koymuş, güneş gözlüklerim gözümde, purom ağzımda, yaşamın ızdırabına dayanmak için tek tutanağım olan viskim yanımda, şezlonguma uzanmış şekilde geçiriyordum.

Tam da bu varoluş ızdırabı ile dolu günlerimden birinde, bir akşam üstü, güneşin ufukta batışını izlediğim bir anda, yağmur, su, güneş altında yıllarca ayakta kalabilmesi için pahalı gemi ahşabından yapılmış önümdeki geniş iskeleyi yalayıp geçen dalgaların arasından bir kız sıçrayıp, iskleye oturuverdi.

Biliyorum, şimdi çoğunuz inanamayacaksanız ama bu bildiğimiz deniz kızıydı. Belden üstü insan, belden aşağısı ise balık olan, 8 yaşında bir deniz kızı. Elinde bir viski şişesi, gözlerine hayatın ağırlığını taşımanın yorgunluğu çökmüş, dünya ile savaşmaktan yorulmuş, huzurun değerli mutluluğunu arayan bir deniz kızı.

8 yaşında da olsam, asla bir kızın ayağına gitmemem gerektiğini iyi bilen bir piç olarak, yerimden hiç kımıldamadan, başımı bile oynatmadan, gözlüklerimi bile çıkarmadan, oturdğm yerde puromdan derin bir nefes çekip verdim ve kesme kristal viski bardağımı ağzıma götürken bardağı hafifçe ona doğru uzatıp hoş geldin demek ister gibi selam vererek, viskimden bir yudum aldım. O da viski şişesini ağzına dikip bir yudum aldı ve batan güneşi seyretmeye daldı.

Yaklaşık bir saat kadar, yerimden hiç kıpırdamadan, bu garip davetsiz misafiri seyrettim.

Yüze yüze kas yapmış atletik bedeninde ilk dikkat çeken detay uzun, biçimli güzel boynu ve geniş omuzlarıydı. Uzun sarı saçları o omuzların altından dökülüp beline kadar iniyordu. İncecik belinden aşağısı ise balık pullarıyla bezenmiş bir kuyruğa dönüşüyordu.

Deniz kızı iskelenin üzerinde bir saat oturduktan sonra bana doğru döndü... Uzun uzun baktıktan sonra, "Yanıma gelmeyecek misin?" diye sordu.

"Ben kadınların yanına gitmem," dedim duyabileceği kadar hafifçe mırıldanarak. Sonra puromdan bir nefes daha çektim.
Kız bir kaç saniye kadar durdu. Sonra balık kuyruğunu vurgulamak ister gibi havaya kaldırıp aynı sakin, düşük ses tonuyla "Ya sen mal mısın? Bunlarla nasıl yürüyüp yanına gelebilirim?" diye sordu.

Haklıydı.

Yavaşça yerimden kalktım. Puromu dudaklarımın arasına sıkıştırdım. Viski şişesinn ağzını iki parmağımın arasına sokup, birer elime de bahçedeki iki sandalyeyi alıp, yavaşça kızın yanına gittim. Sandalyelerden birini kıza uzattım, diğerini de yanına koyup ben oturdum.

Kız bir zıplamayla sandalyeye yerleşti. Artık ikimiz de güneş batışına doğru yanyana oturuyoduk.

"Senin tavan güzel olur, espirisi yapmayacak mısın?" diye sordu umutsuzca, sonra viskisinden bir yudum daha aldı.

"Hayır," dedim.

Biraz şaşırmıştı. Yüzünü benden yana hafifçe çevirip, "sen çok farklı bir çocuksun sevişbey," diye ekledi.

"İsmimi biliyorsun?" diye sordum, ben de biraz şaşırmıştım.
"Bir süredir seni izliyorum," diye yanıt verdi. "Sen de benim gibi yalnızlığın ve yenilmişliğin çaresizliği ile savrulan yorgun bir ruhsn, farkındayım."

"Yaşam bir ızdırapsa, yaşamak da bir savaştır," diye mırıldandım. "Ve bu savaş yenilip teslim olmakla bitmeyen tarifsiz acılarla vurur insanı."

"Doğru söyledin," dedi acı acı gülümseyerek.

"Senin öykün nedir?" diye sordum puromdan bir nefes daha alıp dumanını ağır ağır üfledikten sonra.

Fakat tam o sırada, annem yalının bahçesine çıkıverdi. "Sevişbeey! Oğlum yemek hazır, sevişbey!" diye bağıra bağıra yanımıza geldi. Lakin tam yanımıza varıp da misafirimin balık kuyruğunu görünce, dili tutuluverdi. Bu moron yetişkinlerin zihinleri alışık olmadıkları her farklılığa o kadar kapalı ki, önceki yıllarda ben de bunların her şeye şaşırmalarına şaşırıyordum ama bir süre sonra alıştım.

Şimdi şu kafa yapısına bakın... Bunların yaşadıkları dünyada, alıştıkları, inandıkları dünya düzeninde balık kuyruğuna sahip bir kız yok diye, deniz kızı diye bir şeyin olmadığına inanıyorlar ve fakat gördükleri zaman da götleri düşüyor, dilleri tutuluyor.

Ne kadar sığ, ne kadar ufku kapalı, ne kadar embesil bir yaşam sürdüklerinin farkında mısınız?

Neyse, bu moron annem şaşkınlıktan donmuş şekilde deniz kızına baka kalmışken, "Ne var?" diye sordum.

Kekeleye kekeleye "yemek haz..." diyordu ki, bütün cümleyi bitirmesini bekleyemeyeceğimi fark edip, "Tamam anladım," dedim sakince. "Sen geç içeri, ben bu akşam yemicem."

Fakat itiraz edecek oldu. "Ama oğlum senin en sev..."

Bir lafı iki kere söylemekten nefret ediyordum ve bunu da çok iyi biliyordu. Gözlüğümün üzerinden gözleriyle temas kurarak, kaşlarımı çatmış halde bu morona sertçe bir baktım. Cümlesini tamamlamadan sesini kesip, hemen içeri kaçtı.
Annem gidince, kız viskisinden bir yudum daha aldı ve sonra deniz mavisi güzel gözleri güneş batışına doğru dalıp gitmişken anlatmaya başladı.

"Benim dünyam da senin dünyadan çok farklı değil, sevişbey," dedi ve derin bir nefes çekip dışarı verdikten sonra anlatmaya devam etti. "Benim dünyamda büyük balık küçük balığı yutyor, senin dünyanda da güçlü olan güçsüzü yok ediyor. Benim dünyamda da saf, masum, aç, çaresiz balıklar ucuna yem takılmış acımasız kancalarla kandırılıp yok ediliyor, senin dünyanda da türlü numaralarla, gösterişli ambalajlarla kandırılan insanların emeklerini, birikimlerini hatta hayatlarını çalıp yaşamlarını mahvediyorlar. Benim dünyamda da sevenler, aşık olanlar iki saniye sonra tüm duygularını unutuveriyor, senin dünyanda da dün aşık olduğun, koynuna aldığın, hayatım diyerek sevdiğin insan sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi seni unutuveriyor."

"Öyle," diye mırıldandım çaresizliğin acı dolu ızıdrabını yüreğimde hissederek. "Öyle..."

"Seni uzun zamandır takip ediyordum sevişbey" diye devam etti deniz kızı. "Sen de benim gibi bir isyankarsın. Sen de benim gibi kuralları, kodları bize sorulmadan yazılmış bu dünyaya ait olmak istemiyorsun. Kendi dünyanda, aklın, mantığın, zekanın, aşkın izlerini taşıyan bir yaşam arzuluyorsun. Sen de benim gibisin."

Ve sonra uzanıp, dudaklarımdan bir öpücük aldı.

Hayatımın ilk öpücüğüydü. İlk defa öpüşüyordum, ilk defa bir kızın tenine böyle erkekçe dokunyordum. 8 yaşında biçimsiz bir velet olmanın tüm çaresizliği ile hoşlandığım ama bedenimde henüz yeterince erkeklik hormonu bulunmadığı için beni tahrik edemeyen onca güzel kızın arkasından çaresizce bakıp beğendiğim kadınalrı arzulamak için on yıl daha beklemek zorunda olmamın kabullenilmiş yenilgisiyle yaşamayı öğrenmeye çalışıyordum.

Ama bu kız, bu küçük deniz kızı, dudaklarındaki büyüyle aklımı başımdan almıştı. Yüreğim dhaa önce hiç hissetmediğim gibi hızla atmaya başlamış, dünya çevremde dönmeye başlamıştı. Şişelerce viski içmiş gibi dengem bozulmuş, bedenimin tüm ağırlığı uçup gitmişti.
Yaz aşkı denilen bir şey varsa, tam olarak bu olmalıydı. İnsanı aniden çarpan, ne olduğunu bile anlamadan kapılıverdiğiniz bir heyecan ve tutku dalgası ile yüreğinize yerleşiveren tatlı bir heyecan. Bir öpücükle varoluşun tüm ağırlığının uçup gitmesi...

Dudaklarını dudaklarımdan çekip gözlerimin içine baktı.

"Teşekkür ederim," dedi. "Bu gezegende beni anlayan birinin olduğunu biliyorum artık."

"Hizmetindeyim," diye mırıldandım sakince.

"Seni ömrüm boyunca unutmayacağım sevişbey," dedi ve sandalyeden zıpladığı gibi suya dalıp gözden kayboldu.
Arkasından "dur," bile demeye fırsatım olmadı. Ki zaten demezdim. Giden bir kadının arkasından dur demek, hiçbir erkeğe yakışmazdı. Hayatımın ilk yaz aşkını ve ilk terk edilişini aynı anda tatmıştım.

Ama o yaz çok önemi bir hayat dersi de edinmiştim. Çünkü kız efil efil balık kokuyordu ve o kokuya uzun süre dayanamazdım. Bazı macerların bir son kullanma tarihi vardı o macera daha fazla uzamamalıydı. Bir deniz kızıyla bir insanın macerası da en fazla bir öpücük kadar sürebilirdi.
Somon fileto da hızlıca çiğneyip yuttuğunuzda güzeldir ama onunla yatağa girmeye kalkışmazsınız, di mi?

Fakat bahaneler biner biner zihnimden geçse de yüreğimdeki sızının acısı o bahaneleri dinlemiyordu.

Viskimden bir yudum daha aldım. Sandalyenin sırtını yatırdım. Batan güneşle beraber üzerime çöken karanlık gözkyüzünün altında daha 8 yaşımda hayatımın ilk terk edilişini yaşamanın burukluğunu atlatabilmek için gözlerimi yumup uykunun hafifliğine teslim ettim kendimi.

-ulaaan, ben senin anan mıyım, üstündeki adam mıyım ki gözümün içine bakarak beni tehdit edeceksin!

valla yazarken titredim.

karası, keyfe eder ölüm garantilidir.

windows 95 ile birlikte gelmişti; hover.

(bkz: olsa da yesek)

şimdilerde steam'e bile girmiş, hatta browserlara da taşınmış.

peşi sıra ilk oyunlarımdan sırasını hatırlamamakla birlikte duke nukem, genocide, prince of persia, quake 1, wolfstein, jazz jack rabbit; aklıma ilk gelenler.

Yüksekten korkanların bir kısmı yüksekliğin kendisinden değil de o yükseklikten aşağıya atlama isteklerinden korkuyor mesela.

(bkz: ben)

Hangi çılgın bana çırak diyecekmiş, şaşarım!

(bkz: şaşamadı)

Seneler önce pc'den saatlerce oynadım, oynadım.

Sonra hayat memat, bıraktık elbet.

Geçen xbox'da aklıma geldi, bir gireyim dedim. Gök tengri gamepad ile aim işine ateşler yağdırsın, oynayamadım.

Vücudumda 4 adet dövme var; hiçbiri bir yeri örtmüyor. Hadi bakalım.

dünya geneli en değerli forvet sıralamasındaki 4. oyuncu; 02.09.2024 itibariyle Galatasaray forması giyecek.

Serie A'da 108 maç 65 gol 16 asistlik performans sergilerken şampiyonlar liginde ise 17 maçta 9 gol 1 asist yapmış.

Devre arasında Arsenal'e gidecek söylentileri var; icardi'nin de 8-10 hafta arası sakatlık süreci olduğu öngörüsüne müteakip, takımın gol yükünü sırtlayacaktır.

Bizimkiler selanik göçmeni; bu yaşıma kadar gördüğüm, türk'ün türk'e ettiğini türk'ten başkası etmez ve fakat bu ingilizlerin de yunan'a ettiğini cümle alem birleşse edemez.

Ağzımıza lolipop verip zeybeğe karşın sirtaki oynattırıyorlar pezemenkler.

can yücel hakime göte göt denir derken; temiz, sade lisanı ve iletişimi vurgularken bürokratların halktan kopukluğunu eleştiriyordu aslında.

yoksa doktora göt demişliği yok adamceğizin.

Forumsallaştırıyor elbet; iyi yönü de var kötü yönüde ve fakat uzun vadede pek işlevsel değil.

(bkz: büyüyünce ben de moderatör olucam)