haberci

Mezesiz ve muhabbetsiz(bi de ufak volümlü müziksiz) gitmeyen, seki yakan, dublesi uçuran içki, mey.

(bkz: mezeköy)

Bi dönem yapmış olduğumuz iş. Gazete kağıtları yada internet haber siteleri değil de hep büyük bir palyaçonun ponpon burnuna benzettiğim kırmızı renkli mikrofon aracılık etmişti, işime…

(bkz: kulakarkasi)

Bilinç altı sanrısı. Zihnin gölge oyunu.

İlk başta çaydanlığın su haznesi dururken ateşten bir karış uzak ve çayın demini aldığı hazneyi yakma becerisini tuhafsadığım entry. Sonrasında anladım ve hatırladım; genelde çaydanlığa demlik dendiğini de ufak bir şükür ohu çektim…

İzmir'de eski iş yerimde yahudi olan bi mesai arkadaşım vardı. Zaman zaman tartışmalar yaşıyorduk aramızda. Tartışma dediysem fikirlerimizi tartma ölçme nevinden tartışmalar (bkz: tartışma kültürü) Normalde cumartesi günleri çalışmıyorlar ama mecbur kalıp çalıştığında kazandığı parayı kişisel ihtiyaçları için harcamayıp kendi hayır kurumları için harcadıklarından dem vurur ve meseleyi kendi üstünlüklerine getirirdi. Sözüm ona güya üstün ırklarmış da, bütün insanlar onlara hizmet için yaratılmış da, hatta bizler yani yahudi olmayan insanlar insan değilmiş de sırf onlar iğrenmesin diye Allah bizi insan suretinde yaratmış da mış mış.

Bir gün yine tartışma bu noktalara evrildiğinde dayanamayıp “Ya bilader ülkemizde hatta dünyada a'dan z'ye ne varsa neredeyse hepsi sizin elinizden geçiyor. Yani siz üretiyorsunuz. Dişimin tartarından, totomun taharetine kadar el atmadığınız sektör kalmadı. Şimdi soruyorum sana siz mi hizmetkarsınız yoksa biz mi?!” tepkisini vermiştim. Cevap veremeyip yutkunuşu, ara ara gözümün önüne gelir.

Çook uzun yıllar önceydi hatırlamıyorum…

Şimdiki zaman dilimi. Günün sonu mu başı mı belli değil.

Pervasız. Düşününki şuan işteyim ve çalışırken bile bulduğum her fırsatta entry giriyorum.

Merhaba yüzündeki gülüşünü askıda bırakılmış taze ekmeğin buharında yitiren çocukluğum. Sana gülüşü askıda unutulmuş bayat zamanlardan yazıyorum. Biliyorum sen bu zamanlara dikmiştin gözünü, “geçiversin zaman da çabucak büyüyeyim ve güya büyük adam olayım” diye diye. Pek bi hevesliydin büyümeye. Evet senin zamanların büyükleri adamdı ve onlara özeniyordun belki de ve yine senin zamanların nicelikleri ve nitelikleri şimdiki zaman kadar muğlak değildi. Ondandı belkide şimdiki zamanın müşterisi olmak isteyişin.

Ah çocukluğum, bu zamanın ticareti hep zarar hep ziyan. İçi hüsranla dolu bir cihan. Pamuk şekerinin, elma şekerinin tadı senin zamanında güzeldi. Şimdi, şu anda elimde sapı kaldı. İş yaptım sanki aslında kestiğim üzerine bindiğim daldı……

URL bağlantı yönlendirmesini beceremediğim için ismini yazmakla yetindiğim entry

Olamaz mı olabilir?!

(Her iki versiyonu da makbuldür efendim)

Masası bile düzensiz olan bir yazarın uykusu nasıl düzenli olsun?!

-bak bak bak! Hemen de giriverdi yazar havalarına!

-yok yanlış anladınız beni, hayatını merak ettiğim bi kaç yazardan duymuştum o kadar, kendimi kastetmedim yani………………..

İzmir(doğduğum) Aydın(yaşadığım) Çankırı(şuanki konakladığım) Ankara(dünüm) Elazığ, Bingöl, Zonguldak(nasipse yarınım) şehirler… modern bir evliya gibiyim, maşallah bana:))

İnsanın ne olduğu değil ne olacağı önemli. Şuanki olduğum mefhum olacağım mefhumun basamaklarıdır gibi geliyor bana ya da kendimi avutuyorum…

Ben işe geç kalmıyorum, işimi erken saate alıyorlar…

Merhum Cemal Safi'nin tek hece adındaki şiirinde kullandığı temanın adıdır:

Var mı beni içinizde tanıyan
Yaşanmadan çözülmeyen sır benim
Kalmasa da şöhretimi duymayan
Kimliğimi tarif etmek zor benim

Bülbül benim lisanımla ötüştü
Bir gül için can evinden tutuştu
Yüreğine Toroslar' dan çığ düştü
Yangınımı söndürmedi kar benim

Niceler sultandı, kraldı, şahtı
Benimle değişti talihi, bahtı
Yerle bir eyledim taç ile tahtı
Akıl almaz hünerlerim var benim

Kamil iken cahil ettim alimi
Vahşi iken yahşi ettim zalimi
Yavuz iken zebun ettim Selimi
Her oyunu bozan gizli zor benim

Yeryüzünde ben ürettim veremi
Lokman Hekim bulamadı çaremi
Aslı için kül eyledim Keremi
İbrahim'in atıldığı kor benim

Sebep bazı Leyla bazı Şirin'di
Hatırım için yüce dağlar delindi
Bilek gücüm Ferhat ile bilindi
Kuvvet benim, kudret benim, fer benim

İlahimle Mevlana'yı döndürdüm
Yunusumla öfkeleri dindirdim
Günahımla çok ocaklar söndürdüm
Mevladanım hayır benim, şer benim

Benim için yaratıldı Muhammed
Benim için yağdırıldı o rahmet
Evliyanın sözündeki muhabbet
Enbiyanın yüzündeki nur benim

Kimsesizim hısmım da yok hasmım da
Görünmezim cismimde yok resmim de
Dil üzmezim tek hece var ismimde
Barınağım gönül denen yer benim
Benim adım aşk!


(bkz: cemal safi)

Sözlükte dolaşırken bana hissettirdiği duydu tam olarak bu(hoş bu his üzeyken 'buraları önceden tarlaydı' diye bi entry tuşlamıştım ama bu entry'i görünce vaz geçtim ve buraya yöneldim)

İleri bir tarihte belki de sözlükteki bu günlerimizi özleyeceğiz ama yine garip bir yalnızlık, baş ağrıtan ince bir sızı gibi varlığını hissettiriyor. O yüzden kaç kişiyiz bilmiyorum ama biran evvel büyümenin çarelerini arayalım, bulalım ve hayata geçirelim. Yoksa bu dutlukta dut yemiş bülbülden farkımız kalmaz… (ya da sindire sindire tadını çıkarta çıkarta mı yürünmeli, bilemedim)
(söyleyeceklerim şimdilik bu kadar. Bakarsın bi edit ya da ilave duygu boşalımları geliverir.)

“Sana bakmak bütün rastlantıları reddedip Allah'a inanmaktır…”