violence

kanka fotoğrafı zihnimizde mi canlandıralım istedin?

hoş geldin ama gelir gelmez bu kadar nick altı girilmesi beni acayip kıskandırdı açıkçası.

arkadaşlar neredesiniz yahu? cenaze evine döndü buralar kimseden çıt çıkmıyor.

arkadaşlar yalan söylüyor, özelden bana yürüyor. başka kimsenin yürümesini istemediği için adımı karalamaya çalışıyor. zaten entrylerime yaptığı yorumları okuyun anlarsınız shdhsn

kahvemde kalp çıktı atmasam ölürdüm

6 yıl önce 18 yaşındaymışım. böyle düşününce çok garip geliyor. herkeste olduğu gibi reşit olacağım, istediğimi yapacağım heyecanı bende de çok fazlaydı o dönem. ama 18 yaşına girmenin artıları bankalarda, devlet dairelerinde, alkol alırken falan ortaya çıkıyormuş. onu da artıdan sayarsan artık. onun dışında kesinlikle acayip önemsiz bir detay. şimdi mesela ay ben 18 oluyorum artık bana kimse karışamaz diyen kızlara özellikle çok acıyorum. 18 olmak tam bir hayal kırıklığı ya.

tamamen hafızadan silinmese bile sana hissettirdikleri unutuluyor. mesela şu an sevgilinden ayrısın, aklına güzel anılarınız geliyor ve bunlar şu an için acı veriyor. çünkü hâlâ seviyorsun onu. ama bir gün geliyor ona karşı ne sevgi, ne öfke hissediyorsun, yine günün birinde bir anda aklına geliyor, anıları hatırlıyorsun ama bu anılar artık acı vermiyor. ufak bir tebessüm ediyorsun, güzel günlerdi deyip geçiyorsun. başka bir şey düşünmüyorsun bile. geldiği gibi gidiyor. önemli olan da bu bence.

çok yorucu bir eylem. artık dürüstlükten yanayım. uğraşamıyorum.

günaydın sözlükçüm. bana pek gün aymadı gerçi. çok geç uyudum ama sabahın köründe uyandık yine. bir süredir böyle. uyku düzenim yerle bir oldu anlayacağınız. uyanma saatim 6 falandı ama anca enerji topladım. yoksa saat 10'a geliyor ne sabahın körü demeyin. neyse evet günaydın tekrar.

ay bir de hava yağmurlu olduğu için burada gerçekten gün aymadı. hava çok karanlık ama olsun severiz kasvetli havaları.

günlerdir yaşıyorum bunu. otururken çınlıyor sadece. az öncede birden durdu. doktora gittim hiçbir şey yok. o zaman birileri benim dedikodumu yapıyor. nolur durun artık demek için açtım şimdi bu başlığı evet.

yine saçma sapan işler peşindeyim. biraz akıllanmak istiyorum artık ya. valla kendi kendimi strese sokmak dışında yaptığım hiçbir şey yok. biraz herkes gibi olsam keşke.

ben küçük bir çocukken mahallenin abileri bardakta buz ısmarlamıştı tüm çocuklara. sonra benimki yere düşmüştü. çok üzülmüştüm. mahallede bir tane emlakçı vardı oraya gidip çeşmede yıkayıp getirmişlerdi. tadı falan da hep gitmişti. sonra attım tabii. annemlere söylesem onlarda alırdı ama başkasının düşünüp ısmarlaması çok tatlıydı ya.

bir sevgilim vardı, uzaktaydık. sürekli telefonda kızlarla konuşuyordu, arkadaşım falan diyordu ama yer mi anadolu kızı bu numaraları? yemez. inanmıyordum arkadaş olduklarına ama bir şekilde çok umursamıyordum da. neyse sonra ben bundan ayrıldım. aradan iki sene geçti. birden aklıma geldi. mesaj attım 'tahmin et ben kimim' diye, bir süre öyle tahmin ettirmeye çalıştım, sonra kim olduğumu söyledim. 'oha hiç beklemezdim mesaj atmanı' dedi. ben de dedim ki 'beni aldattın mı hiç dürüst ol' diye. o da 'evet, taş gibi hatunsun ama uzaktık yavrum' dedi. tamam dedim, kapandı mevzu. üzüldüm mü? asla. fazla yakışıklı erkek çekemiyorum zaten ben. bu da böyle saçma sapan bir anımdır.

- neden?
+ kaplumbağa deden.

çok aptalca olmasını geçtim, sevgililerinizi bununla test edebilirsiniz. eğer 'bu ne salak bir espri ya' diyorsa kaçın, sırf siz yaptınız diye gülüyorsa, işte hayatınızın aşkını buldunuz demektir, tebrikler.

bu gün öyle bir gün. diğer günlerin aksine aşırı verimli bir gün geçirdiğim için böyle hissediyorum evet.

bakın bu problem değil hallederiz ama hem konuşup hem de ağlamamaya çalışmak o kadar zor ki... üzerinde çalışıyorum hala.

çok basit. 2 kelime 5 hece. ama bunu yapmaktan bile aciz insanlar var işte.

en nefret ettiğim insan tipi ya. yani bir insan beni kendinden soğutmak istiyorsa bunu yapsın. mutlaka amacına ulaşır.

lisenin başında başlayıp, dört sene aynı çocuğu sevdim. o üçüncü sınıftı, ben daha birinci sınıfa yeni başlamıştım. teneffüste arkadaşımla bahçede geziyorduk. o da bahçenin arkasında duvarın dibinde sigara içiyordu. arkadaşım geç fark etti ve biraz korktu. orada onunla göz göze geldiğimiz ilk andan itibaren hep sevdim onu. ara ara facebook'tan, instagram'dan mesaj atardım konuşurduk. yeri geldi hiç görmediğim oldu ama hep sevdim. sonra o mezun oldu zaten. öyle teneffüslerde bakışmak dışında, sosyal medya hariç hiç konuştuğumuz olmadı.

benim o çocuğu sevdiğimi çok kişi biliyordu ve sürekli uyarırlardı falan, dinlemedim hiç birini tabii ki. sonra bir gün ona mesaj attım instagramdan. konuştuk günlerce. bir gün sana araba sürmeyi öğreteyim mi dedi, olur dedim. akşam buluşma planı yaptık, numaraları aldık falan. o gün de bir işim çıktı buluşmaya gelemeyeceğim diye beni engellemekle tehdit etti. o an ona karşı hissettiğim her şey bir anda uçtu gitti sanki. yani amacının araba sürmeyi öğretmek olmadığını daha nasıl belli edebilirsin ki?

sonra o lisedeki arkadaşlarıma anlattığımda çok şaşırdılar mesela, senelerce devam eden sevgimin bir anda bitmiş olmasına. ben de şaşırmıştım.

ay başlığı @kendinitavuksanankartal açtı sandım. onun entry'i görünce aklıma geldi bu hikaye. şimdi yazı alakasız kalmış gibi oldu ama olsun dursun.

konu konuyu açıyor. tam sonuca bağlayacağım aklıma başka bir şey geliyor. yazıyorum, sonra ne alakası var konuyla deyip silmek istiyorum ama silersem de içimde kalacak diye silemiyorum. uzun oluyor ama amaç birilerine okutmaktan çok iç dökmek. o yüzden sıkıntı yok.