hesapsahibi

çıkmaya hiç niyetim yok. aşk sevgiye, sevgi alışkanlığa evrileli yıllar oluyor. iyi böyle. çıkana da, yenisine başlayana da başarılar.

arkeologlar aynı dönemin bulgularıyla karşılaştırma yaparak kabaca bir rakama ulaşmış, ama karbon testiyle tam netleştirmeden kamuoyuna açıklama yapmayacaklarmış, bendeki son bilgi bu.

yaklaşık 15 sene kadar almanya başbakanlığı yapan ve bir kaç sene önce görevi başkasına devreden kadın kişisinin soyadı. görevi kim aldı bilmiyorum. google bilir.

kelime-i şehadet getirmek.

sıkıntılı durum. özellikle paralel hayat yaşayan evli erkekler dikkat etsin.

resmi belgelerde imza ismin altına değil, üstüne atılır.

not: üst düzey yöneticiler de dahil bu detaya vakıf olmayan, ya da dikkat etmeyen pek çok kişi gördüm.

70'lerde fırtına gibi esen pop grubudur. söyledikleri o muhteşem parçaların bestecisi frank farian'dı. vokaldeki çikolata renki ablalar jamaikalı'ydı. ortada yarı çıplak dans edip söylüyormuş gibi yapan çikolata renkli er kişisi tamamen görseldi ve playback yapıyordu. zira o muhteşem bariton erkek sesi, bestelerin ve prodüksiyonun sahibine, yani frank abiye aitti.

şimdi merak edip baktım, hala yaşıyor mu bu muhteşem adam diye, maalesef daha bu sene ocak ayında florida'da ebediyete intikal etmiş. bir döneme sağlam damga vurmuştu.

https://youtu.be/FYGTT7YhywA?si=JVMX9FhmqXZQFNbs

erkek olmak? o iş biraz zor. adam olmak? işte o baya zor.

aşağıdaki sorular had aşımına iki güzel örnektir nazarımda:

- kaç para maaş alıyorsun? (çalışana)
- neden çocuk yapmıyorsunuz? (evli ve çocuksuzlara)

hadi ilkini bir dereceye kadar anlarım. kıyaslama ilkel insanın ilk becerilerindendir (sosyolojiye giriş, ilk dönem konularından). konuda detayı yazmasa da beyler ava çıktığında birbirine mağara ziyaretlerinde bulunan hanımların “niye senin duvarında çöp geyik resmi, el izi resmi var benim duvarımda yok!” diye dertlendiklerini, avdan dönen kocalarına "ulan yan mağaranın herifi mamut getirdi, sen bula bula tavşan mı buldun!" diye fırça attıklarını hayal edebilmiştim.

benzer şekilde, ilkelliğinden taviz vermeyip maaş soran da alacağı cevabı kendi maaşıyla ya da karısının, kocasının, oğlunun, kızının vs. maaşıyla kıyaslayıp azsa sevinecek fazlaysa dertlenecektir. kırmadan uygun bir dille geçiştirip söylememek lazım gelir.

ikincisi daha beterdir. hanım kısır çıktı, ya da bende iş yokmuş kısır çıktım demeni mi beklemektedir soru sahibi? kanımca bunu geçiştirmenin en uygun yolu da, uzun uzun nedenlerini, planlarınızı açıklamaya çalışmayıp "aslında şimdiye kadar olması lazımdı, evlendiğimizden beri istisnasız her gün dudak dudağa öpüşüyoruz ama henüz sonuç yok. bir anlam veremiyoruz" diyerek soru sahibinin mavi ekran vermesini sağlamaktır.

ilgisizliktir. yok yanlış yazmadım bildiğin ilgisizlik. üstüme çok düşmeyen, görüşelim diye sürekli darlamayan, beni bana bırakan kadın kişisi kalbime giden yolu bulmuş demektir. aşk meşk mevzularını geçeli çok oldu ama eskiden üç aşağı beş yukarı böyleydim işte.

allahtan bu iflah olmaz tavrıma dayanıp bana varacak bir kadın bulmuşum. şimdi kadın gözüyle düşündüm de çekilecek dert değilmişim. artık nasıl yakışıklıysam o zamanlar, hiç bir şeyi gözü görmedi demek ki.

tam 24 sene önce kaybettiğim rahmetli hacı dedem yaşıyor olsaydı da defalarca dinlediğim o askerlik anısını, selimiye kışlasından çerkezköy'e doğru yaptıkları intikali tekrar, tekrar ve tekrar dinleseydim. nur içinde yat güzel insan. ve her neredeysen yanındaki yeri kimselere verme! orası benimdir.

büyükçe bir otelin terasa benzer yüksekçe bir yerinde otururken aşağıya bakıyorum. havuz var, sıcak su havuzu var, deniz var. hangisine girsem diye düşünüp sıcak su havuzunu seçiyor (gerçek hayatta son seçeneğim olurdu), birden ayağa kalkıyor ve gidemeden uyanıyorum. sanırım rüya perileri bile anladı aslında sıcak su sevmediğimi, ve dürterek uyandırdılar.

Kış mevsimi ve onun müjdecisi olan sonbaharı severim. sadece “Soğuğu severim” deyip iki satırla girdiyi sonlandırmak çok etik olmaz. evet, soğuğu severim. ama kış mevsimine olan sevgimin altında yatan daha kapsayıcı neden, asosyal bir kişiliğe sahip olmamdır. Her ne kadar mecburen sosyalleştiğim zamanlarda çevreme pozitif enerji Yaysam da, sosyal etkileşimden mümkün mertebe kaçınırım. zira kendi kendime vakit geçirmeyi daha çok severim.

İşte kış mevsimi bu anlamda hızır gibi yetişir. Şunu yapalım, bunu edelim, şuraya gidelim, bize gelin, size gelelim diye beynimi yiyen sosyallik delileri kendi kabuklarına çekilir soğuk nedeniyle. sağa sola pek gitmek istemezler. beni de kendimle baş başa bırakırlar. hal böyleyken nasıl sevmeyeyim ki kış mevsimini? neyse ki geliyor yine sevdiceğim.

kategori sekmesine ilk defa bir bakayım dedim. bu başlığı görünce eski bir dostu görmüş gibi oldum. neden mi:

benim kız küçükken içine kapanıktı. onu açmak için yaptığım şebekliklerden biriydi. kamusal alanda yürürken, birden bir şarkıdan yüksek sesle bir kuple söylemeye başlardım, uyanık hemen anasının öbür yanına geçer ve “uzaklaşalım, tanımıyoruz” deyip gülüşerek adımlarını sıklaştırırlardı. ben de arkalarından “evet ben babasıyım” diye bir kaç kez yüksek sesle anons ederek yetişirdim. neredeyse rutin oyunumuz haline gelmişti bu döngü. ufaklığın utangaçlığını açma kisvesi altında, ben de çaktırmadan delilik egomu tatmin ediyordum laf aramızda.

uzun süredir bizimle pek takılmıyor prenses. mazide kaldı yani o günler. ama böyle sürmemeli. ilk fırsatta bir punduna getirip tekrar yapmalıyım. yok yok çocuk değil, şakayı tabii ki.

bir kaç sene önce pandemi zamanı zeka çeşitleri ile ilgili bir makale okuyordum. arada iq testi ile ilgili bir reklam bandı denk geldi. baktım ücretsiz diyor, gereksiz bir öz güvenle hadi gireyim bakayım dedim.

oldukça basit başlayıp dozajı giderek artan genel yetenek sorularıydı. hani şu şekiller koyup bıudan sonra şu, şundan sonra bu gelirse aha da bundan sonra ne gelir cinsinden.
bu tarz testlerle zamanında çok sınandığımdan bir yandan da “oh oh iyi, düzgün bir rakam alırız herhalde” diyordum.

neyse son soruyu cevaplar cevaplamaz ne olsa beğenirsiniz? şak diye 4 € dayadılar sonucu görebilmek için. e hani ücretsizdi?! çok sinirlendim böyle ıvır zıvır şeylere para vermeyi sevmeyen biri olarak.

sonra düşündüm, adamlar haklı. testi ücretsizce yapmıştım işte. adam sonuca para istiyor. o kadar emek boşa gidemezdi. paşa paşa girdim sanal kartı ve aldım sonucu.

çıkan rakam beklentimin üstünde olsa da, böylesine basit bir kelime oyununa gelip ücretsiz diye atladığım teste, sonucu görebilmek için 4 € bayılmak, grafikli mrafikli verdikleri sonuç belgesinde yazan rakamı içselleştirebilmemin önündeki en büyük engeldi.

buluta attığım ve ara ara bir şeyler ararken denk geldiğim o sonuç belgesinde bana göre yazan şey süzme geri zekalı olduğumdur.

70'lerde birisi tarafından icat edilip başımıza musallat edilen küp. her yüzünde 3x3 kare mevcut. her yüzeyi ayrı renk. sağa sola çevrileniliyor. eline alıyor ve sağa sola çevirip renkleri dağıtıyorsun. sonra ayıkla pirincin taşını.

sağa çevir olmuyor, sola çevir olmuyor, kafanda kendi meşrebince algoritmalar oluştur olmuyor. yani o küpü ilk eline aldığındaki gibi her yüzü ayrı renk olacak şekilde eski haline getiremiyorsun.

bir aralar babam takmıştı. kitap okumadığı her an elinde o küp vardı. ama olmadı, çözemedi işte!

o dönemin parçaları mı güzeldi? yoksa biz mi o dönemlere takılıp kaldık, ve iflah olmaz bir nostalji sarmalındayız. kim bilir!

boney m - rasputin

https://youtu.be/16y1AkoZkmQ?si=n3yWLwzN8OlFLk6x

gocu tamam. önce telefonu, sonra o elindeki şişeyi bırak. git soğuk bir duş al, kurulan gel. kendine sade bir kahve yap ve iç. bugünlük tamamdır. yarın görüşürüz.

gençlikte evet! istanbul yaşanmalı. ama belli bir yaştan sonra çekilmemeye başlıyor. daha da belli bir yaştan sonra “lanet olsun ben daha ne halt ediyorum burada” dedirtiyor. yani evet istanbul bir garip! ne onunla, ne onsuz.

daha serin sonbahar akşamları ve serin ötesi kış akşamlarıyla daha mutluyum ben.