hesapsahibi

karşılaşırsanız gözüne bakmayın. nazarı fenaymış diyorlar. zaten tanımadığın insanın gözüne dik dik bakılmaz, ayıptır. kadın haklı. ne yapsa yeridir.

ben format falan bilmem. aklımdakini yazıyorum. küfür falan etmiyorum, kimseyi ötekileştirmiyorum (tüm fikirler değerlidir), tck'ya aykırı bir şey yazmıyorum. umarım doğru ilerliyorumdur.

bir keresinde başlığa cevaben bir şey yazmıştım. bir arkadaş itiraz etmişti başlığa cevap verilmez diye. ben de “atadan dededen böyle gördük, soruya cevap verilir” yazmıştım. hangi girdiydi, itiraz eden arkadaş kimdi hatırlamıyorum. formata uygun değilse atın beni.

80'li yıllar. özellikle 84-86 yıllarının yeri bambaşkadır bende.

sen ağa ben ağa, bu ineği kim sağa?
toplumumuzda maalesef etiket önemli olduğundan, puan yetmiyorsa para yetirip en azından bir apartman üniversitesi bitirme telaşı var. kafa yaktığım dönemlerde (yakmadığım dönem azdır) zaman zaman düşünmedim değil ne halt etmeye bu kadar okudum, bir şekilde para kazanırdım diye.

bu arzunun en temel müsebbibinin sosyal medya batağı olduğunu düşünüyorum. ama akıllı telefon demek sadece sosyal medya demek değil. navigasyonu var, bankacılık uygulamaları var, profesyonel yaşamda kullandığınız siteler için şifre üreten otantikatörler var, ev ya da evde kullandığınız akıllı cihazlarla eşleşecek uygulamalar var, var oğlu var. örnekler çoğaltılabilir.

yani modern çağın gereği, maalesef göbeğimizden bağlandık bu cihazlara. bence yapılabilecek en akıllıca şey tüm sosyal medya hesaplarını kapatmak ve tuşlu telefon sayıklamadan, elimizdeki ekranlardan maksimum faydayı sağlamak. benim yaptığım tam olarak bu. hiç sosyal medyam yok, yaptığım şey sadece sözlükte yazmak ve akıllı telefonun diğer tüm nimetlerinden faydalanmak.

genellikle kadınlar için kullanılan, hiç tasvip etmediğim ve anlayamadığım, cinsiyetçi bakış açısına örnek bir tanım. dikkate almayınız.

insan yeni bir sayfa açtım sanır, ama bilmez ki o bembeyaz sayfa yine eski alışkanlıklarla, eski korkularla, eski tereddütlerle ve eski pişmanlıklarla dolacaktır.

kaç sayfa açarsak açalım, nereye kaçarsak kaçalım kendimizden uzaklaşamayız. bizi biz yapan her türlü iyi ve kötü özellikler yine bizimledir ve bizimle olacaktır.

evet, bir anda değişemeyiz, ama yıllandıkça olaylara bakış açımız, yorumlama şeklimiz, tepkilerimiz olumlu yönde değişir, sivri köşelerimiz törpülenir; zira insan tekamül eden bir varlıktır.

hiç sevmem. tatlı ve türevleri benden uzak olsundur. sağlıklı yaşam hassasiyeti ile falan ilgisi yok. çikolata, şekerleme ve benzerlerine çocukluğumda dahi ilgi duyduğumu hatırlamıyorum. dondurmadan da nefret ederim mesela.

meyvenin bile tatlısını sevmem. manava tatlı mı bunlar diye sorduğumda hemen atlayıp “tabii abi bal gibi” deyince olmamışı yoksa kalsın derim. öylece bakar yüzüme makara mı yapıyorum diye. ilgi alanım alanım acı, ekşi ve tuzludur.

aa öyle bir gün mü vardı? yoksa siz mi icat ettiniz? varsa yazıp kutlayayım benim kızı.

ama dur! varsa da kutlayamam. onu kutlarsam, kendi krallığımı tescil etmiş olurum. böylesine kibirli bir tutum içine girmek meşrebime uygun değil. plan iptal.

geçen hafta istifa ettim. evet! çoğu kişi tarafından aptallık olarak nitelendirilmesi pek mümkün. zira ayıptır söylemesi dikkate değer bir para kazanıyordum. dokunan eden yoktu, işimi yapıyordum. ama benimle ilgisi olmasa da organizasyonda bazılarına yapılan haksızlıklara dayanamadım.

özetle ihbar sürem bittiğinde yani bir süre sonra yurda döneceğim ve yeni bir iş arayışına gireceğim (her ne kadar arzulasam da evde oturamam). aptallık zor. millete yapılan haksızlıktan sana ne! yap işini al paranı, sağdan devam et. ama olmuyor işte, vicdanen rahat olmadıkça ne kazanırsan kazan hükmü yok.

düzgün eğitim verilmeli. yine de ara ara şaftı kayarsa (ki çocuktur kayar) odasına gönderilip biraz zaman verilmeli.

tamam, durun! saydırmayın hemen. fazlasıyla iyimser bir bakış açısı olduğunun ben de farkındayım. yakinen bildiğim bir aile var. sık sık yemeğe alırlar beni sağolsunlar. inanılmaz düzgün yetiştiriyorlar çocuklarını. ama fark etmiyor. küçük olan oğlan bildiğin canavar.

yaramazlığı falan geçtim, evlerine gittiğimde can güvenliğimin bile tehlikede olduğunu hissediyorum. çocuğun ne zaman üzerime atlayıp neremi ısıracağı, ya da ne zaman kafama ne fırlatacağı belli değil. hadi ben neyse, yemeği yiyip hemen uzuyorum. aynı tehlikeye babası 7/24 maruz kalıyor. anneye pek dokunmuyor namussuz.

onları görünce şükrediyor ve ben çocuk falan yetiştirmemişim, melek yetiştirmişim diyorum.

pandemi başına kadar bakamazdım. zira bakmanın temel koşulu beslemektir. sadece alnına soğuk havlu koymakla, ilaç vermekle, üstünü örtmekle sevgi beslemekle bakılmış olmuyor. bir de besleyebilmen lazım o kadını/adamı.

neyse ki hanım taş gibi. bunca senedir bir kere yatak döşek hasta oldu. o da domuz gribinin zirve yaptığı zamanlardı. 2009 ya da 2010 senesiydi yanlış hatırlamıyorsam.

kanun hükmünde kararnameyle ve ışık hızıyla kayınvalideyi getirmiştim başına ve kocalık görevlerimin beceremediğim bu kısmını kendisine delege etmiştim utanç içinde.

neyse ki pandemi adam etti beni. evden çalışırken, bu yemek yapanlardan neyim eksik, akşam yorgun argın geldiğinde önüne sıcak yemek koyabilmeliyim dedim ve youtube'dan baka baka öğrendim.

artık istediği kadar hasta olabilir ama olmuyor, kadın sağlam çıktı, ben ne yapayım! farkında olmadan yatırımın kralını yapmışım meğer.

asistanlık zamanlarım, ders başlamak üzere, sınıfa doğru yürüyorum. arka tarafta uzaktan bir koşuşturma, bağırış çağırış sesleri peyda oldu. döndüm baktım, dört beş kişilik bir öğrenci grubunu, yine bir o kadar sakallı öğrenci grubu kovalıyor.

durum tespiti adına kısa bir muhakemeyle tiplerden klasik sağcı-solcu çatışması olduğunu anladım. bir an öndeki çocukların arasından, arkadaki grubun başını çeken alfa'nın elinde levye ya da inşaat demirine benzer bir oluşum fark ettim.

o an tam sınıfın önüne gelmiştik ve grup hızla yaklaşmıştı. önümde benimle aynı sınıfa girecek olan çocuk donmuş öylece bakıyordu. sertçe itip önce onu hemen arkasından kendimi sınıfa atarak kapıyı sertçe kapattım.

kapatır kapatmaz anında o demir çubuk büyük bir sesle kapıda patladı. öndeki çocukların tam merdivenlere yöneleceği köşedeydi kapı. sanırım çocuklar döner dönmez onlara isabet etmeyip allahtan kapıya gelmiş.

sesler kesilince, çıkıp baktım, demir çubuk yerde, kapıdaki göçük tam kafa hizasında. ucuz atlatmışız özetle. bir kaç zaman sonra arkadaki grubun profilinde bir öğrenci yakın çevrede ölü bulunmuştu. arkada kovalayan grupta mıydı, onu bilemedim. ama tanıyordum, bilinen bir profildi fakültede, sanırım biraz da meczupluk vardı. dolayısıyla gidişi bu olayla bağlantılı mıydı, yoksa bambaşka bir sebeple miydi bilmiyorum.

sicilimin temiz olduğu kanaatindeyim ama kul hakkı ince mevzu. farkında olmadan birilerine maddi manevi olumsuz bir etkim olduysa, aynısını yaşamak isterim zaten diğer tarafa borçlu gitmeme adına. gerçi o işlerin hesabı öyle basit dört işlem değildir herhalde, farklı algoritmaları olabilir. neyse, hayırlısı diyelim.

bence yesin. yazıktır. acıkmış zaten belli. uğraştırmayın çatalla bıçakla kızcağızı. ama söyleyin ona, öncesinde ve sonrasında o ellerini güzelce yıkasın. peçeteye sildim gittiyle olmaz o iş.

tek kanal trt dönemlerinde yayımlanmıştı. vadideki zambak'la güzel çirkin de vardı. ama asıl efsane olan kökler dizisiydi. diğerlerinden daha önce yayınlanmıştı. köle isaura beni pek sarmamıştı ama kökler'i gözümü kırpmadan seyrettiğimi hatırlıyorum.

bu kelime en genel kullanımıyla kişisel anlamda kendi kendini kontrol edebilme, düzenli bir yaşam tarzına sahip olma ve belirli hedefler doğrultusunda azimle ilerleyebilme yetisini belirler.

bunun haricinde, belirli alanlardaki alt kırılımları, kategorileri belirtmek için de kullanılır. mesela “farklı disiplinlerde” terimini spor müsabakalarında sıkça duyarsınız. pentatlon buna güzel bir örnektir. yüzme, koşu ve şu an hatırlayamadığım diğer üç farklı disiplini de içeren paket bir yarışmadır. yüzmenin de sırtüstü, serbest, kurbağalama ve benzeri alt disiplinleri vardır. örnekler çoğaltılabilir.

tek motivasyonum çalışmayacağım günlere kavuşmak ve yıllarca kısıtlı vakit ayırabildiğim hobilerime doya doya bolca zaman harcamak.

başlığı okuyunca sesli güldüm. epey bir sene önce benim kız ilkokulda falandı, bir video hazırlayın demiş hocaları. kendinizi tanıtın tadında bir şeydi galiba.

baba çekelim dedi tamam kızım hadi çekelim. başladı bu anlatmaya sonra bir ara baya gaza geldi şöyleyim böyleyim deyip beni bilen bilir'le cümleyi bağladı :)

ben başladım gülmeye, çekim iptal. gülmem bitince “ülen düdük sen kimsin de seni bilen bilecek” diyemedim tabii çocuğun gururu incinmesin diye. kızım dedim bu şık bir kullanım değil, kendini beğenmişler söyler öyle. hadi bunu kullanmadan bir daha çekelim.

çektik bitti ama sonra epeyce bir süre alakalı alakasız anlarda “beni bilen bilir” deyip gülerek canından bezdirmiştim. hatırlattığınız iyi oldu. uzun bir aradan sonra yarın göreceğim onu. dur bakalım gene yapayım, hatırlayacak mı merak ettim.

çok alakalı olmasa da, bir de bunun kızlar için kullanılan “nefesleri kesti” yakıştırması var. gerçek anlamda nefesi kesilmiş biri olarak sinir oluyorum.

zamanın birinde önümde bisikletle giden yeğenimi arabanın altına almıştım. çok şükür verilmiş sadakamız varmış, derin yüzülmeler, doku kaybı ve bolca kanla atlatmıştık. nefes kesilmesi neymiş orada yaşadım. çocuğu hastaneye yeriştirdim ama vardığımızda benim durumum ondan kötüydü. kıpkırmızıydım, cayır cayır yanıyordum, terden sırılsıklam olmuştum ve gerçek anlamda nefes alamıyordum. herhalde %20'lere falan inmişti solunumum.

dolayısıyla, bodrumda bilmem ne beach barın önünden denize giren mayolu mankeni, şarkıcıyı magazinciler nefesleri kesti diye sunduklarında hep bu kötü deneyim gözümde canlanır ve bu yakıştırmayı çok münasebetsiz bulurum.